رفتار رئیسجمهور روحانی و رئیس دولتهای نهم و دهم با مجلس را مقایسه کنیم و رفتار متقابل مجلسیان با این دو را مد نظر قرار دهیم. یکی مجلس را در ذیل امور هم نمیدانست و با پرداخت ۵ میلیون تومان پول توجیبی به برخی نمایندگان، رای و نظر آنها را معامله میکرد و دیگری با تکریم و حفظ حرمت مجلسیان برای رای و نظر آنها احترام خاصی قائل میشود. یکی فرصت حضور در مجلس را به افشاگری علیه خاندان رئیس مجلس و دیگران اختصاص میداد و دیگری با حفظ عزت و حرمت مجلس به تکریم آنها پرداخته است. به وضوح باید اذعان کرد که در مجلس متناسب با نجابت رئیسجمهور با وی رفتار نشد.
به گزارش ایسنا، در بخشی از سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی میخوانیم: «باید دید در اینجا چه حرکت و اقدامی صورت گرفته که دشمنان انقلاب و نظام را وسوسه کرده و اهداف و برنامههای ضد انسانی آنها علیه ملت ایران را در نظر آنها موفق جلوه داده است؟ چه چیزی آنها را دلگرم کرده که فکر میکنند به اهداف پلید خود نزدیک شدهاند؟ در مقابل این وسوسههای شیطانی، وظیفه و تکلیف ما چیست؟
در این زمینه سخنها بسیار است و لازم است هر کس و هر مقامی از جایگاه خود به بررسی مسائل بپردازد تا بهتر دریابد که آیا در زمین دشمن بازی کرده؟ یا ملاحظاتی را در نظر نگرفته؟ یا رفتار و عملکردی داشته که دشمن در آن طمع کرده است؟
انکار نمیتوان کرد که برخی افراد و گروهها با مشاهده شرایط پیرامونی به امید حفظ جایگاه و موقعیت خود، تغییر موضع دادهاند و به تصور این که با مخالفخوانی میتوانند شرایط بهتری را برای خود احراز کنند، حتی منافع ملی و مصالح کشور را هم چه بسا که زیر پا بگذارند تا بلکه چهرهای موجه برای انتخابات آینده محسوب شوند! چرخش برخی از اصحاب قلم و سیاست از جمله بعضی از نمایندگان مجلس را در همین چارچوب میتوان ارزیابی کرد که بدون در نظر گرفتن شرایط کشور وارد فضای مخالفخوانی علیه نظام اجرایی شدهاند.
عملکرد برخی عناصر مجلس بهویژه در طیف همیشه در صحنه برای استیضاح وزرای کابینه به وضوح نشان میدهد که آنها بدون رعایت مصالح نظام و بیاعتنا به منافع ملی مایلند یا دولت را به زمین بزنند و یا حداقل آن را زمینگیر کنند. به راستی استیضاح زنجیرهای وزرای کابینه با فاصلهای کمتر از یک ماه یا یک هفته، چه معنایی جز این دارد که کسانی سعی دارند رفتاری را در پیش بگیرند که یک دولت ناتوان داشته باشیم که در اداره امور، فاقد تمرکز باشد و در برخورد با مسائل همواره منفعل ظاهر شود؟
اگر چه استیضاح وزرا و سوال از رئیسجمهور یا کشاندن وزرا به مجلس برای پاسخگویی به سوالات، از حقوق نمایندگان مجلس است ولی تکرار و استمرار آن بهویژه در شرایط حساس که دولت باید تمام توان و ظرفیت خود را برای مقابله با دشمنان شرور و خنثی کردن توطئههای پرتعداد آنها بسیج کند، به نوعی است که چندان قابل درک و توجیه به نظر نمیآید.
به راستی نمایندگانی که از بسیاری مسائل آشکار و نهان آگاهند و به منابع متنوع اطلاعرسانی و اطلاعات طبقهبندی شده هم دسترسی دارند، آیا پاسخ متقنی درباره آن ۵ سوال مطروحه از رئیسجمهور را در اختیار نداشتند؟ این نکته به ویژه زمانی معنیدار خواهد بود که رفتار رئیسجمهور روحانی و رئیس دولتهای نهم و دهم با مجلس را مقایسه کنیم و رفتار متقابل مجلسیان با این دو را مد نظر قرار دهیم. یکی مجلس را در ذیل امور هم نمیدانست و با پرداخت ۵ میلیون تومان پول توجیبی به برخی نمایندگان، رای و نظر آنها را معامله میکرد و دیگری با تکریم و حفظ حرمت مجلسیان برای رای و نظر آنها احترام خاصی قائل میشود. یکی فرصت حضور در مجلس را به افشاگری علیه خاندان رئیس مجلس و دیگران اختصاص میداد و دیگری با حفظ عزت و حرمت مجلس به تکریم آنها پرداخته است. به وضوح باید اذعان کرد که در مجلس متناسب با نجابت رئیسجمهور با وی رفتار نشد.
نمایندگان به خوبی و پیشاپیش، از پاسخ به سوالات ۵ گانه خود آگاه بودند و با در نظر گرفتن ملاحظات و موانع بازدارنده سیاسی – اخلاقی و رعایت مصالح کشور و منافع ملی، آن گونه نبود که از پاسخهای رئیسجمهور روحانی قانع نشده باشند.
سخن در این باره فراوان است و خدا نکند که نمایندگان سابق و لاحق به تناسب مصلحتاندیشیهای شخصی، گروهی و جناحی و همچنین منافع خاصی که در این قبیل مخالفخوانیها مستتر است، مصالح کشور و منافع ملی را قربانی کنند.»