شهرام ناظری چرا به سمت شاهنامه‌ رفت؟

شهرام ناظری که در کارنامه هنری خود توجه ویژه‌ای به شاهنامه فردوسی داشته است، می‌گوید: از اواسط دوران صفویه لحن‌ها، ریتم‌های متنوع و فرم‌های آوازی از جمله شاهنامه‌خوانی دچار تغییر شدند و در موسیقی سنتی به تدریج رو به فراموشی رفتند.
این استاد آواز ایرانی به مناسبت روز بزرگداشت فردوسی در گفت‌وگویی با ایسنا اظهار می‌کند: پایتخت چون پایگاه موسیقی سنتی بوده، شاهنامه‌خوانی در آن کمرنگ‌تر می‌شود اما خوشبختانه در موسیقی نواحی و اقوام که می‌توان گفت اصل موسیقی ایرانی است، شاهنامه‌خوانی برقرار می‌ماند.
ناظری می‌گوید: بررسی آثار آوازی یک صد سال گذشته نشان می‌دهد هیچ نمونه خاصی از اجرای شاهنامه فردوسی وجود ندارد و این مشکلی است که صرفاً در موسیقی سنتی اتفاق افتاده است. در ابتدای فعالیت من در زمینه شاهنامه فردوسی نگرش‌های مثبتی وجود نداشت و محدودیت‌هایی بود اما به مرور زمان برطرف شد.
او درباره فعالیت‌های موسیقاییش در حوزه شاهنامه بیان می‌کند: چند عامل مهم موجب انگیزه و کشش من نسبت به اجرای شاهنامه فردوسی بوده است. اول طرز بیان و لحن حماسی که به شکل ارثی در صدای من وجود دارد، دوم اصالت و فرهنگ کردی که با آن زندگی کرده‌ام و سوم نگاهم به موسیقی مقامی و آشنایی با مقام‌های باستانی موسیقی کرد، من را به شاهنامه فردوسی نزدیک و نزدیک‌تر کرده است. البته علاقه شخصی‌ام به ادبیات فارسی و متون ادبی فارسی مانند شاهنامه از نوجوانی، نیز در این امر مؤثر بوده است.