گروه واژه‌گزینی فرهنگستان زبان و ادب فارسی در نوشتاری در این‌باره توضیح می‌دهد: «نوروز مهم‌ترین و بزرگ‌ترین جشن ایرانیان است. دومین جشنی که در شاهنامه توصیفش را می‌خوانیم نوروز است که در دوران جمشید بنیاد گذاشته شد. دوران جمشید دوران شکوفایی و پیشرفت‌های کلانِ تمدن ایرانی است.
براساس شاهنامه، پس از گسترش خیر و نیکی و دانش و شادی و ثروت و آرامش و صلح و سلامت و پیشرفت در میان مردمان، شاهِ دوران، جمشید، برای ‌سپاس از ایزد دادار جشنی هم‌زمان با گردش سال و نو شدن طبیعت برگزار می‌کند و آن را نوروز می‌نامد و مردمان را در آن جشن نعمت بسیار می‌دهد.
سرِ سالِ نو هرمزِ فروَدین/ برآسوده از رنج تن دل ز کین
بزرگان به شادی بیاراستند/ می و رود و رامشگران خواستند»