شام ایرانی، پرچم سفید در مقابل برنامه های ماهواره؟

چند سالی است که منظره خوار بار فروشی ها به کلی دگرگون شده اند. تا آنجا که حتی عبارت «خوار بار فروشی» یا «بقالی» نرم نرمک از زبان روزمره مردم پاک شده و جایش را به عبارت پر طمطراق سوپر مارکت داده است. 
به گزارش فریادگر، شیشه های سوپر مارکت ها یا همان بقالی های قدیم هم که زمانی پوشیده از اعلان شماره کوپن فلان و بهمان بود یا نوید رسیدن ماست تازه و پنیر تبریز را می داد، حالا بدل به نمایشگاه چهره بازیگران و پوستر های سریال ها و فیلم های موسوم به سینمای خانگی شده اند و هیچ دست کمی از در و دیوار تماشاخانه های قدیم ندارند. درباره کیفیت این تولیدات، کاردانان عرصه رسانه فراوان قلم زده اند و کمتر حرف ناگفته ای باقی گذاشته اند. اما شاید در میان همه این تولیدات، برنامه « شام ایرانی» که با حضور بازیگران تلویزیون و سینما تولید می شود، از همه خاص تر باشد. دلیل آن همه اینکه، این برنامه، کپی برداری مو به مو از برنامه پر مخاطب یکی از تلویزیون های ماهواره ای است که گویا اصل آن هم به یکی از برنامه های تلویزیون آلمان باز می گردد!
این که به صرف تقلید، نمی توان گناهی نابخشودنی بر دست اندر کاران تولید برنامه ای نوشت، حرف نادرستی نیست اما، دشواری از آنجا آغاز می شود که ما با دو بام و یک هوای مبارزه با ماهواره و تقلید از برنامه های پر مخاطب تلویزیون های آن طرف آب ها مواجه ایم! از یک سو نیروی انتظامی هر از چند گاهی با عملیات راپل به پشت بام ها سرازیر می شود و بشقاب های ماهواره را درهم می شکند، از سوی دیگر اما، شبکه سینمای خانگی با تقلید از برنامه پر مخاطب ماهواره ای سعی در جلب مخاطب دارد!
برنامه هایی از جنس شام ایرانی خود گواه صادقی است بر اینکه در ماراتن جلب مخاطب، تلویزیون های ماهواره ای گوی سبقت را از رسانه های داخلی ربوده اند تا جایی که حتی تولیدکنندگان برنامه ای مثل شام ایرانی زحمت اضافه کردن شاخ و برگ بدان را هم به خود نداده اند و با همان سبک و سیاق معهود آن را روانه بازار کرده اند. حتی می توان به جرات بر این نکته پای فشرد که نسخه ماهواره ای آن به چند دلیل به مراتب جذاب تر از نسخه داخلی آن است. نخست اینکه این برنامه مختص آدم های عادی است که نه دوربین را می شناسند ونه با ظرایف تصویر آشنایی دارند و حرکات شان بسیار دلنشین تر و پذیرفتنی تر از بازیگرانی است که سال هاست در برابر دوربین زندگی کرده اند و با پیچ و خم های دوربین و نور و صدا آشنایی کامل دارند.
دیگر آنکه، مردم عادی در گفتارشان بسیار سبکبار تر از بازیگرانی هستند که زیر نگاه تند مخاطبان، کوچکترین «گاف» هایشان خوراک کاربران رسانه های مجازی می شود و از این رو، ناگزیرند نسبت به کلماتشان احتیاط بیشتری به خرج دهند و صد البته که از بی پروایی مردم عادی ای که جزو جذابیت های محوری مدل خارجی آن است، در «شام ایرانی» خبری نیست.
بیش از دو دهه از رواج گیرنده های ماهواره ای می گذرد تا آنجا که امروز، خانه بدون یخچال کمتر از خانه بدون گیرنده ماهواره تعجب بر می انگیزد! رواج تکیه کلام های شومن های برنامه های ماهواره ای و تقلید از سبک لباس پوشیدن آن ها نیز به درجه ای رسیده که نادیده گرفتن آن به هیچ رو کار آسانی نیست!
از همان روزهای نخست ورود گیرنده های ماهواره به کشور، بسیاری هراس شان را از رونق این برنامه ها پنهان نکردند و در شیپور رزم با رسانه های خارجی فارسی زبان دمیدند. با این همه اما، ما در مسابقه جذب مخاطب با رسانه های آن سوی آب پس از بیست و اندی سال در کجای کاریم؟ آیا برنامه ای مثل شام ایرانی که برهنه از هرگونه نوآوری بر پیشخان سوپر مارکت ها خودنمایی می کند، پرچم سپیدی نیست که ما در برابر رسانه هایی بالا بردیم که یک صد از امکانات رسانه ملی را در چنته ندارند؟ به راستی این گره از کجاست وچگونه گشوده می شود؟
مهدی مال میر