مذاکره مستقیم، منفعت‌جویی و باج‌خواهی واسطه‌ها را حذف می‌کند

گروه سیاسی - محمدحسین روانبخش: سید ابراهیم رئیسی در نشست خبری دیروز خود یکبار دیگر در برابر سوالی قرار گرفت که یک سال پیش هم از او پرسیده شده بود؛ آیا حاضر به دیدار با رئیس جمهور آمریکا هست یا نه؟ اگر این سوال را خبرنگاری خارجی از رئیس جمهور ایران نپرسیده بود، خبرنگاران داخلی چنین سوالی از او نمی‌کردند، چون جواب را می‌دانستند. آنها هم مثل رئیسی پیشینه ای از این موضوع در ذهن دارند که می‌دانند چنین دیداری ساده نیست و چیزی شبیه تابو شده است.
به گزارش مردم سالاری آنلاین ،رئیسی در پاسخ به پرسش سی‌بی‌اس نیوز درباره اینکه آیا وی حاضر است در جریان سفر به نیویورک اگر از او خواسته شود یا آمریکا بخواهد با بایدن ملاقات کند یا به صورت غیررسمی حاضر است به بایدن سلام کند یا با او دست بدهد، تصریح کرد: من در نشست قبلی در پاسخ به سوال مشابه گفتم خیر. بازهم خیر را تکرار می‌کنم. هیچ فایده‌ای مترتب بر ملاقات ما و ایشان نیست، نه برای ملت ایران و نه برای ما و نه برای منافع ملت بزرگ ایران و برنامه‌ای هم برای این ملاقات وجود ندارد و نخواهد داشت. این در حالی است که به نظر می‌رسد دست رئیسی برای چنین کاری بازتر از روسای جمهور قبلی است. روایتی از حضور سید محمد خاتمی و هیات همراه در سازمان ملل هست که وقتی تصادفی با هیات آمریکایی و رئیس جمهور وقت آن کشور، بیل کلینتون روبرو شدند، به طرف پرده‌های سالن رفتند تا هیچ مواجهه ای شکل نگیرد! در اولین سفر حسن روحانی هم به نیویورک در حالی که احتمال دیدار باراک اوباما و او وجود داشت، نهایتا این دو تلفنی با هم سخن گفتند، اما بعد از ورود روحانی به ایران، تندروها در فرودگاه تجمع کردند و به طرف خودروی او لنگه کفش پرتاب کردند. محمود احمدی نژاد هم تنها کاری که توانست انجام دهد، این بود که به جورج بوش رئیس جمهور وقت آمریکا نامه بنویسد. این نامه که از سوی احمد جنتی «الهام» نام گرفته بود و خواسته شد که در کتابهای درسی گنجانده شود، هیچ نتیجه ای نداشت و حتی قابلیت پاسخ گفتن هم نداشت؛ اما موضوع مهم این بود که حتی احمدی نژاد هم اجازه دیدار یا حتی سلام – علیک ساده با رئیس جمهور آمریکا را نداشت.
با چنین سابقه‌ای، سید ابراهیم رئیسی معلوم است که با قاطعیت، حتی دیداری اتفاقی با جو بایدن را رد می‌کند و برای آن این دلیل را می‌آورد که « هیچ فایده‌ای مترتب بر ملاقات ما و ایشان نیست»؛ اما در ماه‌های اخیر که مذاکرات هسته‌ای در واقع بین ایران و آمریکا در جریان است، اما این دو با هم به طور مستقیم دیدار نمی‌کنند و از طریق واسطه و پیغام و پسغام کارها پیش می‌رود، بارها این سوال از طرف صاحب نظران پرسیده شده که واقعا چه اصراری به این روش مذاکره است؟ و آیا بهتر نیست که دو طرف رویاروی هم بنشینند و مذاکره کنند؟! چواقعا نمی‌توان منطقا منکر یا ضرری در مذاکره رودررو یافت که در مذاکره با واسطه رفع می‌شود؛ در حالی که در مذاکره رودررو این فایده وجود دارد که منفعت جویی و باج خواهی واسطه‌ها وجود ندارد و این امتیاز بزرگی است.
با این وصف آیا وقت آن نرسیده است که سید ابراهیم رئیسی به عنوان رئیس جمهوری که در شرایط یکدستی حاکمیت قرار دارد، تجدید نظری در این امر انجام دهد و روندی موثرتر و مفیدتر را در مذاکره پیش بگیرد؟ به نظر می‌رسد این چیزی است که منفعت مردم ایران ایجاب می‌کند.