تصادف عمدی فضاپیمای ناسا شگفتی‌ساز شد

به گزارش مردم سالاری آنلاین، یک تحقیق جدید درباره پیامدهای این برخورد مشخص کرده است که سیارک یادشده که بخش کوچکتر یک سیستم سیارکی دوتایی است، در واقع یک ترکیب ناپایدار از یک «توده سنگی» را نمایش می‌دهد.

به نقل از ایرنا، «دارت» روز ۲۶ سپتامبر سال گذشته میلادی به ماهک (moonlet) «دیمورفوس» اصابت کرد. این ماهک در مداری به دور یک صخره فضایی بزرگتر موسوم به «دیدموس» می‌چرخد.

هدف از این برخورد کیهانی این بود که مشخص شود آیا یک برخورد جنبشی می‌تواند مسیر حرکت یک سیارک را در پیرامون یک جرم فضایی بزرگتر تغییر دهد تا شاید بتوان در آینده از این روش برای تغییر جهت یک صخره فضایی در مسیر برخورد به زمین استفاده کرد.

۶ ماه پس از این برخورد سازمان ناسا تایید کرد که این ماموریت موفقیت‌آمیز بوده و زمان لازم برای گردش دیمورفوس به دور دیدموس به میزان ۳۳ دقیقه کاهش یافته است و اکنون تحقیقات جدید نشان داده که این برخورد ممکن است تاثیرات بزرگی بر شکل و شمایل دیمورفوس داشته باشد.

یک تیم تحقیقاتی با هدایت «سابینا رادوکان» دانشمند دانشگاه «برن» (سوییس) با مدل‌سازی پیشرفته رایانه‌ای مشخص کرد که دیمورفوس یک سیارک سست و لرزان و توده سنگ‌ریزه‌ای (rubble-pile) است. این مساله همچنین به این معنی است که این سیارک ممکن است از مواد به بیرون پرتاب شده از شریک سیارکی بزرگتر خود یعنی همان دیدموس ساخته شده باشد.

شبیه‌سازی‌های نزدیک به شرایط برخورد با سیارک دیمورفوس حاکی است که این سیارک انسجام و پیوستگی ضعیفی دارد و فاقد تخته‌سنگ‌هایی بر روی سطح خود است.

رادوکان خاطرنشان کرد که دیمورفوس ترکیب بسیار متفاوتی از سیارک‌هایی مانند «روگو» و «بنو» دارد اما واکنش آنها به برخوردها که ظاهرا بسیار مشابه بوده، موجب تعجب‌ بوده است. برای همه این سیارک ها، گودال های اصابت با یک نظام گرانش پایین و انسجام پایین روی می دهد و گودال ایجادشده چندین بار بزرگتر از جسم پرتابی است.

شبیه‌سازی‌های این محققان نشان داده است که بین ۰.۵ تا یک درصد از جرم دیمورفوس در نتیجه برخورد «دارت» به بیرون پرتاب شده است در حالی که هشت درصد دیگر از جرم آن نیز بازتوزیع شده بوده و این منجر به تغییر شکل اساسی این سیارک شده است.

به گفته رادوکان، این یافته‌ها نشان می دهد که یکپارچگی ساختاری و پاسخ به برخورد در مورد سیارک‌های کوچک احتمالا تا حد زیادی تحت تاثیر ترکیب داخلی آنها و نحوه توزیع مواد تشکیل دهنده آنها است.

این نتایج می تواند به دانشمندان کمک کند تا بتوانند منظومه سیارکی دیفورموس و دیدموس را بهتر بشناسند و همچنین دینامیک‌های (پویایی‌های) سایر سیارک‌های دوتایی در منظومه شمسی را بهتر موشکافی کنند.