نوغانداری در حسرت پروانه شدن

نوغانداری یکی از صنایع سنتی آسیا و ایران است که در دو دهه گذشته با فراز و فرودهای بسیاری همراه بوده اما در این شرایط هم استان گلستان توانسته است با تولید حدود ۱۶۰ هزار تن رتبه سوم کشور در تولید پیله تر را به خود اختصاص دهد. در کنار صنعت نوغانداری، ابریشم بافی به عنوان هنر صنعتی منحصربه‌فرد و بازارپسند مطرح است و با تولید نخ‌های ابریشمی، زمینه ساز تولید دستبافته‌های سنتی و هنری در قالب فرش و تابلوفرش های دستباف ابریشمی می‌شود که در حقیقت همان ارزش افزوده و سودآورترین بخش در مرحله تولید ابریشم است. روستاهای شهرستان مینودشت یکی از قطب های اصلی تولید ابریشم می باشد اما افسوس که اوضاع اقتصادی این مردم تعریفی ندارد و اغلب مردان بیکار و یا دارای شغل های فصلی می باشند و زنان با ابریشم بافی بار زندگی را به دوش گرفته اند. بهار که می شود و اردیبهشت که سر می زند کرم های ابریشم به دنیا می آیند تا بزرگ شوند و پروانه شوند اما در پیله تنهایی خویش در این حسرت می مانند و عجیب است که زنان ابریشم کار هم به امید روزهای بهتر پارچه و لباس های نفیس می بافند، اما به دلیل تولید خانگی و اندک، فروش شان کم است و به همین دلیل است که ابریشم بافی شغلی ناپایدار و فصلی می باشد.
زنان ابریشم باف در این روستا ها نیازمند کارگاه هستند تا بتوانند کارشان را رونق دهند.