از آنتن‌دزدی تا گزارشگری از کفِ خیابان

بازیهای آسیایی ۲۰۱۸ در جاکارتای اندونزی در حالی چند روزِ دیگر به پایان خواهد رسید که شیوه‌ی پوششِ تلویزیونیِ این بازیها از صداوسیما صدای اعتراضهای بسیاری را بلند کرده است: از نخریدنِ حقِ پخش این بازیها و پوشش ندادنِ مسابقه‌های زنانِ ایران و برخی رقابتهایی که به قهرمانی ایران در آن رشته‌ها انجامیده تا دستگیریِ گزارشگرِ این سازمان از دستاوردهای صداوسیما در هژدهمین دوره‌ی بازیهای آسیایی است که منجر به این اعتراضها شده است.
به گزارشِ «مردم‌سالاری آنلاین»، از آنجا که صداوسیما حقِ پخشِ این بازیها را نخریده است، از یکسو، از پخشِ سپک‌تاکرایِ نپال، دیفنوکسیلاتِ لائوس، پنچاک سیلاتِ اندونزی، والیبال ژاپن و هند و هاکیِ تیمور شرقی هم نمی‌گذرد و در برابر، برخی بازیهای مهمِ ایران از مسابقه‌های زنان گرفته تا سنگ‌نوردی، که دهمین طلای ایران را گرفت، و حتی قایقرانی و شمشیربازی و ... را پخش نمی‌کند. از سویی دیگر، اگر گفت‌وگویی با ملی‌پوشان هم انجام می‌شود با گوشیهای همراه و با پایین‌ترین کیفیتِ ممکن و قطع‌ و وصلهای پیایی است.
مدیرِ شبکه‌ی سه سیما، علی فروغی، در گفت‌وگویی، از پاسخی روشن درباره‌ی خریدن یا نخریدن حقِ پخشِ این بازیها طفره رفته و با فرافکنی گفته است: «مهم خروجیِ کار است و اینکه پوششِ بازیها به بهترین نحو اتفاق بیفتد»! باز هنگامی که خبرنگار بر این پرسش پافشاری می‌کند و از او می‌پرسد «آیا اخباری که در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها درباره نخریدنِ حقِ پخشِ بازیهای آسیایی مطرح می‌شود را تکذیب می‌کند» با فرار رو به جلو می‌گوید: «این بحث جدیدی نیست. ما سالیان سال است که مراودات و همچنین بحثهایی داریم با میزبانان بازیها و هم شرکتهایی که بازیها را واگذار می‌کنند. این اتفاق نیز ماحصل رفت‌وآمد در مذاکراتی است که داشته‌ایم. مذاکرات همیشه جاری بوده و قطع هم نشده است. از آنجا که ما دائما برای قراردادهای مختلف در حال مذاکره هستیم، خیلی مصلحت نیست که جزئیات آن مطرح شود. مهم این است که هم در جامِ ‌جهانی و هم بازیهای آسیایی پوششِ بازیها انجام گرفته و همیشه این مسائل مطرح بوده است و فقط برای این دوره نیست»!
گفتنی است، حقِ پخش بازیهای آسیایی جاکارتا در دستِ شبکه‌ی بین‌اسپورتِ قطر است. شبکه‌ای که ایران، پیش‌تر از آن، حقِ پخشِ جامِ جهانی فوتبال را خریداری کرده بود و اکنون با توجه به رابطه‌ی خوبِ میان ایران و قطر انتظار می‌رفت که حقِ پخش بازیهای آسیایی که بهایی به مراتب پایین‌تر از جامِ جهانی دارد و گویا تنها ۲۰۰ هزار دلار است از این شبکه خریداری شود که نشده است. پس، از آنجا که صداوسیما حقِ پخشِ این بازیها را نخریده است، نمی‌تواند خبرنگاری رسمی هم بدین بازیها بفرستد.
با وضع فعلی، جدا از «آنتن‌دزدی» یعنی پخشِ غیرقانونیِ بازیها با گرفتنِ تصاویر از دیگر شبکه‌های تلویزیونی، شیوه‌ی گزارشگری صداوسیما از این بازیهای آسیایی بدین‌سان است که برخی گزارشگرانِ این سازمان، به جای حضور در دهکده‌ی بازیها و کنارِ زمینِ مسابقه‌ها و گزارش‌گیری از تمرینهای ورزشکارانِ کشورمان، در خیابانها راه می‌افتند و نظرِ کسانی که بدانها برخورد می‌کنند درباره‌ی بازیها جویا می‌شوند! مصاحبه با ورزشکاران نیز با موبایل و هندزفری انجام می شود! گروهی دیگر از این گزارشگرانِ صداوسیما نیز می‌کوشند تا به دور از چشم مسئولان برگزاری بازیها و نیروهای امنیتی آنجا، در قالبِ هوادار یا عکاس یا گزارشگرِ آزاد وارد ورزشگاهها شوند تا مسابقه‌ها را بدین ترفندِ غیر مجاز و غیر اخلاقی برای بینندگان شبکه‌های سه و ورزش پوشش دهند تا آنجا که بالاخره نیز این روند اشتباه آشکار شد و پلیسِ اندونزی پس از شش بار گوشزدِ رسمی یکی از گزارشگرانِ زنِ صداوسیما را به علت این تخلف و تهیه‌ی تصاویرِ به اصطلاح «قاچاقی» بازداشت کرد؛ بازداشتی که منجر به تعهدگیری از مسئولانِ کمیته‌ی ملیِ المپیک و سفارتِ ایران در اندونزی شد.
کنون باید پرسید که در این سازمان عریض و طویل با آن درآمدهای میلیاردی، با دو شبکه‌ای که صبح تا شب این بازیها را پوشش می‌دهند، چه می‌گذرد که توان خریدِ حقِ پخشِ دو میلیارد تومانی بازیهای آسیایی را ندارد ولی در برابر ۴۰ گزارشگر به جاکارتا می‌فرستد و حق ماموریتها آنان را به دلار نیز می‌پردازد؟! و همچنین، چرا این سازمانِ دولتی با در پیش گرفتن رویکردی غیرِ قانونی و غیرِ اخلاقی نامِ ایران و ایرانی را چنین لکه‌دار کرده است که گزارشگرش را با بی‌آبرویی دستگیر و راهی بازداشتگاه می‌کنند؟! و نیز، این سازمان چرا دربرابرِ اعتراضها سکوت کرده است و افکارِ عمومی را به هیچ می‌گیرد و در این‌باره پاسخی درست و شفاف نمی‌دهد؟!