بایرن چگونه در آلیانس آره نا بارسا را برد؟

بارسا به لطف پیروزی ۳-۰ دیدار رفت، توانست برای هشتمین بار راهی فینال ‏لیگ قهرمانان شود. در اینجا جنبه های تاکتیکی بازی دیشب را با هم مرور می کنیم:‏

تاکتیک بایرن مونیخ
پپ گواردیولا تیمش را با همان ترکیب دیدار رفت به میدان فرستاد اما به جای سیستم ۲-۵-۳، این بار از ‏سیستم ۲-۴-۴ استفاده کرد. دومین تغییر مهم در بازی بایرن این بود که آنها این بار با صبوری بیشتری به ‏دنبال رسیدن به دروازه بارسا بودند. برای اینکه بازیسازی از عقب زمین بهتر صورت بگیرد، مهدی بن ‏عطیه و جروم بواتنگ، دو مدافع میانی بارسا، با فاصله از هم، در دو سمت محوطه جریمه بازی می ‏کردند تا ژابی آلونسو بتواند از کمی عقب تر، حملات را رهبری کند.‏
آلونسو یا با پاس های بلند، مستقیما برای مهاجمان موقعیت سازی می کرد یا با پاس های کوتاه، دیگر ‏هافبک تیم را راه می انداخت. نفوذهای خوان برنات و رافینیا از دو سمت هم به بازی بایرن عرض می ‏داد. فیلیپ لام به عنوان هافبک راست، در همکاریبا رافینیا، موقعیت لازم برای ارسال روی دروازه را ‏فراهم می کرد. تیاگو آلکانتارا به عنوان هافبک هجومی، به جلو می رفت تا به بایرن در حملات برتری ‏نفری بدهد.‏





روبرت لواندوفسکی و توماس مولر زوج خط حمله را تشکیل داده بودند. مولر متمایل به راست بود و با ‏همکاری رافینیا و فیلیپ لام، موقعیت های زیادی را ایجاد کرد. باستین شواین اشتایگر دقیقا پشت دو مهاجم ‏بود و در زمان ارسال ها، خود را به محوطه جریمه می رساند. وقتی بارسایی ها صاحب توپ می شدند، ‏بازیکنان بایرن باید از جلو پرس می کردند؛ کاری که در دیدار رفت هم انجام داده بودند. مولر و ‏لواندوفسکی خط اول پرس را با تحت فشار گذاشتن مدافعان میانی بارسا شکل داده بودند؛ در حالی که ‏باستین شواین اشتایگر باید مانع توپگیری سرخیو بوسکتس می شد. این شرایط در فاز دفاعی بود و لام، ‏تیاگو آلکانتارا و آلونسو وظیفه محافظت از خط دفاعی را برعهده داشتند. ‏

تاکتیک بارسلونا
لوئیس انریکه با همان تاکتیک آشنا و قابل انتظار تیمش را راهی میدان کرد. سرمربی بارسا تیمش را با ‏آرایش ۳-۳-۴ راهی میدان کرد؛ هرچند برنامه تاکتیکی بارسا نسبت به دیدار رفت تدافعی تر بود. انریکه ‏برای اینکه تیمش عملکرد دفاعی منسجم تری داشته باشد، ترجیح داده بود بخشی از زمین را در اختیار تیم ‏حریف قرار بدهد.‏
این به معنای آن بود که لوئیس سوارز پرسینگ را از یک سوم میانی آغاز می کرد؛ جایی که مدافعان ‏میانی بایرن می توانستند به راحتی پاسکاری کنند اما او با فشار روی ژابی آلونسو مانع رسیدن توپ به ‏خط جلو می شد. ‏
لیونل مسی و نیمار در دو سمت بودند و بوسکتس در راس مثلث میانی بارسا، پشت سر اینیستا و راکیتیچ ‏بازی می کرد. خط دفاعی چهار نفره هم روی یک خط در یک سوم دفاعی بارسا قرار گرفته بود. در زمان ‏مالکیت توپ، بازیکنان بارسا می توانستند با ضدحملات سریع، به دروازه بایرن نزدیک شوند. نیمار با ‏حرکت های عرضی از سمت چپ به مرکز، تلاش می کرد از کندی مدافعان میانی بایرن استفاده کند.‏



مسی و راکیتیچ هم با اضافه شدن از عقب، به این جابجایی های سریع کمک می کردند. وقتی بارسا ‏صاحب توپ می شد، در میانه زمین توپ را به گردش درمی آوردند اما این کار را با احتیاط انجام می ‏دادند تا در ضدحملات غافلگیر نشوند. به همین دلیل، تنها مسی، نیمار وسوارز بودند که در فاز تهاجمی ‏می توانستند آزادانه با توپ کار کنند.‏
دنی آلوس و یوردی آلبا، دو مدافع کناری هم از کناره ها اجازه نفوذ داشتند. در میانه زمین، اینیستا و ‏راکیتیچ به نوبت جلو می رفتند تا بوسکتس برای محافظت از خط دفاعی، تنها نماند. ‏

تغییرات تاکتیکی کلیدی
بایرن مونیخ در نیمه اول موقعیت های بهتری ایجاد کرد. آنها از روی توپ های هوایی و ضربات آزاد ‏برای مردان انریکه مشکل ساز شدند اما بارسا به لطف خط حمله زهردارش و همین طور اشتباهات خط ‏دفاعی بایرن، ۲-۱ پیش افتاد.‏
در نیمه دوم، هر دو تیم تغییراتی ایجاد کردند که باعث شد بازی به زمین بارسا منتقل شود. مصدومیت ‏سوارز باعث شد تا انریکه، پدرو را راهی میدان کند و به این ترتیب، مسی به نوک خط حمله منتقل شد. ‏





مسی نمی توانست وظایف سوارز را به خوبی انجام بدهد و به همین دلیل، هم در حمله و هم در دفاع، ‏بارسا به اندازه نیمه اول خوب نبود. بایرنی ها بازی را در دست گرفتند و با شایستگی به دو گل رسیدند. ‏مولر به سمت راست خط میانی رفت تا سیستم این تیم به ۱-۴-۱-۴ تبدیل شود. این باعث شد تا بایرن در ‏خط میانی برتری نفری پیدا کند و بیشتری صاحب توپ شوند. ‏
این تغییرات باعث شد تا آنها ۳-۲ پیش بیفتند. آخرین تغییرات دو تیم، تاثیر چندانی در بازی نداشت. نه ‏ژاوی و نه گوتزه و سباستین روده، نتوانستند تغییر ویژه ای بازی ایجاد کنند و بازی با همان نتیجه ۳-۲ به ‏پایان رسید.‏