- وقت تعویض قلعه‌نویی است
- متقاضیان وام ازدواج و فرزندآوری بخوانند
- خط و نشان سردار ذوالقدر برای اسرائیل
- یک نگهبان سفارت آمریکا در نروژ به ظن جاسوسی برای ایران و روسیه بازداشت شد
- پزشکیان: بدون همراهی و همفکری مردم، برای مناطق مختلف دستور صادر نمی‌شود
- اظهارات وزیر صمت درباره افزایش قیمت خودروهای ایران خودرو و سایپا
- نقل قول معاون رئیس جمهور درمورد آنچه رهبری به دکتر پزشکیان درمورد اصلاح قانون تابعیت قهری فرمودند صحیح است
- کاهش تعرفه واردات خودرو منجر به افزایش رقابت در بازار می‌شود؟
- جوی آرام برای ۲ روز در کشور/ آغاز بارش‌ها از دوشنبه با ورود سامانه جدید
- در بازار مسکن چه خبر است؟
شنبه ۱۶ ارديبهشت ۱۳۹۶ ساعت ۱۹:۰۱
گفت و گو با اشکان خطیبی بازیگر سینمانیمکت
برخی دوست داشتند فیلم فراموش شود
فیلم «سینما نیمکت» ساخته «محمد رحمانیان» سال گذشته و در ایام برگزاری جشنواره فیلم فجر گرچه در فهرست اولیه بخش سودای سیمرغ قرارداشت اما به دلایلی نامعلوم به بخش سینمای هنر و تجربه سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر تبعید شد و همین جریان اهالی سینما را شوکه کرد.
فیلم «سینما نیمکت» ساخته «محمد رحمانیان» سال گذشته و در ایام برگزاری جشنواره فیلم فجر گرچه در فهرست اولیه بخش سودای سیمرغ قرارداشت اما به دلایلی نامعلوم به بخش سینمای هنر و تجربه سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر تبعید شد و همین جریان اهالی سینما را شوکه کرد. در این فیلم اشکان خطیبی نقش نوازنده ای را بازی می کند که بیماری «جوع» دارد. خطیبی برای بازی دراین نقش 20 کیلو وزن کم کرده و زحمات و سختی‌های زیادی را متحمل شده است. در گفت وگوی "مردم سالاری" با او، حال و هوای اشکان خطیبی در روزهای فیلمبرداری و سختی های بازیش در سینما نیمکت را جویا شدیم.
حال و هوای این روزهای شما پس از آغاز اکران سینما نیمکت در بخش هنر و تجربه چیست؟
حس خاصی ندارم و سعی کردم فیلم را فراموش کنم. چون دیگران دوست داشتند این فیلم فراموش شود. وقتی آنها فراموشی می خواهند، من نیز کمکشان می کنم و از ابتدا خودم این فراموشی را در ذهنم به وجود می آورم.
فکرمی کنی چرا این فیلم دربخش هنر و تجربه اکران شد؟
نمی دانم چه کسانی و به چه دلایلی دوست داشتند زحمات عوامل این فیلم نادیده گرفته شود؟ در این میان بیشتر دلم برای مجید اسکندی گریمور کار می سوزد، واقعا مجموعه گریم های این فیلم لایق یک نگاه ویژه است. چیزی بالغ بر30-40 گریم متفاوت دراین فیلم انجام شد. در کجا تا به حال این اتفاق رخ داده است؟ شما ببینید علی عمرانی در طول این فیلم چه زحماتی را متحمل می شود؟ او20-30 نقش متفاوت با فیزیک و صدای گوناگون ارائه داد. موسیقی فیلم که فردین خلعتبری برعهده داشت، یکی ازبهترین کارهایی بود که در طی این سال ها از خلعتبری شنیدم. وقتی تمام این زحمات پشت یک مصلحت اندیشی که بسترش فلان آدم است پنهان می شود در نهایت باعث می شود فیلم نادیده گرفته شود. شاید اگر هر کس دیگر این فیلم را می ساخت هیچ‌وقت دچار چنین حواشی نمی شد. چطور ممکن است شما فیلمی را در ستایش سینما بسازید و این فیلم با مشکل روبه روشود؟ مگر اینکه خود سینما مشکل داشته باشد. وقتی آدم ها از روی سلیقه تصمیم می گیرند، خیلی راحت امثال چنین فیلمی نادیده گرفته می شوند.
برای بازی در این کار سختی کشیدی و وزن زیادی کم کردی؟ برای نزدیک شدن به نقش چه کاری انجام دادی؟
فکر می‌کنم هرکس این فیلم را ببیند متوجه می‌شود که این نقش چه توانایی‌هایی را طلب می‌کرده است. بخشی از آن مربوط است به شرایط فیزیکی و آنچه قرار است به عنوان زیبایی شناسی فیزیکی و جسمی از بازیگر ببینیم که طبیعتا وظیفه من به عنوان بازیگر این بوده که آن را انجام دهم.
پس در وهله اول برای نزدیک شدن به نقش21 کیلو وزن کم کردم. من 76 کیلو بودم که به مرز55 کیلو رسیدم و خیلی از لحاظ بدنی اذیت شدم. جالب اینکه بعد از اتمام فیلمبرداری با اینکه روند کم کردن وزن قطع شده بود اما همچنان وزن کم می کردم. این موضوع آن‌قدر روی سیستم عصبی و گوارشی ام تاثیرگذاشت که تا 2 ماه هیچ چیز جذب بدنم نمی شد.
تجربه کار با محمد رحمانیان چگونه بود؟
آقای رحمانیان نقش‌ها را بر اساس توانایی آدم‌ها می‌نویسند و فکرنمی‌کنم کار راحتی باشد یا هر بازیگر دیگری این توانایی را داشته باشد که در مهلت محدود 4ماهه ساز ویولن را یاد بگیرد چون نوازندگی این ساز واقعا سخت است. فکر می‌کنم نقش بسته به توانایی‌های من نوشته شده و من هم سعی کردم حداکثر توانایی‌هایم را در حداقل زمان ممکن بگذارم. البته این به آن معنا نیست که من آدم توانایی هستم. هرکس توانایی‌های منحصربه فرد خودش را دارد و توانایی من این است که می‌توانم خوب ساز بزنم. مطلقا نواختن ساز ویولن را بلد نبودم و دقیقا همین ۲۷ قطعه که در فیلم است را کارکردم و یاد گرفتم همین‌ها را بزنم. البته نوازنده اصلی این قطعات میثم مروستی است.
کمی درباره فضای روایت در این فیلم بگو؟ آیا سینما نیمکت را می توان یک فیلم تجربی دانست؟
تلفیق سینما و تئاتر در یک فیلم نگاه تجربی به سینما محسوب نمی شود زیرا اگر اینطور به موضوع نگاه کنیم باید «سگ های انباری» و «پالپ فیکشن» هم تجربه به حساب بیاید. حقیقتا من فکر می‌کنم سینما نیمکت یک اثر کاملا کلاسیک است که سعی می‌کند داستان خودش را روایت کند. ممکن است از نظر فرم تجربه‌ای تازه دراین فیلم شده باشد چون حداقلش این است که شما بک گراندها را برای اولین بار کاملا به صورت نقاشی شده در این فیلم می‌بینید. اما فکر نمی‌کنم تجربه درفرم کافی باشد برای آنکه یک فیلم را تجربی به حساب بیاوریم.
احتمالا این فیلم به نسبت آثاردیگری که فرصت اکران در سرگروه های سینمایی را دارند مخاطبان کمتری هم خواهد داشت؟
طبیعتا اکران های بخش هنر و تجربه، اصلا با اکران عمومی قابل مقایسه نیست. چون اکران عمومی ناخودآگاه فضای بیشتری برای تماشاگر ایجاد می‌کند اما سینمای هنر و تجربه هنوز در مناسبات اکرانی نتوانسته مخاطبان هدف بیشتری را جذب کند.
گفت و گو : وحید استرون
حال و هوای این روزهای شما پس از آغاز اکران سینما نیمکت در بخش هنر و تجربه چیست؟
حس خاصی ندارم و سعی کردم فیلم را فراموش کنم. چون دیگران دوست داشتند این فیلم فراموش شود. وقتی آنها فراموشی می خواهند، من نیز کمکشان می کنم و از ابتدا خودم این فراموشی را در ذهنم به وجود می آورم.
فکرمی کنی چرا این فیلم دربخش هنر و تجربه اکران شد؟
نمی دانم چه کسانی و به چه دلایلی دوست داشتند زحمات عوامل این فیلم نادیده گرفته شود؟ در این میان بیشتر دلم برای مجید اسکندی گریمور کار می سوزد، واقعا مجموعه گریم های این فیلم لایق یک نگاه ویژه است. چیزی بالغ بر30-40 گریم متفاوت دراین فیلم انجام شد. در کجا تا به حال این اتفاق رخ داده است؟ شما ببینید علی عمرانی در طول این فیلم چه زحماتی را متحمل می شود؟ او20-30 نقش متفاوت با فیزیک و صدای گوناگون ارائه داد. موسیقی فیلم که فردین خلعتبری برعهده داشت، یکی ازبهترین کارهایی بود که در طی این سال ها از خلعتبری شنیدم. وقتی تمام این زحمات پشت یک مصلحت اندیشی که بسترش فلان آدم است پنهان می شود در نهایت باعث می شود فیلم نادیده گرفته شود. شاید اگر هر کس دیگر این فیلم را می ساخت هیچ‌وقت دچار چنین حواشی نمی شد. چطور ممکن است شما فیلمی را در ستایش سینما بسازید و این فیلم با مشکل روبه روشود؟ مگر اینکه خود سینما مشکل داشته باشد. وقتی آدم ها از روی سلیقه تصمیم می گیرند، خیلی راحت امثال چنین فیلمی نادیده گرفته می شوند.
برای بازی در این کار سختی کشیدی و وزن زیادی کم کردی؟ برای نزدیک شدن به نقش چه کاری انجام دادی؟
فکر می‌کنم هرکس این فیلم را ببیند متوجه می‌شود که این نقش چه توانایی‌هایی را طلب می‌کرده است. بخشی از آن مربوط است به شرایط فیزیکی و آنچه قرار است به عنوان زیبایی شناسی فیزیکی و جسمی از بازیگر ببینیم که طبیعتا وظیفه من به عنوان بازیگر این بوده که آن را انجام دهم.
پس در وهله اول برای نزدیک شدن به نقش21 کیلو وزن کم کردم. من 76 کیلو بودم که به مرز55 کیلو رسیدم و خیلی از لحاظ بدنی اذیت شدم. جالب اینکه بعد از اتمام فیلمبرداری با اینکه روند کم کردن وزن قطع شده بود اما همچنان وزن کم می کردم. این موضوع آن‌قدر روی سیستم عصبی و گوارشی ام تاثیرگذاشت که تا 2 ماه هیچ چیز جذب بدنم نمی شد.
تجربه کار با محمد رحمانیان چگونه بود؟
آقای رحمانیان نقش‌ها را بر اساس توانایی آدم‌ها می‌نویسند و فکرنمی‌کنم کار راحتی باشد یا هر بازیگر دیگری این توانایی را داشته باشد که در مهلت محدود 4ماهه ساز ویولن را یاد بگیرد چون نوازندگی این ساز واقعا سخت است. فکر می‌کنم نقش بسته به توانایی‌های من نوشته شده و من هم سعی کردم حداکثر توانایی‌هایم را در حداقل زمان ممکن بگذارم. البته این به آن معنا نیست که من آدم توانایی هستم. هرکس توانایی‌های منحصربه فرد خودش را دارد و توانایی من این است که می‌توانم خوب ساز بزنم. مطلقا نواختن ساز ویولن را بلد نبودم و دقیقا همین ۲۷ قطعه که در فیلم است را کارکردم و یاد گرفتم همین‌ها را بزنم. البته نوازنده اصلی این قطعات میثم مروستی است.
کمی درباره فضای روایت در این فیلم بگو؟ آیا سینما نیمکت را می توان یک فیلم تجربی دانست؟
تلفیق سینما و تئاتر در یک فیلم نگاه تجربی به سینما محسوب نمی شود زیرا اگر اینطور به موضوع نگاه کنیم باید «سگ های انباری» و «پالپ فیکشن» هم تجربه به حساب بیاید. حقیقتا من فکر می‌کنم سینما نیمکت یک اثر کاملا کلاسیک است که سعی می‌کند داستان خودش را روایت کند. ممکن است از نظر فرم تجربه‌ای تازه دراین فیلم شده باشد چون حداقلش این است که شما بک گراندها را برای اولین بار کاملا به صورت نقاشی شده در این فیلم می‌بینید. اما فکر نمی‌کنم تجربه درفرم کافی باشد برای آنکه یک فیلم را تجربی به حساب بیاوریم.
احتمالا این فیلم به نسبت آثاردیگری که فرصت اکران در سرگروه های سینمایی را دارند مخاطبان کمتری هم خواهد داشت؟
طبیعتا اکران های بخش هنر و تجربه، اصلا با اکران عمومی قابل مقایسه نیست. چون اکران عمومی ناخودآگاه فضای بیشتری برای تماشاگر ایجاد می‌کند اما سینمای هنر و تجربه هنوز در مناسبات اکرانی نتوانسته مخاطبان هدف بیشتری را جذب کند.
گفت و گو : وحید استرون
کد مطلب: 69509
