کودتا، توریسم و دریغ های ما!

کودتای اخیر در ترکیه، دستاویز محشری برای اردوغان تدارک دید تا دست به یک سری «تصفیه» ها با ارتش بزند و حساب های گذشته را با مخالفانش در نهادهای دولتی پاک کند و تازه این از نتایج سحرِ کودتای نافرجام چند روز گذشته در ترکیه است و چندی نمی گذرد که پیامدهای  اقتصادی و سیاسی این کودتا از راه برسند. شاید بدترین و نزدیک ترین پیامد کودتای اخیر، ضربه بزرگی باشد که به صنعت گردشگری قبراق ترکیه وارد می شود. صنعتی که در تمام سال های رونقش، جورِ دست خالی ترکیه را در زمینه نفت و گاز و... کشیده است و حالا با ناامنی و بگیر و ببندهای اخیر، می رود تا روزهای کسادی و بیکاری را تجربه کند. توریست هایی که از درجه ای از «عقل سلیم» برخوردارند، می دانند  تا چندگاهی در ترکیه کودتا زده و ملتهب، نه بُرنزه کردن و آفتاب گرفتن در ساحل لطف و صفایی دارد و نه خوردن کباب ترکی با ترس و لرز چندان به دل می چسبد!  گردشگرانی  که حالا احتمالا  بروشورهای تبلیغاتی را برای کشوری امن تر زیر و بالا می کنند و حق خود می دانند که پول شان را در جایی آرام تر و کم دردسر تر خرج کنند. شاید برای دریغ خوردن برای صنعت توریسم کشورمان هیچ روزی همانند این روزها مناسب نباشد! صنعت توریسم ما اگر اندکی با دلسوزی و کاردانی مسوولینش همراه بود، امروز می توانست به این مفتخر باشد که توانسته هزاران توریست را از گرداگرد کشورهای ناآرام همسایه به سوی کشور جلب کند و هزاران شغل پدید آورد و هزاران سفره را رنگین سازد اما، صنعت گردشگری ما چنان از کار افتاده و آنچنان فشل است که حتی امنیت کم نظیر ما در منطقه هم نمی تواند رونق نمایانی بدان ببخشد! انگار ما سند سپرده ایم که فقط در ضررهایی که از کشور های  دور و اطرافمان به ما می رسد شریک باشیم و سود و ثمری از  اتفاقات گرداگردمان نصیب نبریم! سیاست به یک معنا، امتیازگیری به موقع از ضعف بازیگران سیاسی نیز هست. ابراز همدردی و نگرانی از ماجراهای اخیر در ترکیه البته کاری منطقی، انسانی و دیپلماتیک است  اما در این میان نقش «سیاست» و برنامه ریزی برای تبدیل خطر ها به فرصت ها چه می شود؟! چرا ضعف یک کشور همسایه در ساماندهی  نیروهای سیاسی اش و کودتا و جنگ نباید برای ما که از درجه بالای امنیت برخورداریم، امتیازی در زمینه توریسم به همراه آورد؟ تنها کافی است که قوه خیال را اندکی پر و بال دهیم و ماجرای اخیر را سر و ته ببینیم. براستی اگر این اتفاق ناخوشایند در کشور ما می افتاد، مسوولین ترکیه دست روی دست می گذاشتند و با چهره های در هم کشیده فقط به ابراز نگرانی و آرزوی صلح و امنیت برای کشور ما بسنده می کردند یا اینکه «جانمی» گویان امنیت بی نظیر و امکانات اماکن تفریحی ترکیه را با قدرتی چند برابر در رسانه ها جار می زدند و دسته دسته  توریست جلب می کردند و پول های آنچنانی به جیب می زدند؟! آیا ما تعهد سپرده ایم که فقط در ضررهای دور ونزدیک همجواری و همسایگی شریک باشیم ؟ چرا باید سهم ما از همسایگان مان به گرد و غبار و قاچاق مواد مخدر و مهاجر غیر قانونی و... محدود باشد؟