کردستان روح نواز با محرومیتی چشم نواز !

چند روز پیش با یکی از دوستان قدیمی بعد از مدتها دوری فرصت شد گپی بزنم و یادی کنیم از دوران قدیم و دلنشین کارشناسی. دورانی که یادآور شور و نشاط زندگیست و لحظه لحظه ی آن را باید زندگی کرد. دورانی که زندگی را شیرین و آینده را روشن می بینی. در لابلای این تجدید خاطرات، حرف به کردستان و دلنشینی این  منطقه رسید و با اینکه تنها یکبار توانسته بود به این استان روح نواز سفر کند اما همچنان خاطرات و جذابیت های این منطقه، ذهن او را ترک نکرده بودند. با خود فکر کردم که کلمه ی کردستان برای افراد تداعی کننده ی چه چیزهاییست؟ خونگرمی و مهمان نوازی و دلاوری؟ یا یادآور منطقه ایست که سالها در دفاع از کشور همچون سپری فولادی مانع از ورود بیگانه ای به خاک وطنش شد؟ یا تداعی طبیعت بکر و دل انگیز و آثار تاریخی متنوع  آن، که هر توریست و گردشگری را مجذوب خود میکند؟ یا یادآور صنایع دستی زیبایی که بیانگر ذوق و هنر و فرهنگ مردم آن منطقه است؟ به راستی که یادآور کدام است؟ با خودم فکر می کنم که برای من تداعی کننده ی چه چیزهاییست؟ برای من اسم کردستان در کنار این همه زیبایی و عظمت، یادآور کلمه ی محرومیت نیز هست.   کلمه ای که با خود رنج و سختی و شقاوت را به دوش میکشد. اگر گشت و گذاری کنیم در تاریخ کردستان، منطقه ای که مردمانش در طول تاریخ به دلیری و سخت کوشی و جانفشانی برای وطن، زبانزد هستند، تا جایی که حتی فردوسی کبیر نیز شاهنامه ی خود را محروم از این قوم نکرده است:
 کنون کرد از آن تخمه دارد نژاد/ کز آباد ناید به دل برش یاد 
باز این تناقض ذهنی و در عین حال واقعی آشکار میشود، که چرا استانی با چنین تاریخ شکوهمندی، با چنین ظرفیتهای بالایی، طعم محرومیت را همچنان باید بچشد؟ استانی با مساحت بالغ بر 29137 کیلومتر مربع، دارای مناطق سرسبز و پارکهای جنگلی طبیعی بالغ بر 374765 هکتار، دارای زمینهای دیمی و آبی بالغ بر 1051881 هکتار، دارای 170 معدن درحال بهره برداری، دارای میزان صادرات انواع کالاها(به جز نفت)به حجم 1130633 تن و به ارزش 51624350 میلیون ریال در سال 97 ،دارای بیش از 170 گونه گیاهان دارویی، افزایش 9 درصدی گردشگران و  توریست ها در سال های اخیر به منطقه ی کردستان، صادرات بیش از 670 هزار دلارصنایع دستی این استان در سال 97 ، حقش محرومیت و توسعه نیافتگیست؟ در این استان بیش از 25 درصد افراد دارای تحصیلات عالی هستند که در عین حال 38 درصد جمعیت بیکار این استان را نیز این افراد تشکیل میدهند. با وجود چنین  ظرفیتهایی و وجود نیروی کار تحصیلکرده، باز هم این سوال در ذهن جا خوش می کند که چرا مردم استان کردستان محروم از داشتن یک زندگی معمولی، یک شغل ساده اما بی خطر، یک لبخند همیشگی و ذهنی  عاری از دغدغه های تامین مایحتاج اولیه زندگی خود و خانواده هایشان هستند؟ البته باید جانب انصاف را هم رعایت کرد و گفت که طی این سالها، دولت سرمایه گذاری هایی در استان کردستان انجام داده است اما محرومیت های ناشی از دوران جنگ و کم توجهی سالهای بعد از جنگ به این استان و ضعف مدیریتها باعث شده است که این سرمایه گذاری ها هم چهره ی کردستان را تغییر ندهد چرا که به نسبت محرومیت های موجود حجم سرمایه گذاری ها اندک بوده و حق این استان بسیار بیشتر از حجم سرمایه گذاری فعلی است. امید است مسئولان امر در جهت رونق و آبادانی استان کردستان،بیش از پیش همت گمارند.
* دانشجوی کارشناسی ارشد اقتصاد دانشگاه تهران