آرزوهای پیشکسوتان هنر ایران را پر پر نکنید

«علیرضا شفقی نژاد» آهنگساز، رهبر و سرپرست گروه کُرفیلارمونیک ایران گفت: هنرمندان پیشکسوتی همچون استاد دهلوی هیچ تقاضا و درخواست اضافه ای از مسئولان نداشته و تنها می خواهند باعث پرپر شدن آرزوهای آنان برای اجرای آثار ماندگارشان نشوند.

«علیرضا شفقی نژاد» درگفت وگو با پایگاه خبری فریادگر درباره اپرای مانا و مانی ساخته استاد دهلوی که چندی پیش، پس از سال های طولانی به رهبری وی به روی صحنه رفته بود، گفت: مسئولان ما عادت کرده اند تا وقتی که هنرمندی درقید حیات است به او اعتنا نکرده و از احوالش جویا نشوند تا وقتی که او فوت کند و ناگهان فریاد وامصیبتای همه آنان بالا رود . وی افزود: استاد دهلوی حق بسیار زیادی به گردن هنر این مرز و بوم داشته و دارد و اجرای اثری که سی و دوسال آرزوی آن را داشتند در شرایطی که ایشان به دلیل بیماری فراموشی چیزی به خاطر نمی آورد، بسیار غم انگیز است . این رهبر گروه کر ادامه داد: از آن جایی که هفتم مهرماه سالروز تولد استاد دهلوی در بین روزهای اجرای اپرای مانی و مانا بود بدون اطلاع قبلی به دنبال ایشان رفته وبه تالار وحدت آورده و برایش مراسم جشن تولد گرفتیم تا شاید کمی از فشارهای روحی اش کم شود اما بدبختانه ایشان هیچ چیز را به یاد نمی آوردند. شفقی نژاد تصریح کرد: در تمام طول تمرینات و حتی اجرا بارها از ایشان درباره آهنگسازی این اپرا پرسیده شد اما متاسفانه ایشان هیچ چیز را به یاد نمی آوردند و اگر هم چیزی به یادمی آوردند نهایت مدت ۱۰ ثانیه بود و دوباره پس از این مدت می پرسیدند که تو کی هستی و این جا کجاست ؟ رهبر گروه کر فیلارمونیک تهران گفت: دریکی از شب های کنسرت درپایان برنامه (درزمان رورانس)، استاد دهلوی با کمک همسرشان به روی صحنه رفته و درحالی که می گریستند از مسئولان خواستند که از ایشان حمایت کنند. وی افزود: این خیلی دردناک است کسی درحد و اندازه های استاد دهلوی بر روی صحنه بگرید زیرا سالها او را از اجرای اثری به این عظمت منع کرده و به گوشه خانه روانه کرده اند و حالا او در اوج بیماری تنها ۱۰ ثانیه می تواند چیزی را به یاد بیاورد. رهبر گروه کر اپرای مانا و مانی تاکید کرد: ای کاش مسئولان بدانند هنرمندان هیچ تقاضایی جز پیدا کردن نیمه های گمشده خود بر صحنه ندارند. او گفت: آن ها می خواهند آرزوهایی را که سال های سال در گلو حبس کره و جرات به زبان آوردن آن را نداشته اند به روی صحنه بیاورند. آن ها می خواهند به بهانه های واهی در راه به ثمر نشستن آرزوهایشان سنگ اندازی نشود و این هنرمندان پیشکسوت و صاحب نام بتوانند آروهای خود را پیش از پر پر شدن بر روی صحنه ببینند.