جای خالی پاسخگویی صادقانه به مردم

وضعیت مدیریت کشور در عرصه های مختلف، حاوی مصادیقی است که نمی توان با بی تفاوتی از کنار آن گذشت. از مدیریت شهری گرفته تا مدیریت کشوری.
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، این بار هم باران برای تهرانی ها چیزی جز دردسر نبود. این اولین دفعه ای نیست که تهران با بارش یک باران نه چندان شدید، زیر و رو می شود. با آغاز فصل سرما و با شروع اولین بارانهای پاییزی بازهم بسیاری از معابر شهر بسته شد یا دچار آب گرفتگی شد به طوریکه عملا استفاده از آنها برای مردم ممکن نبود و متاسفانه معابر میدان ها و مسیرهای اصلی شهر با مشکلات جدی تری مواجه شدند. مردم برای یافتن وسایط حمل ونقل عمومی با مشکل روبرو شدند و ساعت ها را در صف های طولانی تاکسی و اتوبوس گذراندند. شهروندان تهرانی با ترافیک سرسام آور مواجه شدند و حتی در بعضی نقاط زمانی که مردم در ترافیک سر کردند تا ۵ برابر روزهای عادی افزایش یافت و این جدای از ترافیک هر روزه ای است که دیگر جزئی زندگی مردم شده است. مردم در برخی محلات با قطعی برق برای ساعات طولانی مواجه شدند و ماشین های آتش نشانی هم بیشتر از روزهای دیگر در خیابان ها به چشم می خوردند و البته فراموش نکنیم که این اولین باران های پاییزی است. با وجود چنین وضعیتی کاملا آشکار است که تهران میزبان خوبی برای برف و باران زمستانی نخواهد بود. با این وجود شاید بهترین راهکار برای تهرانی ها در روزهای بارانی و برفی، با وجود معابری که اینگونه کارکرد خود را از دست می دهند و در آب فرو می روند، و سرویس حمل و نقل عمومی که ناگهان ناپدید می شود، ماندن در خانه باشد به جای ماندن در

ترافیک چندین کیلومتری!
به نظر می رسد مدیریت شهری تهران هنوز از پس حل چنین مسایل بدیهی ای که مسایل بدیهی و روزمره هر شهری در دنیاست، بر نیامده است و شکننده تر از آن است که توان مدیریت شهر را در این مواقع داشته باشد. شاید تمرکز بر یک حوزه مدیریتی و رها کردن بقیه جنبه های آن، دلیل اساسی انتقاد شهروندان تهرانی است چراکه بدون اصلاح زیر ساخت ها نمی توان انتظار ارتقاء فرهنگ شهری و... را نیز داشت و احتمالا به همین دلیل است که در قبال ضعف های مدیریتی مردم بلافاصله انگشت اتهام را به سوی مدیران عالی بلند می کنند و دلیل مشکلات را صرف بودجه در حوزه هایی که کمتر اولویت دارند ،سیاستگذاریهای نا به جا و در نهایت ضعف مدیران می دانند. اما مشکل اساسی این است که بیماری "فرافکنی" در همه لایه های مدیریتی کشور و همه حوزه های آن نفوذ غیر قابل انکار یافته است. چرا که کمتر مدیری را می توان یافت که در پاسخ به مشکلات و کاستی ها به جای تشریح عملکرد سازمان خود، ضعف های آن را بپذیرد و در قبال مردم پاسخگو باشد نه توجیه کننده صرف! برای اثبات ضعف کارکردی مدیریت در ایران تنها یک روز بارانی کافیست، نه سیل های خانمان برانداز و نه طوفان های پیش بینی نشده!
حوادثی مشابه
زلزله ۶.۲ ریشتری ۲۱ مردادماه اهر و ورزقان و پس‌لرزه‌های آن در آذربایجان‌شرقی که در نزدیک به ۱۰ شهرستان خسارت بر جای گذاشت یکی دیگر از نمونه مدیریت بحران در کشورمان است. در اثر این زمین‌لرزه‌ها نزدیک به ۲۵۰ نفر جان خود را از دست دادند و ۱۸ هزار خانه مسکونی در روستاهای این شهرستان‌ها دچار آسیب شدند. اما امروز بعد از گذشت ۳ماه از این حادثه، هنوز بسیاری از مردم در چادر یا کانکسهای بدون در و پنجره زندگی می کنند. یا در منطقه دیگری از کشور، جاده ای که تنها ۳ ماه از افتتاح آن می‌گذرد، تاکنون دهها کشته بر جای گذاشته است چراکه علی رغم تذکرهای داده شده مبنی بر عدم ایمنی کافی، بهره برداری از آن آغاز شده است.
سازمان صدا و سیما که از آن با عنوان"رسانه ملی"یاد می شود به عنوان یکی از تأثیر گزارترین نهادها در حوزه اطلاع رسانی، اخبار مربوط به زلزله شهرهای غربی کشور را دیر تر از همه رسانه های داخلی و خارجی پوشش داد اما در بررسی وقایع مربوط به طوفان سندی در آمریکا سریعتر عمل کرد!
ابته آنچه که نخوانده،از قصه پیداست،آن است که هر مسؤلی برای توجیه عملکرد خود گفته های فراوانی دارد. مثالهای این چنینی در همه حوزه ها و در تمام نقاط کشور فراوان است و تا روزی که بینای دیگران باشیم و نابینای خود، این وضعیت همچنان ادامه خواهد داشت. تا روزی که همه در نقد عملکرد دیگران قاهر باشیم و در توضیح عملکرد خود به دنبال رفع اتهام باشیم، نه رفع مشکل؛ نباید انتظار توسعه و پیشرفت داشت. چراکه عناصر پیشرفت و توسعه و رشد هر اجتماعی جمعیتی که آن را می سازند، و به ویژه سیاستگذاران و دست اندرکاران هستند. اگر همه آن افرادی که داعیه محبوبیت مردمی را دارند، پاسخگویی صادقانه به مردم و رسانه ها را وظیفه خود بدانند و در پذیرش عواقب تصمیمات خود کوتاهی نکنند حتما می توانند سهم به سزایی در افزایش اعتماد عمومی،رضایت عمومی و مهمتر از همه پیشبرد خواسته های مردم داشته باشند.