تنبیه بدنی چه بلایی سر کودکان می آورد؟

والدین کودک باید توجه داشه باشند، از فریاد زدن بر کودک خودداری کنند. ترس از خانواده، عدم اعتماد به نفس، عدم حق ابراز علاقه به وسائل و اشیاء میتواند از کودک در آینده یک انسان ترسو بسازد.
به گزارش ایلنا، والدین کودک باید توجه داشه باشند، از فریاد زدن بر کودک خودداری کنند. ترس از خانواده، عدم اعتماد به نفس، عدم حق ابراز علاقه به وسائل و اشیاء میتواند از کودک در آینده یک انسان ترسو بسازد. خانواده ها باید با بچه خود با محبّت برخورد کنند؛ زیرا محبّت به کودک به وی حق بیان می دهد تا مشکلاتی که برای او پیش می آید را با خانواده مطرح کند که این امر کودک را مستقل نموده و از گوشه گیری و انزوا نجات می دهد.
ترس از تنبیه فیزیکی کودک را مغلوب ترس، اضطراب و استرس می کند، به طوریکه این موارد از مهمترین مسایل لطمه زدن به آینده کودکان است. به خانواده ها توصیه می شود با یک خطای کوچک، کودک را مورد مواخذه قرار ندهند و تلاش داشته باشند به صورت طنز وار مشکلات را برطرف کنند.
تبعات تنبیه بدنی کودکان
-اعتماد به نفس آنها از بین میرود و در نتیجه تا مدتها با یک احساس نا امنی و ترس از جامعه زندگی می کنند.
-تنبیه بدنی استقلال کودک را از وی می گیرد و باعث می شود در ادامه تنها یک فرمانبردار و برده باقی بماند.
-احساسات بد در وجود وی فوران می کند. غم و اندوه و اضطراب مزمن، برای وی دائمی می شود.
-تنبیه بدنی سدی قدرتمند دربرابر کودک و والدین می سازد و رابطه آنها با هم از بین می رود.
-حس رها شدن ، تنهایی و بی اعتنایی در کودک شکل می گیرد.
-مانع از یادگیری مهارت های ارتباطی اجتماعی می شود.
-کودک نسبت به همسالان خویش و به ویژه در مدرسه رفتاری تهاجمی و خشونت آمیز خواهد داشت.
-کودکانی که تنبیه بدنی میشوند خلاقیت و هوش هیجانی کمتری نسبت به دیگر بچه ها خواهند داشت.
-قابلیت شناختی کودک از بین می رود.
-در ذهن آنها این ایده بوجود می آید که بهترین راهکار مناقشه ها و مشکلات؛ خشونت و درگیری های فیزیکی است.
-سبب نابهنجاری رفتاری در جمع می شود مانند دزدی، تخریب اموال، خرابکاری و...
چند پیشنهاد ساده برای لجبازی کودک
در صورتیکه برای منظم کردن فرزند خویش سر وی فریاد می زنید، میتوانید اثرات منفی آنرا در رفتار کودک خویش ببینید. به عنوان نمونه فرزندانتان هم برای انتقال پیام و منظور خویش با صدای بلند صحبت می کنند، همچنین ، به جای ارام و بااحترام حرف زدن ، سر والدین خویش فریاد می زنند، ارتباط والدین با فرزند ناپایدار و اسیب پذیر می شود و در نتیجه برقراری ارتباطی سالم با آنان دشوار می شود و همچنین امکان دارد این روش رفتاری آنان را از والدین دور کند.
شیوه های جایگزین تنبیه بدنی در کودکان
موردهای فوق که شما را متعجب نموده و فکر می کنید که دیگه چه راه هایی برای انضباط وجود دارد ، در اینجا پنج شیوه انضباطی جایگزین تنبه بدنی وجود دارد که با به کارگیری آن میتوانید فرزندان متعادل و خوب بزرگ کنید.
۱. مخالفت خویش را بیان کنید
ساده ترین و مؤثر ترین شیوه تغییر رفتار کودک این است که به او بفهمانید رفتارش را نمی پسندید. اعتراض خود را به روشنی بیان کنید و دلایل تان را توضیح دهید. هنگامی که کودک ناراحتی و مخالفت شما را می بیند، امکان دارد خود بخود آن رفتار را اصلاح کند. کودک احتیاج به تائید شما دارد و چنانچه نارضایتی شما را در نگاه نخست ببیند، بر روی رفتارش تأثیر می گذارد. غر نزنید، کوتاه نیایید، مخالفت خویش را بیان کنید؛ مخالفت شما باید به آرامی و روشنی بیان شود، بدون خشم و قلدری!
۲. گفت وگوی کوتاه داشته باشد
زمانی که کودک کار اشتباهی انجام می دهد، نخستین و بهترین واکنش، حرف زدن در خصوص آن است. گاهی وقت ها حرف زدن با کودک پیرامون رفتار اشتباهش کافی است تا آنرا اصلاح کند. در موقع صحبت به عواقب رفتار ناپسند کودک اشاره کنید. کودکان گاهی وقت ها احتیاج دارند تا از زنجیره پیامد های رفتار اشتباه خویش آگاه شوند.
۳. نادیده بگیرید
گاهی وقت ها زمانی که خطا های کوچک و ناچیز کودک روبرو می شوید، بهترین عکس العمل چشم پوشیدن آن است. برای چشم پوشیدن رفتار خطای کودک:
در لحظه، تصمیم بگیرید که کار کودک را نادیده بگیرید.
به طور نامحسوس رفتار وی را زیر نظر داشته باشید.
کاملا ارام و راحت باشید بگونه ای که چهره شما حالت خاصی را نشان ندهد.
معلوم است که رفتار های پرخطر یا زیان آور کودک را نباید نادیده بگیرید. این شیوه براساس این فرضیه است که کودک از توجه منفی( افزایش ناگهانی توجه شما)، نسبت به بی اعتنایی به وی، رضایت بیشتری خواهد داشت.
۴. جداسازی و جایگزینی کنید
آیا بچه ها بر سر یک بازیچه با هم جنگ و دعوا می کنند؟ آنرا بردارید. زمانی که بازیچه ی را از کودک میگیرید ، به جای آن فعالیت سودمندی را جایگزین کنید.
دو قانون زیر را در نظر داشته باشید:
جداسازی و جایگزینی را با ارامش انجام دهید.
کودک را از وسیله ای جدا کنید که به رفتار بد وی مرتبط است.
۵. هشدار دهید
زمانی که کودک دست بکار اشتباهی می زند، به وی هشدار دهید. در بسیاری از موارد، هشدار دادن باعث متوقف شدن آن کار می شود. هشدار به مفهوم تهدید نیست. تهدید برای ترسانیدن کودک است؛ ولی هشدار به سادگی کودک را آگاه می کند که باید کارش را متوقف کند، زیرا تبعات ناگواری دارد. بهترین هشدار بگونه ای است که به طور واضح محدودیت ها و پیامد های مرتبط با آن رفتار را معلوم کنید.
همواره به خاطر داشته باشید که تنبیه بدنی هیچ جایگاهی در تربیت کودکان ندارد. تبعات تنبیه بدنی در کودکان به قدری ناگوار است که تا بزرگ سالی آنان را تحت‌تأثیر قرار می دهد. پس در هنگام عصبانیت، قدری تامل کنید و به جای تنبیه بدنی کودک به فکر راهکار های جایگزین باشید.