مدتی است اختلافات بر سر پست ریاست جمهوری عراق مابین حزب دموکرات کردستان و حزب اتحادیه میهنی بالا گرفته است. بر طبق قانون اساسی عراق، پست ریاست جمهوری در اختیار کردها قرار می گیرد. در دوره های گذشته دو حزب بزرگ اقلیم کردستان عراق پست های ریاست اقلیم و ریاست جمهوری عراق را بین خود تقسیم کرده بودند به طوری که همواره پست ریاست اقلیم در دست حزب دموکرات و ریاست جمهوری در دست اتحادیه میهنی بود و معمولا این دو حزب بر سر این پست به اختلاف چندانی نمی خوردند. اما این بار و بعد از برگزاری انتخابات پارلمانی عراق که حزب دموکرات موفق شد کرسی های بیشتری به نسبت حزب اتحادیه میهنی به دست بیاورد و با ائتلاف با گروه صدر تعیین کننده دولت عراق باشد، ورق برگشت و حزب دموکرات به نظر قصد کرده است این پیروزی را غنیمت شمرده و این بار پست ریاست جمهوری عراق را تصاحب کند. موضوعی که با واکنش شدید رهبران اتحادیه میهنی مواجه شده و اختلافات دو حزب بزرگ اقلیم کردستان را به اوج رسانده است. اتحادیه میهنی که مهم ترین کاندیدایش برای پست ریاست جمهوری، برهم صالح رییس جمهور فعلی است، امیدوار است با توجه به چهره بین المللی صالح و ارتباطات او بتواند جریان های عراق را راضی کند و یک بار دیگر برهم صالح بر صندلی ریاست جمهوری عراق تکیه بزند. از سوی دیگر حزب دموکرات که ابتدا هوشیار زیباری را به عنوان کاندیدای اصلی خود معرفی کرده بود، پس از این که دادگاههای عراق صلاحیت او را به اتهام فساد مالی تایید نکردند، ریبر احمد را به عنوان کاندیدای جدید معرفی کردند. تا به این لحظه گرچه دیدارهایی بین بافل طالبانی رهبر اتحادیه میهنی و مسعود بارزانی رهبر دموکرات انجام گرفته است، اما منتج به توافقی نشده است و به نظر می رسد به رقابت خود برای تصاحب پست ریاست جمهوری عراق ادامه خواهند داد. اما به نظر می رسد از این اوضاع فعلی و این اختلافات به وجود آمده، اقلیم کردستان بیشترین ضرر را خواهد دید چرا که با هر نتیجه ای در زمینه تعیین رییس جمهور عراق، آتش اختلافات در اقلیم کردستان شعله ور می شود و حتی ممکن است به جنگ و جدل داخلی منتج می شود. گرچه اغلب تحلیلگران اذعان داشته اند که پست تشریفاتی ریاست جمهوری عراق ارزش شعله ور کردن اختلافات احزاب کرد و متشنج کردن فضای سیاسی اقلیم را ندارد، اما تا به این لحظه رهبران احزاب حاضر به توافقی نیستند و به نوعی هرچه بیشتر بر طبل تفرقه می کوبند. در این میان به نظر می رسد جای سیاستمدار وحدت دوستی مانند جلال طالبانی خالی است که با تدبیر، آتش اختلافات را از سر اقلیم کردستان بگذراند. گرچه که حال، فرزند او یعنی بافل طالبانی رهبری حزب اتحادیه میهنی را عهده دار است، اما او خود حتی در اتحادیه میهنی درگیر اختلافات درون حزبی است و نتوانسته است حتی بر حزب خود، رهبری مطلوبی داشته باشد. اگر اوضاع به همین منوال ادامه یابد، سایر جریان های حاضر در عراق، بیشترین بهره را از اختلافات به وجود آمده در بین احزاب کردی خواهند برد و حتی ممکن است بعضی از امتیازات فعلی که در دست اقلیم و کردها است، از دست برود. باید دید و منتظر ماند که آیا احزاب کرد به خاطر منافع اقلیم و کردها، از اختلافات می کاهند و به توافقی می رسند یا صرفا منافع حزبی را پی می گیرند و بر آتش اختلافات می دمند؟
