«مردم‌سالاری آنلاین» بررسی می‌کند
ممنوعیت کاشت چمن: کم‌آبی یا سوءمدیریت؟
1 مرداد 1397 ساعت 20:20
شهرداری تهران کاشت چمن را به علت کم‌آبی ممنوع کرده است. این خبر را حجت نظری از اعضای شورای شهر تهران اعلام کرده و گفته که سازمان بوستانها و فضای سبز تهران در بخشنامه‌ای کاشت چمن را در پایتخت ممنوع کرده و شماره تلفنهایی هم برای اعلام تخلف نهادها و سازمانها از این ممنوعیت اعلام شده است.
شهرداری تهران کاشت چمن را به علت کم‌آبی ممنوع کرده است. این خبر را حجت نظری از اعضای شورای شهر تهران اعلام کرده و گفته که سازمان بوستانها و فضای سبز تهران در بخشنامه‌ای کاشت چمن را در پایتخت ممنوع کرده و شماره تلفنهایی هم برای اعلام تخلف نهادها و سازمانها از این ممنوعیت اعلام شده است.
به گزارش «مردم‌سالاری آنلاین»، وضعیت جغرافیایی و آب‌وهوایی کشورمان از یک‌سو، و رشد روزافزون جمعیت، گسترش شهرها و گرفتن زمینها با ساخت خانه از سویی دیگر، سبب شده تا سهم هر فرد از فضای سبز، هر روز، کمتر شود.
در این میان، چمنها در کنترل فرسایش بادی و آبی خاک بسیار موثرند و سبب جذب گردوغبار و افزایش اکسیژن هوا می‌گردند و در کاهش آلودگیهای صوتی و نورِ خیره‌کننده‌ی خورشید نقشی مهم دارند؛ همچنین دارای بویی آرامش‌بخش و تاثیر غیرقابل انکار در خنک‌کنندگی هوا دارند.
مهم‌ترین نقش چمن در طراحی و احداث فضای سبز است که به عنوان اصلی‌ترین گیاه پوششی کاربرد دارد. برپایه‌ی محاسبات، تنها یک‌ونیم مترمربع چمن کوتاه‌نشده به اندازه‌ی نیاز یک انسان در یک سال اکسیژن تولید می‌کند (۱). به دلیل نقش کلیدی چمن در طراحی و احداث فضای سبز، حفظ کیفیت مطلوب چمن در تمام مدت سال برای استفاده‌ی بهینه از فضای سبز موجود از اهمیت بالایی برخوردار است.
گیاهی که خاستگاهش از ایران است
به نوشته‌ی تاریخ‌نگاران، چمن نخستین بار در باغهای ایران باستان کاشته شد. به روزگار هخامنشیان قطعات چمن از علفزارها جدا و در باغهای پادشاهان ایرانی پرورش داده می‌شدند. سپس، چمن از ایران به یونان و روم رفت.
کهن‌ترین تصویرهای برجای‌مانده از چمن و چمن‌کاری ازآنِ ۷۰۰ سال پیش یعنی ۱۳۰۰ میلادی است. از آثار برجای‌مانده از سده‌های میانی (قرون وسطی)، همچون کتاب «گلهای سرخ رومیان»، درمی‌یابیم که آنان چمن را به گونه‌ی امروزی، یعنی جداگانه، نمی‌کاشتند بلکه آن را به همراه گل میخک، پیچ تلگرافی، گل پامچال و دیگر گیاهان کوتاه‌اندام کشت‌وکار می‌کردند.
چمن‌کاری از کنار دیوار کاخها آغازید و سپس به پیرامون خیابانها کشید، چراکه این پیاده‌روها جای خوبی برای قدم زدن، نشستن برای گفت‌وگو با خانواده، دوستان و آشنایان، مطالعه و به طور کلی گذراندن اوقات فراغتِ بیرون از خانه بود.
با ورود چمن به ورزشگاهها میان چمنهای ورزشی و زینتی مرزبندی شد و اندک‌اندک چمن جای خود را در زمین ورزشهایی همچون فوتبال و گلف پیدا کرد و به دنبال آن پژوهش در زمینه‌ی اصلاح و معرفی بذرهای برتر آغاز شد؛ به گونه‌ای که در حال حاضر چندین نشریه‌ی چمن‌شناسی در سراسر جهان چاپ و منتشر می‌شود.
آرام‌آرام با گسترش شهرها و جدایی زیستِ شهری از مادر طبیعت، نیاز به ایجاد فضای سبز مصنوعی در شهرها و به دنبال آن چمن‌کاریهای گسترده بیشتر شد.
می‌وزد از «چمن» نسیم بهشت
از تاریخ دقیق کشت‌وکار چمن در ایران داده‌های روشنی در دست نیست، ولی عرضه‌ی انواع گوناگون بذر چمن خود نشانگر استقبال و دلبستگی ایرانیان به این پوشش سبز است. از سویی دیگر، همان‌گونه که گفتیم، چمن برای نخستین بار در باغهای ایرانی دیده شده و پس از آن به استناد تاریخ ادبیات ایران و مراجعه به دیوان شاعران پارسی می‌توان دریافت که همیشه چمن، خواه به گونه‌ی طبیعی و خودرو و خواه به‌گونه دست‌کاشت، همیشه در زندگی و فرهنگ ایرانیان نقش داشته است. چونان که در دیوان حافظ به این بیتها برمی‌خوریم:
کد مطلب: 90898