انتخاب روحانی؛ انتخاب عقل دور اندیش

گفته اند در سیاست یک بعد از ظهر می تواند به بهای یک عمر تمام شود. این جمله در کشورهایی نظیر کشور ما که مشارکت سیاسی به سبب فقدان نهادهای سیاسی حرفه ای تنها به موسم انتخابات محدود می شود؛ حظ بیشتری از حقیقت می برد. در برخی از کشورها به سبب رونق احزاب و تشکل های سیاسی و مدنی، شهروندان هر روز به صورت غیر مستقیم به میانجی احزاب و مطبوعات آزاد در حال رایزنی هستند و سرنوشت سیاسی شان تنها به صندوق رای گره نخورده است چرا که پس از انتخابات نیز برای آنها این مجال فراهم است که به رایزنی بپردازند و در طول زمان به حک و اصلاح رایی که در صندوق ریخته اند، همت گمارند. در کشورهایی مثل کشور ما اما مشارکت سیاسی به صورت جدی تنها در همان حول و حوش انتخابات در صحنه عمومی دیده می شود و شهروندان در قالب ستادها یا کارناوال ها که در طول سال از انها هیچ خبری نیست؛ این فرجه و مجال را می یابند که به عنوان واحد سیاسی از سوی نظام سیاسی به رسمیت شناخته شوند. هم از این رو، انتخابات دست کم از این نظر که میتواند فرصتی باشد برای ابراز عقیده شهروندانی که در فردای پس از انتخابات از هیچ تشکل رسمی و تاثیر گذار بر روندهای سیاسی برخوردار نیستند. در کشور ما زمان انتخابات که فرا می رسد، بحث رای دادن یا تحریم انتخابات نیز در برخی محافل و رسانه ها هم گرم می شود. برخی با این استدلال که شرکت جستن ناتخابات با توجه به حوزه محدود مسوولیت رییس دولت، گره ای از مشکلات نمی گشاید، بی میلی خودشان را به رای دادن اعلام می کنند.در این که سر وسامان دادن به مشکلات گوناگون مردم نه کار یک دولت ونه کار چهار سال و هشت سال است تردیدی روا نیست اما، احمدی نژاد نشان داد تا چه اندازه کاراکتر یک رییس جمهور می تواند در روندهای سیاسی تاثیر گزار باشد. ما شهروندان برای نگه داشتن نگاه توسعه گرا در قوه مجریه نیازمند شرکت در انتخابات و ریختن رای مان در صندوق کاندیدایی هستیم که به لوازم و ابزار توسعه کشور پایبندی نشان دهد. تحریم انتخابات و تنها گذاشتن تیم دولت تدبیر وامید که در این چهار ساله نشان داده است به ابزار توسعه کشور به خوبی اشنا است، می تواند میدان را برای رجز خوانی های بی مایه و خام دستی هایی هموار سازند که همانند هشت سال دولت «مهرورزان» زندگی و معاش مردم را تنگ تر وشیرازه کشور را با خطر های جدی رو در رو سازد. امروز انتخاب میان دولت روحانی و سایر کاندیداهای محترم انچنان که معاون اول رییس جمهور کنونی در مناظره انتخاباتی بیان کرد، گزینش میان راه و بی راه است. راه کسانی که درس سیاست خوانده اند با بی راهه کسانی که جز شعارهای عوامانه و «منم منم» های خطرناک چیز دیگری برای مردم به ارمغان نمی آورند. دولت دکتر روحانی البته همانند همه دولت ها در هر گوشه جهان که باشند؛ آزاد از خبط و خطا نیست اما این قدر هست که ماشین سیاست کشور را از جاده خطر خیز پوپولیسم به جاده منطق، علم امار و دیپلماسی بازگردانده است. در شرایط فعلی شرکت نکردن در انتخابات و به طریق اولی رای ندادن به دولت «تدبیر و امید» به این می ماند که مسافران خسته از گرمای طاقت سوز جاده ای ناهموار و دست اندازهای مرگ آفرین، ماشین خود را رها کرده و پیاده و تنها با انبانی از شعار و رجز وشعارهای دهان پر کن، به سوی مقصد حرکت کنند. کاری که هیچ عقل دور اندیشی انگشت تاکید بر آن نمی گذارد!