به گزارش مردم سالاری آنلاین، دکتر سید محمد طباطبایی به مناسبت هفته ملی جمعیت، درباره انواع ناباروری اظهار کرد: ناباروری دو نوع اولیه و ثانویه دارد. اگر زوجی تا به حال بچه‌دار نشده باشند و خانم باردار نشده باشد به آن ناباروری اولیه می‌گویند، اما در ناباروری ثانویه، زوجین بعد از یک بار تجربه بارداری که ممکن است موفق یا ناموفق بوده باشد، برای بار دوم قادر به بارداری نیستند.

وی افزود: بعد از پیمایش ملی که در سال ۹۸ در کل کشور انجام شد، مشخص شد که شیوع ناباروری کلی در زوج‌های ایرانی ۲۰.۳ درصد است یعنی حدود ۳ میلیون و ۲۶۰ هزار زوج نابارور در کشور وجود دارد که این آمار، بالاتر از میانگین جهانی است.

معاون بهداشت دانشگاه علوم پزشکی ایران ادامه داد: پیش‌بینی می‌شود که سالانه حدود ۸۸ هزار زوج نیز به آمار ناباروری اضافه شود.

وی گفت: افزایش سن ازدواج و سن تصمیم‌گیری برای باداری، سبک زندگی شامل چاقی، بی‌تحرکی، الگوی خواب افراد، نوع رژیم‌های غذایی و. از عوامل مهم و قابل حل در زمینه ناباروری هستند.

طباطبایی تصریح کرد: براساس نتایج پیش‌بینی‌های سازمان ملل که در سال ۲۰۱۷ بازبینی شده است و سه سناریوی پایین، متوسط و بالا برای نرخ رشد جمعیت در نظر گرفته شده است؛ در سناریوی حد پایین، در سال ۱۴۰۹ نرخ رشد جمعیت ایران به حدود صفر می‌رسد و بر مبنای سناریوی حد متوسط در سال ۱۴۲۹ نرخ رشد جمعیت ایران منفی می‌شود.

معاون بهداشت دانشگاه علوم پزشکی ایران ادامه داد: تغییرات حجم جمعیت ایران بر اساس سناریو‌های سازمان ملل نشان می‌دهد که در صورت ادامه روند کنونی کاهش باروری، بر اساس سناریوی حد پایین، جمعیت ایران تا سال ۱۴۳۰ به حدود ۸۲ میلیون نفر، در سال ۱۴۳۹ به حدود ۷۷.۶ میلیون نفر و تا سال ۱۴۷۹ به حدود ۴۲ میلیون نفر کاهش خواهد یافت. همچنین در صورت تحقق سناریوی حد متوسط، جمعیت ایران تا سال ۱۴۳۰ به حدود ۹۳ میلیون نفر، سپس تا سال ۱۴۷۹ به حدود ۷۲ میلیون نفر کاهش خواهد یافت.

طباطبایی در پاسخ به این سؤال که کشور‌های دیگر برای مقابله با پیری جمعیت چه می‌کنند؟ ابراز کرد: یکی از مشوق‌های در نظر گرفته شده در کشور‌هایی که با مشکل سالخوردگی مواجه شده‌اند، مشوق‌های مالی برای سرپرست‌های خانواده به خصوص مادرانی است که باردار هستند و یا وضع حمل کرده‌اند. به نظر می‌رسد در کشور‌های غربی و یا به تعبیر دیگر در اکثریت کشورها، مشوق‌های مالی بیش از دیگر مشوق‌ها تحت حمایت دولت‌ها قرارگرفته است.

وی خاطرنشان کرد: شواهد موجود اثر مشوق‌های مالی بر افزایش باروری را اثر موقتی و گذرا نشان می‌دهد. مشوق‌های مالی شامل اشکال مختلفی از جمله پرداخت‌های ناشی از تولد نوزاد، کمک هزینه کودک و تخفیف‌های مالیاتی می‌شود. در اغلب کشور‌ها پرداخت‌ها برای پوشش هزینه‌های مستقیم و غیرمستقیم تربیت فرزند کافی نیست و اغلب بیشترین تأثیر را روی خانواده‌های با کمترین درآمد دارد.

وی اضافه کرد: تطابق بین فرزندآوری و مشارکت در نیروی کار به خصوص برای زنان، عامل کلیدی مؤثر بر باروری است. موفقیت کشور‌هایی که رویکرد‌های مختلفی برای پرداختن به این مشکل داشته‌اند، متفاوت بوده است. در کشور‌های با باروری پایین در آسیای شرقی به نظر می‌رسد که موفقیت این تسهیلات بیشتر بوده است.