راهکارهای ناپایدار برای تشویق به فرزندآوری

پس از قطعنامه 598 و برقراری آتش بس میان ایران و عراق همواره در سیمای کشور برنامه های کاهش موالید در دهه 70 را شاهد بودیم که کنترل جمعیت نام داشت که غالباً خانواده ای با دو فرزند را به نمایش میگذاشت و در انتها پیام فرزند کمتر زندگی بهتر نشان داده میشد. در کنار این پیام، در سایر نهادها و سازمانها ساز و کاری چون سقف پرداخت عائله مندی، توزیع وسایل پیشگیری از بارداری، عمل وازکتومی رایگان برای آقایان و بستن لوله های زنان بصورت رایگان با شرایط دو فرزند نیز ترویج میشد که همه این موارد حکایت از عزم جدی دولت برای پرهیز از افزایش جمعیت بود و این نگاه موجب رسیدن نرخ رشد جمعیت به زیر دو درصد شد. با رسیدن به دهه 90 سیاست جلوگیری از کاهش نرخ موالید برای جلوگیری از کاهش جمعیت کنار گذاشته شد. اما از تصمیم سازانی که بر افزایش جمعیت در برهه کنونی پا فشاری میکنند باید سوال کرد چه تمهیداتی برای اطمینان بخشی به والدین در خصوص آینده فرزندشان دارند و این فرزند از چه امتیازاتی میتواند بهرمند شود و میتوان اشتغال پایدار را برای فرزندانی که با سختی در پی کسب علم و دانش متصور بود؟ اکنون شاهد آن هستیم که نیروهای فعال، پویا و جوان جامعه در حیرانی ناشی بی تدبیری مسولین از این مرز و بوم خارج شده تا به محیطی مطمئن تر قدم بگذارند. بطور مثال اگر شخصی با شرایط سنی بالا از کشور خارج شود با جوانی که پس از تحصیل علم و دانش مهاجرت میکند تفاوتهای شگرفی دارد. در چنین شرایطی و با توجه به مشکلات اقتصادی، میل به تولید فرزند کاهش یافته است و در چنین شرایطی کمتر خانواده ای برای تکثر نسل اقدام خواهد کرد. فشار بر مردم برای افزایش جمعیت بدون تامین زیرساخت حمایتی دولت تنها منجر به هزینه های مضاعفی در زوایای اجتماعی دیگر برای کشور خواهد شد و فروپاشی منابع انسانی کارآمد را به همراه خواهد داشت و برنامه هایی چون توزیع بنزین به تعداد افراد خانوار، مشوقهای تسهیلات بانکی، مسکن جوانان و ... حتی راهکارهای موضعی هم نمیتوانند محسوب شوند و مسیرهای بن بستی هستند که با توجه به آگاهی مردم از مشکلات عدیده اقتصادی و ناتوانی دولت از مهار این معضلات چندان امیدی به آن نیست.