نیم نگاهی به جایگاه مدیریت آموزش و پرورش در دولت سیزدهم

به بهانه یکمین سال دولت سیزدهم که مصادف شده است با هفته‌ دولت، به اختصار عملکرد دولت مستقر را در رابطه با جایگاه ‌و اهمیت مدیریت وزارت آموزش وپرورش به عنوان وسیعترین، استراتژی‌ترین و زیربنایی‌ترین وزارتخانه بررسی خواهیم کرد.
هفته دولت یادآور شهادت دو تن از معلمان آموزش و پرورش و بنیانگذاران انجمن اسلامی معلمان ایران شهیدان رجایی و باهنر و افتخاری است برای جامعه فرهنگی کشورمان که سالروز شهادت این معلمان شهید به عنوان الگوی مدیریتی در نظام جمهوری اسلامی ایران و به نام هفته دولت نامگذاری شده است.
به همین مناسبت و درحالیکه اولین سالگرد دولت جناب آقای رئیسی را شاهد هستیم و در تقارن یک‌سالگی دولت ایشان با هفته دولت آن را به فال نیک گرفته و با نگاهی اجمالی به جایگاه مدیریتی وزارت آموزش و پرورش از منظر نگاه دولت سیزدهم می‌پردازیم.
در کابینه مردانه دولت رئیسی؛ می‌توان گفت انتخاب وزیر آموزش و پرورش از پرچالش‌ترین موارد بود که در نهایت و با تصمیم غیر کارشناسی منجر شد به معرفی فردی به نام آقای باغگلی که با مجموعه آموزش و پرورش بیگانه بود و از آنجائیکه ایشان فاقد کمترین صلاحیت‌های تجربی و مدیریتی در حوزه آموزش وپرورش بودند؛ علی رغم همسویی نمایندگان مجلس شورای اسلامی با دولت حاکم و با توجه به تبعات سنگین رای اعتماد به ایشان و تحت تاثیر افکار عمومی به ویژه بدنه مسئول و مطالبه‌گر جامعه فرهنگی کشور؛ به ایشان رای اعتماد داده نشد و جناب باغگلی تنها وزیر پیشنهادی کابینه اول دولت رئیسی بودند که از لیست معرفی شدگان جامانده و عبای بلند وزارت آموزش و پرورش بر قامت کوتاه ایشان استوار نگردید، این انتخاب واقعیتی را برای جامعه فرهنگی ایران بیان نمود و آن نوع نگاه و کم اهمیت بودن آموزش و پرورش و جایگاه آن نزد شخص رئیس جمهور بود، زیرا فرد معرفی شده از کمترین ارتباط تشکیلاتی با وزارت زیربنایی آموزش و پرورش برخوردار بود و بیانگر آن است که وزارتخانه مهم و مبنایی آموزش و پرورش در دولت ایشان در پایین‌ترین سطح از اهمیت و توجه دولت به بدنه گسترده و رسالت عظیم دستگاه تعلیم و تربیت قرار دارد و همین نوع نگاه را می‌توان در معرفی دومین فرد پیشنهادی برای وزارت آموزش و پرورش به مجلس شورای اسلامی نیز جستجو کرد.
چرا که جناب آقای مسعود فیاضی تنها دارای هفت سال سابقه معلمی که سه سال از آن را در کسوت مدیریت در حوزه پرورشی مدارس گذرانده بود و باز هم مجلس شورای اسلامی به دلیل نداشتن حداقل‌ صلاحیت‌های عمومی مدیریتی از جمله سوابق اجرایی در بدنه آموزش و پرورش به ایشان رای عدم اعتماد داد و مانع رسیدن ایشان به کرسی وزارت آموزش و پرورش گردید.
ریاست محترم جمهور با همان منظر و نگاه، جناب یوسف نوری را به عنوان وزیر آموزش و پرورش به مجلس معرفی می‌نماید با این تفاوت که مهمترین ویژگی ایشان حضور در بدنه آموزش و پرورش می‌باشد و مجلس نیز با توجه به شروع سال تحصیلی به این حداقل اکتفا نموده و با رای اعتماد به ایشان سکان‌داری ۱۴ میلیون دانش آموز و یک میلیون فرهنگی را به ایشان می‌سپارد و اگر امروز بتوان این روند انتخاب در وزارت آموزش و پرورش و کابینه دولت ایشان را پس از یک سال به قضاوت نشست میتوان سخن یکی از فعالین سیاسی اصولگرای کشور را مصداق واقعی از توصیف دولت ایشان دانست که گفتند دولت رئیسی یکی ازضعیف ترین دولت‌های بعد از انقلاب است.
حال انتظار می‌رود که ایشان فرصت هفته دولت را مغتنم شمرده و با عدد و رقم و واقعیت‌های موجود زندگی فرهنگیان به گزارش عملکرد خویش بپردازد و حداقل روشن نمایند که:
- چه گام‌های عملی در جهت کمیت و کیفیت بخشی آموزش و پرورش برداشته است؟
- چقدر در جهت حل مشکلات معیشتی و منزلتی فرهنگیان و بازنشستگان که مطالبات خویش را به عناوین مختلف و در کف خیابان‌ها نیز بیان نموده‌اند تلاش نموده است؟
- چه اقدامات عینی و واقعی و موثری در جهت حفظ و ارتقاء سرمایه‌های مادی و معنوی فرهنگیان، از جمله ارتقا و منزلت معنوی جایگاه فرهنگیان و پاسداشت سرمایه‌های مادی ذخیره شده آنها در صندوق ذخیره فرهنگیان برداشته است؟
همین اندازه و حداقل انتظاراتی که بیان شد و دولت مستقر با چنین وزیری و نوع نگاهی که به فرهنگیان و مجموعه آموزش و پرورش از خود نشان داده است، بیانگر اهمیت ندادن به تعلیم و تربیت و مطالبات انباشته شده جامعه فرهنگی است.
امیدواریم در هفته دولت و با یاد دو فرهنگی شهید (رجایی و باهنر) و اهمیتی که آن دو بزرگوار هم در کسوت معلمی و هم در مقام ریاست جمهوری و نخست وزیری برای آموزش و پرورش قائل بودند؛ شاهد تغییر در دیدگاه رئیس دولت فغلی و وزیر آموزش و پرورش و اهمیت دادن به معلمین و بازنشستگان و وزارت آموزش و پرورش و تحقق خواسته‌های به حق معلمین باشیم.
قائم مقام انجمن اسلامی معلمان ایران