باز هم یارانه

سوبسید یا همان یارانه، امری مرسوم در اقتصاد و دنیاست که در ایران هم در گذشته بوده و این روزها بیشتر از هر زمان موضوع بحث اهل سیاست و اقتصاد است. دولتمردان مدعی جراحی اقتصادی هستند. جراحی که دمل چرکین فقر و بی عدالتی را از جامعه و اقتصاد بیمار خارج می کند.
در دولت نهم وقتی در عید نوروز و پیام نوروزی رئیس دولت صحبت از هدفمندی یارانه و پرداخت نقدی آن به مردم شد بسیاری شاد و خوشحال شدند که دولتی عدالت اجتماعی را به جامعه ارزانی می دارد و بعضی هم نگران که اقتصاد گداپروری و صدقه مناسب جامعه ایرانی نیست. سالها از هدفمندی یارانه ها گذشته است، یارانه ای که همچنان ثابت ماند و تورم افسار گسیخته و آن یارانه، مصیبتی بزرگ در جامعه شد و مردم امروز آرزو می کنند که کاش یارانه وارد اقتصاد کشور و خانواده ها نمی شد.
امروز باز دولتی اصولگرا و مدعی چشاندن مزه و طعم عدالت به مردم و باز یارانه.
شاید یارانه دولت سیزدهم سرنوشتی بهتر از یارانه دولت نهم و دهم نداشته باشد، شاید ابتدا بسیاری را شاد و خوشحال کند که عدالت اجتماعی و آمدن پول نفت بر سر سفره مردم است و شاید هم  روزی برسد که تورم باز کمر مردم را شکسته و اقتصاد گداپروری و صدقه خواری زندگی را برای ملت سخت تر از گذشته کند و ملت آرزو کنند که کاش یارانه در اقتصاد و سیاست وجود نداشت و دولتمردان زیرساخت های اقتصادی را می ساختند، ایجاد اشتغال می کردند، کشور و اقتصاد آن را توسعه می دادند، به مردم به دید انسان های نیازمند و مستحق صدقه نگاه نمی کردند، کاش با فساد و اختلاس و تحریم مبارزه می کردند و با بنای اقتصادی سالم، یک زندگی آبرومندانه برای ملت فراهم می کردند.
مردم از یارانه خاطره خوشی ندارند، یارانه ای که ثابت می ماند و تورمی که کمر ملت را می  شکند. شاید یارانه امروز با مبلغی بیشتر برای کوتاه مدت دل مردم را خوش کند ولی یارانه چهار صد هزار تومانی سرنوشتی بهتر از یارانه چهل و پنج هزار و پانصد تومانی نخواهد داشت.