آیت الله جنتی! من هم عوضی‌ام؟

درباره‌ی نظرات آیت الله جنتی نسبت به افراد موافق رفع حصر میرحسین موسوی و مهدی کروبی، به ویژه عبارت «۴ تا عوضی» نکاتی قابل توجه است:

یکم: آیا اگر حتی یک نفر از ۷۵ میلیون نفر ایرانی چنین نظری داشته باشد، باید در دهان او زد؟ آیا این سخن، برداشتی منفی از جمهوری اسلامی را بازتاب نمی‌دهد؟ آیا از نظر آیت الله جنتی کسی حق اظهارنظر در این باره را هم ندارد؟ چطور یکی از نمایندگان مجلس در حضور رهبری چنین درخواستی را مطرح کرده و کسی در دهان او نزد؟

دوم: این سخنان از چه موضعی زده شده است؟ پاسخ به این سوال کمک می‌کند که این نظر شخصی آیت الله تلقی شود، اما با عدم شفافیت این موضع گیری، متاسفانه معمولا برداشتی غیر از رسمی بودن آن در اذهان شکل نمی‌گیرد، در حالی که این نظرات شخصی ایشان است.

سوم: روز ۲۲ بهمن ماه، روزی ملی برای یادآوری و تاکید بر شعارهای مشترک ایرانی‌هاست ولی فراخوان شعار علیه بخشی هر چند اندک از مردم، در صف اتحاد مردم اخلال ایجاد می‌کند؛ اتفاقی که متاسفانه در سخنان برخی سخنرانان مراسم‌های ملی و حتی قطعنامه‌ای که به نام شرکت کنندگان قرائت می‌شود نیز دیده شده است.

چهارم: به کار بردن عنوان «۴ تا عوضی» چه توجیهی دارد؟ آیا استفاده از واژه‌های خس و خاشاک از سوی احمدی‌نژاد خطاب به معترضان سال ۸۸ تجربه نشده که به قدری تحریک کننده بود و حتی شخصیت‌های اصولگرا هم آن را اشتباهی فاحش خوانده‌اند؟

عذرخواهی به خاطر سخن گفته شده، رفع کننده‌ی کامل آن اشتباه نیست اما ای کاش انجام شود.

بهتر است که سخنران‌ها فکر روزی نامشخص در آینده را بکنند که حصر رفع شود؛ آیا آن روز هم معتقدند که موافقان را رفع حصر در آن روز، چنین صفاتی دارند؟!

پنجم: ادعای «۴ تا عوضی»، مشخص نیست که بر مبنای نظرسنجی بوده یا خیر؛ اما به سادگی می‌تواند از درون جامعه متوجه شد که اینقدرها هم «ناچیز» نیستند؛ بخشی از اصلاح طلبان ازجمله سیدمحمد خاتمی، محمدرضا عارف، سیدهادی خامنه‌ای، ... همچنین نزدیکانی از آیت الله هاشمی رفسنجانی – رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام بارها به صراحت چنین خواسته‌ای را مطرح کرده‌اند. و یا علی مطهری که جزو اصولگرایان معتدل است، نه تنها این رویکرد را دارد، بلکه بارها این خواسته را از تریبون مجلس نهم مطرح کرده است. همچنین به گفته‌ی مقامات عالی دولتی، حسن روحانی رییس جمهور نیز این مساله را پیگیری می‌کند.

ششم: کسانی که اینچنین در سخنانی به مخالفت ۱۰۰ درصدی با رفع حصر تاکید دارند، به فکر روزی در آینده‌ای دور یا نزدیک باشند که شاید حصر رفع شود. آن روز چه توجیهی برای خاموشی و یا حتی همراهی با آن تصمیم خواهند داشت؟ به نظر می‌رسد که جدای از وزن کشی‌های نامشخص رسانه‌ای از تریبون‌ها از سوی کسانی که مسوولیتی در کشور دارند، دست مقامات عالی رتبه‌ی ذیربط برای تصمیم‌گیری ادامه یا خاتمه‌ی حصر باز گذاشته شود.

منبع: انصاف نیوز