شاید اولین بار سال ۵۶ نام حسن روحانی در میان مبارزان نهضت امام خمینی(س) مطرح شد؛ زمانی که پس از شهادت حاج آقا مصطفی خمینی در مسجد ارک سخنرانی کرد و به صراحت از لقب "امام خمینی" استفاده کرد. پس از آن نیز تلاشهای زیادی برای به ثمر نشستن انقلاب اسلامی سال ۵۷ داشت.در دوران دفاع مقدس نیز روحانی مسئولیتهای متعددی از جمله عضویت در شورایعالی دفاع، عضویت در شورایعالی پشتیبانی جنگ، ریاست ستاد قرارگاه مرکزی خاتم الانبیاء و فرماندهی پدافند هوایی کل کشور را برعهده داشت.
حسن روحانی در ۲۲ آبان ۱۳۶۸ به عنوان نمایندهٔ رهبری در شورای عالی امنیت ملی منصوب شد. او از سال ۱۳۶۸ به مدت ۱۶ سال مسئولیت دبیرخانهٔ شورای عالی امنیت ملی را بر عهده داشت؛ سمتی که در دولت هاشمی به او رسید و در ریاستجمهوری سید محمد خاتمی نیز ادامه یافت.
شاید مهمترین سمت حسن روحانی، هشت سال مسئولیت اداره قوه مجریه در دولتهای یازدهم و دوازدهم بوده که به ترتیب، ۱۸ و ۲۲ میلیون رأی پشتوانه دولت او بوده و البته چند دوره هم عضویت در مجلس خبرگان رهبری را در کارنامه سیاسی خود دارد.
این تنها بخشی از سوابق سیاسی حسن روحانی قبل و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بوده و برای نویسنده این سطور مبهم است که چرا شخصی با این همه سابقه در مسئولیتهای حساس جمهوری اسلامی، که بعضا حتی مسئولیتهای حساس امنیتی بوده و تا جایی مقام معظم رهبری به او اعتماد دارد و نماینده ایشان در شورایعالی امنیت ملی هم بوده، برای حضور در مجلس خبرگانی که چند دوره تجربه حضور در آن را هم دارد، رد صلاحیت شده است.
میتوان مهمترین دلایل این رد صلاحیت را در واکنش دو تن از اعضای دولتهای یازدهم و دوازدهم بتوان پیگیری کرد؛ که این رد صلاحیت را قابل پیشبینی دانسته و با اشاره به خدمات حسن روحانی، از جمله اینکه در دولت یازدهم توانست کشور را از ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل خارج کند و سایه جنگ را از کشور بردارد، تأکید دارند که اقلیت تمامیتخواه حضور رئیس جمهور سابق را در انتخابات مجلس خبرگان رهبری برنتافت، تا این نهاد هم در قبضه آنها قرار بگیرد.