فوتبال و انسجام ملی

بازی تیم ملی فوتبال جمهوری اسلامی ایران و تیم ملی مراکش در روز جمعه به اتمام رسید.بچه‌های تیم ملی کشورمان بعد از 96 دقیقه،  نفس گیر و مملو از لحظات و ثانیه‌های تعیین کننده در نهایت پیروزی شیرینی را در میدان بزرگ جهانی رقم زدند.
قبل از کسب این پیروزی شیرین  وعلی رغم تعطیلی روز جمعه، پارک‌ها میزبان کسی نبودند مگر آن که در آن محل گیرنده‌ای درحال نمایش مسابقه فوتبال باشد. می‌توان مدعی شد که اکثریت قاطع مردم پای گیرنده‌های خود نشسته بودند.
در یک حرکت خود جوش از سر علاقه و حس غرور ملی و بصورت فراگیرقلب ملتی با پاهای طلائی 11فرزندش و جنگندگی آنان  در سن پترزبورگ روسیه می‌تپید .
هر بار که سنگر بیرانوند تهدید می‌شد، قلب‌ها یکپارچه  به تپش می‌افتاد وهر بار فوتبالیست‌هایمان به طرف دروازه حریف خیز بر می‌داشتند، سرور و شادی بر روح و جان  مضطرب اما امیدوار به تدبیر مربیان و هوش و غیرت بازیکنان  مستولی می‌گشت. این حالات تلخ وشیرین در طی این 96دقیقه بازی در زمین مستطیل شکل همراهمان بود .
فرجام بازی به صحنه‌ای زیبا، تاریخی و البته  فرجامی  درس آموز از اتحاد، وحدت و سپاسگزاری ملت ایران مبدل شد.
از سرپل ذهاب و قصرشیرین و گیلان غرب وثلاث باباجانی زلزله زده تا تهران و تبریز وخوزستان......و ایرانیان خارج از کشور، همه و همه با نماد ملی و پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران به خیابانها آمدند و  شکوه و جلوه‌های زیبایی از عرق ملی و عشق و علاقه قلبی به ایران زمین را  برای باری دیگر به نمایش گذاشتند.
درسی که این صحنه‌ها مثل همیشه به همه آموخت  آن بود که می‌توان با غیرت و پایداری و از جان مایه گذاشتن، غیر ممکن‌ها را ممکن کرد.کاری که بچه‌های تیم ملی فوتبال آنرا در دیار غربت ودر مقابل حریف نسبتا سرسخت قاره سیاه انجام دادند.
درس دوم خصیصه بارز قدرشناسی مردم ایران بود.آری ایرانیان در سرتاسر گیتی و فارغ از هر گرایش و جریان سیاسی و حول محور وفاق ملی و  با معنای دوباره حب الوطن من الایمان و این بار بنام ورزش ملی نشان دادند که وطنشان را دوست می‌دارند.پیروزی‌ها در هر  میدان و زمینه ای را پیروزی خود دانسته و شکست‌ها را در هرحوزه‌ای نیز همینطور.
درس سوم آن بود که این مردم با فرهنگ غنی و با  شعور والا وبالای خویش ، چارچوب‌ها و حریم‌ها را رعایت می‌کنند.در ساعت‌های جشن  و خوشحالی و سرور میلیونها هموطن در سراسر کشور ، کمترین مشکلی بروز ننمود. پیامی که می‌توان از منش ورفتار‌های مدنی  این ملت  رشید و جوانان فهیم و فرهیخته اش دراین برهه دریافت نمود، توجه به عناصر تحکیم ساز  و انسجام بخش وحدت ملی ، اعتماد و یکدلی و... می‌باشد و باید متقابلا قدر منزلت این سرمایه‌های عظیم اجتماعی را شناخت وآنرا تعظیم نمود .
دلهره‌ها و فریاد‌های زنان و مردان این سرزمین در طول مسابقه، نمادی از زنده بودن  روح بلند وطن دوستی ایرانیان دارد.هرچند سیمای جمهوری اسلامی ایران از نشان دادن چهره بسیاری از هموطنانمان در ورزشگاه سن پترزبورگ خودداری کرد اما عکس وفیلم‌های منتشر شده در فضای مجازی از این دسته از ایرانیان نشان می‌دهد که آنان نیز پرچم جمهوری اسلامی را در دست دارند وصورت خویش را جایگاه نقش این نماد ملی نموده‌اند.
این مردم  اعم از زنان و مردان غیرتمند  که بعد از مسابقه با احساسات پاک و نجیبانه خویش ، ایران را به  اقیانوسی از امواج شادی تبدیل کردند، همان‌هایی هستند که با باور مذهبی در روزهای تاسوعا وعاشورای حسینی(ع) در هیات‌های عزاداری سینه می‌زنند و تشکیل دهندگان هیات‌ها می‌باشند و  هموطنان غیر مسلمان نیز در آن روزها همراه هموطنان مسلمان می‌شوند.اینان همان‌هائی بوده و هستند که با اعتقاد به ارزش‌ها و آرمان‌های انقلاب و با مشارکت پرشکوه خود در مناسبت‌های ملی در عرصه‌های  مختلف سیاسی و اجتماعی  مایه مباهات و افتخار کشور و موجب انسجام ملی و اقتدار ایران زمین هستند.
بسیاری، آری بسیاری از آنانی که در جشن پیروزی شرکت کردند، جوانان بیکار و ای بسا منتقدان به برخی سیاست‌های موجود بودند. اما وقتی پای ایران به میان می‌آید، همه یکی می‌شوند و گله گذاری‌ها و مشکلات را وا می‌نهند.هنر آن است که از این مهم درس گرفته شود.
باید قدر این نعمت بزرگ را دانست و آنرا حفظ کرد و گسترش داد.