واکنش مرادی به بازنشستگی و رفتن از وزنه برداری

رییس فدراسیون وزنه برداری به دریافت حکم بازنشستگی و رفتنش ازفدراسیون واکنش نشان داد.
به گزارش ایسنا علی مرادی پس از دریافت حکم بازنشستگی خود به این اتفاق واکنش نشان داد. متن کامل این پیام به این شرح است: 
به نام خداوند قادر متعال که دانا به ذات امور، افعال و افکار بندگانش است؛ در چنین بینشی، قطعا در هر رخداد و واقعه ای می توان خیری را جستجو کرد و به آن رسید که این امر شاید معنای عملی عبارت «الخیر فی ما وقع» باشد.
اینک که به حکم وزارت ورزش و جوانان، توفیق خدمتگزاری به جامعه ورزش و خانواده معزز رشته وزنه برداری از اینجانب سلب شده و با تمدید مهلت قانونی انجام وظیفه در کسوت ریاست فدراسیون وزنه برداری موافقت نشده است (علی‌رغم اینکه چنین امکانی برای ۲ سال آینده هم وجود داشت) ضمن تمکین و احترام به تصمیم اتخاذ شده، لازم می دانم به برخی موارد، اشاره ای کوتاه و مختصر داشته باشم.
پس از پایان دوران ورزش قهرمانی در لباس ملی پوش رشته وزنه برداری که اواسط دهه ۶۰ خورشیدی رخ داد، بنابر وظیفه ای که بر دوشم نهاده شد و در برهه ای حساس و سرنوشت ساز، سکان هدایت فدراسیون وزنه برداری به اینجانب سپرده شد. در طول ۳۳ سال گذشته، چه در بعد مسئولیت های داخلی و چه در مجامع آسیایی و جهانی،‌ آنچه به عنوان اصل نخست مدنظرم قرار داشت،‌ خدمت صادقانه به علاقمندان این رشته پر زحمت بود چرا که خود سال‌ها با مشکلات و دغدغه های مرسوم وزنه برداران آشنا بودم. طبیعتا آغاز فعالیت‌های مدیریتی آن هم در دهه ۶۰ که امکانات و اعتبارات بسیار محدود بود، سختی های خاص خود را به همراه داشت و در چنین شرایطی، طراحی و اجرای برنامه های کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت کار چندان آسانی نبود اما به فضل پروردگار و همراهی و همکاری اهالی زحمتکش خانواده وزنه برداری، با تلاش شبانه‌روزی و حرکتی همه جانبه، در نهایت ماحصل کار گروهی مشمول برکتی شد که در مسابقات المپیک، رقابت‌های جهانی، باشگاهی و همچنین پیکارهای رده های سنی پایه نمود عینی پیدا کرد.
طبیعتا طی این مسیر طولانی و سی و چند ساله با فراز و نشیب های فراوانی همراه بود که امروز در صدد بازگویی آنها نیستم اما امروز بسیار خرسندم که در پایان دوران مسئولیتم، آرزوهای مهمی چون فعال شدن رشته وزنه برداری در بخش بانوان به یک واقعیت تبدیل شده و ایضا نسل جدیدی در حال خودنمایی است که در صورت توجه درست و هدایت صحیح ایشان، می تواند تا حداقل یک دهه افتخار آفرینی‌های جوانان برومند ایرانی در صحنه های بین المللی را تضمین کند.
امروز مسئولیت حساس ریاست فدراسیون وزنه برداری را در حالی به جانشین خود واگذار می کنم که تیم ملی بزرگسالان مردان ایران اخیرا نایب قهرمان جهان شده و زنان ایرانی هم به رتبه ارزنده ششمی جهان نائل آمده اند. دختران نوجوان ایرانی هم بر سکوی سوم جهان تکیه زده اند و در رده پسران جوان و نوجوان هم عناوین ارزنده بین المللی حاصل آمده است. اینها همه به آن معناست که در صورت توجه به سرمایه های موجود و ظرفیت های انکارناپذیر ایجاد شده، می توان سال‌های سال از رشته وزنه برداری انتظار تداوم افتخار آفرینی ها و شاد کردن دل مردم ورزش دوست کشورمان را داشت.
حالا وقت آن رسیده که این امانت گرانمایه و البته خطیر را به دیگری بسپارم؛ امانتی که برای حفظ و صیانت از ارزش‌ها و شأن و منزلت آن، خون دل‌ها خورده ام و آن را شبیه یک فرزند پاس داشته ام.
در چنین شرایطی قصد گله گزاری و شکایت از ناملایمات، کاستی ها، بی توجهی ها و بعضا عدم حمایت‌های کافی و وافی در برهه های مختلف زمانی ندارم و ترجیح می دهم به جای حرف زدن از نقائص و مشکلات،‌ آرزوی توفیق برای جامعه وزنه برداری ایران کنم و این نوید را بدهم که این رشته ورزشی جذاب و مدال آور،‌ در بستری پاک و علمی ان‌شاءالله همچنان خبررسان شادی ها و موفقیت های جوانان ایرانی خواهد بود.
از نقطه نظر حضور در مجامع بین المللی نیز با توجه به رایزنی های صورت گرفته و تمهیدات اندیشیده شده، امکان احراز کرسی های تعیین کننده فدراسیون جهانی وزنه برداری برای اینجانب و دیگر نمایندگان ایران فراهم شده بود تا در انتخابات پیش رو، شاهد حضور پررنگ کشورمان در پست های کلیدی و تصمیم ساز بین المللی باشیم اما تعویق انتخابات از یک طرف به همراه فراغت اینجانب از مسئولیت ریاست فدراسیون وزنه برداری ایران، قطعا شرایط را به گونه دیگری رقم خواهد زد. با این حال انتظار دارم تفکر و اندیشه نقش آفرینی تعیین کننده ایرانی ها در مجامع و مسندهای معتبر آسیایی و جهانی، همچنان با قوت و تدبیر دنبال شود تا از این حیث نیز پشتوانه های پرنفوذی داشته باشیم.
در پایان عرایضم، ضمن گردن نهادن به آنچه مقدر است، اعلام می دارم برای سربلندی رشته وزنه برداری، کما فی السابق از هیچ کوشش و تلاشی فروگذار نخواهم کرد چرا که خود را یکی از فرزندان این خانواده می دانم و تا زنده هستم،‌ دل در گرو اعتلای بیش از پیش آن دارم.