نمایش هجو برای نقد هجو

خوب بد جلف فیلم راحتی است؛ به این معنا که هم مخاطب عام با آن سرگرم می شود و هم منتقد هنگام تماشا و نقد تکلیفش را می داند. فیلم نه آنچنان نازل و بی سر و ته است که بتوان آن را نادیده گرفت و نه آنچنان ساختارمند و باشکوه که بتوان تمام قد از آن دفاع کرد.
به واقع فارغ از اینکه فیلم تجربه اول پیمان قاسمخانی در مقام کارگردانی است می توان نکته ممتاز آن را پایان بندی هوشمندانه اش دانست. پایانی که ربطی به مسیر روایت شده در طول فیلم نداشت و نوعی بازی فکورانه با تماشاگر و تصوراتش از سرنوشت قاچاقچی با بازی مهراب قاسمخانی بود.
پیش از این پایان بندی، فیلم ملغمه ای از هجو بود. هجوی که به درستی ساختار نازل تولید برخی فیلم ها در سینمای ایران را در ترازوی نگاه بینندگان قرار می دهد. خوب بد جلف با نمایش موقعیت هایی آکنده از بی خیالی و بی قیدی در تحمیل 2 بازیگر به ظاهر تجاری از سوی تهیه کننده ناآشنا با روح سینما به کارگردان متعهد و جدی هم به ساختار چنین شیوه فیلمسازی انتقاد می کند و هم رهایی و راحتی خود را فریاد می زند.
به بیان بهتر، فیلمنامه نویس- کارگردان در خوب بد جلف با سوژه سینما و تولید فیلم برخورد راحتی دارد و از پس همین ساده انگاری فکر شده و ساختارمند توانسته تا معجونی نسبتا خوش طعم را برای ذائقه مخاطبان امروز سینمای کمدی تدارک ببیند.
خوب بد جلف در سینمای این روزها یادآور مثال معروف «یک سوزن به خود بزن و یک جوالدوز به دیگران» است و با سکانس پایانی خود، هویت ساختاری اش(وامداری به سینمای کمدی و انتقاد به جریان اصلی فیلمسازی در سینمای ایران) را به رخ می کشد.
به واقع این فیلم با سکانس های متنوع فریاد می زند بی هویت نیست و در عین اینکه برای نقد هجو به موقعیت هایی سرشار از هجو و بلاهت روی می آورد اما در دام این ایده ساختاری نمی افتد و خط معیار در ساخت فیلم را رعایت می کند.
این خط معیار همان زنجیره های متصل به هم از خرده داستان های درون فیلم است که ذره ذره به مخاطب اطلاعات می دهد اما اینکار را چنان با شیرینی به انجام می رساند که تماشاگر در پایان با رضایت و لبخند سینما را ترک می کند و این نکته اگر برای یک فیلم کمدی امتیاز نباشد پس چیست؟