فرجام برجام چه خواهد شد!؟

فرجام برجام چه خواهد شد!؟ این پرسشی است که دلسوزان کشور و آنان که دل در گرو سرنوشت این آب و خاک دارند و نگران معیشت و وضعیت دشوار زندگی مردم هستند مداوم به آن فکر می کنند، از خود می پرسند و در جستجوی پاسخی برای جدال طاقت فرسای دیپلماسی گفتگوهای وین هستند.
دغدغه مندان کشور می خواهند بدانند بلاخره این دیپلماسی به چه طریق و شیوه ای به سرانجامی دلخواه که ضامن منافع ملی است می رسد؟ قبول چه شرایطی منطبق با واقعیت شرایط کنونی و دیپلماسی جهانی است؟ و از خود سوال می کنند چه اشتباهی ممکن است وضعیتی دشوارتر از آنچه برای مردم و کشور به وجود آمده را فراهم سازد و دشواری آن را افزون خواهد ساخت؟!
دلسوزان کشور، صاحب نظران، سیاستمداران داخل و خارج مؤلفه های قدرت، بسیاری از فعالان سیاسی و اجتماعی چه با موضع سیاسی موافق حکمرانی یا مخالف نگرانند و می پرسند برای برون رفت از این مخمصه چه باید کرد؟ به عبارتی عریان، هیچ سیاستمدار یا حتی مردم در لایه ها و طبقات مختلف اجتماعی به راحتی از کنار این موضوع نمی گذرند، یعنی فرجام برجام به یک برآمد ملی انکارناپذیر رسیده و تبدیل به مساله ای همگانی برای تمامی جناح های سیاسی چه در داخل و چه خارج از کشور شده است و هرکدام به اشکال مختلف و از منظرهای متفاوت یا  متضاد به آن می پردازند و اظهار نظر می کنند.
شاهد بودیم در راس تصمیم گیری ها بحث تعامل با دشمن نه الزاما و ضرورتا، بلکه به عنوان یک شیوۀ دیپلماسی در شرایط حاد کنونی نیز مورد اشاره قرار گرفته است، در این  شرایط اگر چنین موضوع همگانی در قالب اعمال قدرت از سوی دولت و شاکله مؤلفه های قدرت، یک سره نشود و مجلس هم بدون بررسی و پژوهش بر مبنای اصول جامعه شناسی سیاسی وارد بحث فرجام و تعیین تکلیف برای آن نشود؛ لامحاله موضوع همه پرسی به میان می آید یعنی باید تعیین تکلیف را به رای و نظر مردم سپرد.
از سویی دیگر ، عده ای که گمان دارند صاحب مردم هستند و از جانب آنان و زندگی اشان دارای اختیارات تام و تمام می باشند؛ پس از بحث و گفت و گو و چه بسا فشار به دولت و وزیر امورخارجه و هیات مذاکره کننده برای عمل به آنچه که آنان فکر می کنند درست است، یعنی واژگون کردن میز مذاکره یا برای خروج از برجام به نتیجه نمی رسند با نامه نگاری و ایجاد فشار و فضاسازی این هدف را دنبال می کنند.
کسانی که پیش از این خود در صحنه اصلی مذاکره بوده اند و بجز تعلل و اطاله گفتگوها و طرح آرمان های شعاری دستاوردی نداشته اند؛ خوش خیالانه برای متوقف کردن این دور از گفتگوها به هر دری میزنند، مذاکراتی که در مقطع گفته می شود به نتایجی، گرچه نه آنچنان مطلوب دست یافته و یا ممکن است دست یابد و در کنار این نتایج و به ناگزیر مذاکره مستقیم با آمریکا پیش آمده است، اینان بی آنکه نگران شکست  در مذاکرات و احاله آن به شورای امنیت سازمان ملل باشند، می گویند اگر موضوع به شورای امنیت ارجاع شود اتفاقی نخواهد افتاد و بر این باور هستند که توقف مذاکرات و خروج ایران از این دور گفتگوها؛ بر عدم دسترسی حداکثری به خواسته های جمهوری اسلامی ترجیح دارد زیرا در نهایت با طرح موضوع ایران در سازمان ملل متحد توسط دو کشور چین و روسیه وتو می شود.
در عین حال توضیح نمی دهند که اگر وتو نشد مسئولیت خسارت مصوبات شورای امنیت سازمان ملل و تشدید تحریم ها و محدودیت های بیشتر بر عهدۀ چه کسانی است. آنها که در دولت نیستند و روسای دولت سایه به شمار می روند، چگونه می توانند به کمک دولتی بیایند که ادعا می کنند از جنس خودشان است، چگونه می توانند مشکلات عدیدۀ حاصل از تحریم های موجود و تشدید آنها در صورت شکست مذاکرات وین را حل کنند!؟
از طرفی نیز نمی گویند اگر بر فرض چین یا روسیه یا یکی از آنها اقدام به وتو مصوبات شورای امنیت سازمان ملل متحد کرد، در مقابل چه چیزهایی و با چه قیمتی مطالبه خواهد شد!؟
مدعیان دارای قیمومیت مردم و کلیه جناح های سیاسی بجز جناح خود که اینک در انزوا هم قرار گرفته اند تنها اظهارنظر نمی کنند بلکه در قالب یک دولت در سایه آنچه که خود می گویند، به واسطه اهرم هایی که دارند توام با اظهارات و نظراتشان اقداماتی نیز در جهت دشوار کردن دستیابی به نتیجه در گفتگوهای برجام را دنبال می کنند. این در حالی است که این مبحث از حوزۀ مناسبات دیپلماتیک متداول عبور کرده است و به یک بحث در راستای منافع ملی و همگانی تبدیل شده و به واقع اینان نمی توانند نمایندگان منافع ملی مردم ایران باشند. اگر چه باید گفت به همین دلیل ملی شدن موضوع مذاکرات وین لا محاله به این یا آن صورت یعنی کم یا بیش مطاوب یا نامطلوب مسیرخود را طی خواهد کرد.