- شکست طرح نانیوا و حجم بالای خرید نان از سوی اتباع غیرمجاز!
- سخنگوی قوه قضائیه:برخی جریان‌های مرموز این روزها در فضای مجازی در راستای لطمه به امنیت روانی جامعه عمل می‌کنند
- بروجردی: اروپا با تحریم ایران به اقتصاد چین کمک می‌کند
- محمدجواد لاریجانی: ظرف ۲۴ ساعت می‌توانیم به توان نظامی هسته‌ای برسیم
- پاسخ سخنگوی دولت به احتمال قطع برق صنایع
- عراقچی: حق خود را برای واکنش به تجاوزگری اسرائیل کنار نگذاشته‌ایم
- پیام شفاهی رهبر انقلاب به مردم مقاوم لبنان
- روزنامه دولت: مجلس در حال فاصله گرفتن از وفاق است
- تلاش مخالفان رفع فیلترینگ برای حفظ آن به روایت ابوالحسن فیروزآبادی
- افشای جزئیاتی از پیام ویژه لاریجانی به مقامات سوریه و لبنان
چرا از احمدی‌نژاد انتقاد نکنیم؟
چند روز پیش یکی از من پرسید چرا دیگر درباره محمود احمدی‌نژاد چیزی نمی‌نویسی؟ انتقادهایت تمام شده؟! جوابی که به او دادم، با این تفصیلی که اینجا می‌نویسم نبود اما مضمونش همین بود که اینجا می‌نویسم. انتقادها از محمود احمدی‌نژاد در دوران ریاست جمهوری او بسیار زیاد بود. چرا که اقدامات غیرکارشناسی در دولت او بسیار بیشتر از دولت‌های گذشته است. طبیعتا وظیفه رسانه‌ها، تحلیل این اقدامات غیرکارشناسی و نقد آن است. برخی از موضوعات انتقاد برانگیز، تکراری شده چرا که در تمام طول ۷ سال گذشته، این اقدامات انتقادبرانگیز توسط دولت تداوم داشته؛ مثل وعده‌های تکراری دولت و شخص رئیس‌دولت در مورد کاهش بیکاری، کاهش تورم، کاهش گرانی، افزایش رشد اقتصادی، رفع مشکل مسکن و... دولت هنوز وعده‌های قبلی را عملی نکرده، وعده‌های جدید درباره آن موضوع می‌دهد که مصداق بارز آن وعده اشتغالزایی و کاهش بیکاری است. دسته‌ای از اقدامات انتقاد برانگیز دولت هم موضوعات موردی است. مثلا اینکه چرا آقای احمدی‌نژاد علیرغم تمام اقدامات ضد ایرانی جمهوری‌آذربایجان به باکو سفر کرده یا چرا در دیدار با ملی‌پوشان فوتبال ایران در شرایطی که تازه شاهد بهبود روابط تیره شده ملی‌پوشان و رسانه‌ها بودیم به آنها گفته که به حرف رسانه‌ها توجه نکنند، انتقاداتی است که فقط طی همین چند روز می‌توان به شخص رئیس‌جمهور وارد کرد. اینها انتقاداتی است که فقط به شخص رئیس‌جمهور وارد می‌شود؛ وگرنه اگر بخواهیم انتقادهای وارده به اعضای کابینه و عملکرد دولت را هم اضافه کنیم، فهرست ما طولانی‌تر می‌شود. حالا با این همه عملکرد منفی یا قابل انتقاد، طبیعی است که از رئیس‌جمهور انتقاد کنیم اما آیا گوش شنوایی هم هست؟ اگر بود که خیلی از مشکلات کشور حل می‌شد. اما با این وجود، می‌نوشتیم تا حداقل در تاریخ ثبت شود که رسانه‌ها در مقابل اقدامات غیرکارشناسی این دولت سکوت نکرده‌اند. اما اینکه چرا دیگر کمتر درباره آقای احمدی‌نژاد می‌نویسم، دلیلش این است که انتقاد از او و حتی تخطئه او و دولتش آنقدر همه‌گیر شده که اگر من و امثال من هم چیزی در این باره ننویسیم، همه جا مملو از انتقاد از احمدی‌نژاد است. این روزها دیگر انتقاد از احمدی‌نژاد، هنر نیست. وقتی گوش شنوایی برای پذیرش انتقادها نیست و از طرف دیگر، انتقاد از دولت احمدی‌نژاد آنقدر عمومی شده که حامیان او حتی در بین اصولگرایان، به اعضای کابینه‌اش محدود شده‌اند، دیگر چرا ما انتقاد کنیم؟ هدف، ثبت انتقادها بود که دیگران انتقاد می‌کنند و ثبت می‌شود. وقتی به انتقادها توجهی نمی‌شود بهتر است به جای انتقاد از آقای احمدی‌نژاد درباره موضوعات مهمتری بنویسیم که حداقل فایده‌ای برای آینده داشته باشد؛ این دولت به انتها نزدیک می‌شود، البته اگر آقای احمدی‌نژاد رضایت دهد.
