علی ودایع- مسکو: بالاخره نوبت به انتخابات ریاست جمهوری روسیه رسید. نگاه‌ها به کشوری خیره شده که متهم به مهندسی انتخابات کشورهای غربی از جمله آمریکا است.

 علی ودایع- مسکو: بالاخره نوبت به انتخابات ریاست جمهوری روسیه رسید. نگاه‌ها به کشوری خیره شده که متهم به مهندسی انتخابات کشورهای غربی از جمله آمریکا است.
به گزارش مردم سالاری آنلاین، روال اخذ رأی فردا انجام می‌گیرد اما واقعیت این است که «ولادیمیر پوتین» از مدت‌ها پیش با رقمی‌در حدود ۷۰درصد به پیروزی دست یافته است.
توریست‌ها متوجه برگزاری یک رخداد بزرگ سیاسی در سرزمین تزاری نمی‌شوند. قبل از انتخابات که خبری از پوستر و میتینگ نبود؛ حالا که فرصت تبلیغات هم تمام شده؛ دیگر نشانی از کاندیداها نمی‌توان پیدا کرد. تنها بیلبوردهای بزرگ و سفید رنگ که مردم را به شرکت در انتخابات دعوت می‌کند قابل مشاهده است. نکته جالب این جاست که حجمی‌از کارگران در تدارک برگزاری جشنی بزرگ در میدان سرخ هستند، گویا همهمه آنها از هیجان انتخابات بالاتر است.
برخی شهروندان روسیه بیان می‌کنند که باید از پوتین حمایت کرد زیرا او هم رفاه نسبی به مردم بخشید هم اقتدار روزهای نه چندان دور را به مسکو بازگرداند. چند نفری هم می‌گفتند که مخالفان قلع و قمع شدند و انتخابات فایده‌ای ندارد.
منهای هوای سرد مسکو که به شدت مورد توجه رسانه‌های غربی قرار گرفته، کاندیداهای بازنده حرف‌ها و مواضع جالبی اتخاذ کرده اند.

ولادیمیر پوتین
رئیس‌جمهوری فعلی روسیه و کارمند سابق اداره اطلاعات و امنیت اتحاد جماهیر شوروی به صورت مستقل در این انتخابات شرکت خواهد کرد. ولادمیر پوتین ۶۵ ساله از سال ۲۰۰۰ تا کنون همواره پست ریاست‌ جمهوری یا نخست‌ وزیری روسیه را در اختیار داشته‌ است. در سال‌های گذشته وی چهار دوره به علت قانون «محدودیت دو دوره ریاست‌جمهوری متوالی» سمت نخست وزیری روسیه را برعهده داشته است.
پس از اینکه دوره ریاست جمهوری«دیمیتری مدودف»، رئیس جمهوری سابق روسیه در سال ۲۰۱۲ پایان یافت، قانونگذاران روس دوره ریاست جمهوری را از چهار به شش سال افزایش دادند. این بدان معنی است که اگر آقای پوتین برنده این کارزار شود می‌تواند تا سال ۲۰۲۴ یعنی تا سن ۷۲ سالگی در قدرت باقی بماند.
بجز مسائل سیاسی، سبک زندگی ولادیمیر پوتین از جمله علاقه زیاد به ورزش و همچنین ابهاماتی در رابطه با میزان ثروتش، وی را به یکی از جنجالی‌ترین رئیسان جمهوری در جهان تبدیل کرده است.
پوتین اگرچه نبض مردم روسیه را در چنگ دارد اما می‌خواهد چهره‌ای مهربان از خود تصویر کند که جایگاه پدری بر عهده دارد.

کسینا سابچاک
خانم سابچاک گوینده ۳۶ ساله تلویزیون که به سیاستمداری سوسیالیست بدل شده جوان‌ترین نامزد انتخابات ریاست جمهوری امسال است. او که از اعضای حزب «ابتکار مدنی لیبرال روسیه» است از یک خانواده سیاسی می‌آید و پدرش در دهه ۹۰ شهردار سن پترزبورگ بوده است. وی تلاش می‌کند با شعار نامزدی علیه همه و با برنامه تغییر لیبرالی در سیاست‌های داخلی و خارجی روسیه، کاهش دخالت کلیسای ارتودکس در جامعه، لغو قانون هشدار به تغییر جنسیت، برقراری روابط با آمریکا و اوکراین و عقب‌نشینی نیروهای روسیه از سوریه و آزادی زندانیان سیاسی در این انتخابات شرکت کند. وی در آخرین مناظره انتخاباتی با چشم‌های گریان از میدان خارج شد اما وی نقشه هوایی برای فردا در ذهن می‌پروراند.شاید او می‌خواهد پا جای پای «یولیاتیموشنکو» بگذارد اما فعلا زمان برای او مهیا نشده است.

ماکسیم سریکن
نامزد حزب «کمونیست‌های روسیه» که ریاست این حزب را نیز برعهده دارد. وی دارای مدرک دکترا در زمینه علم تاریخ است. او برنامه انتخاباتی خود را «۱۰ ضربه استالینی به سرمایه‌داری» نام‌گذاری کرده است و تلاش می‌کند اصلاحاتی را در زمینه اقتصادی اجرا کند.
 
گرگوری یولینسکی
آقای یولینسکی ۶۵ ساله یک سیاستمدار و اقتصادان حرفه‌ای است که رهبری حزب «لیبرال اجتماعی یوبلوکو» را برعهده دارد. این برای چهارمین بار است که گریگوری در انتخابات ریاست‌جمهوری روسیه نامزد می‌شود، وی وعده بهبود روابط روسیه با غرب و خارج کردن نیروهای ارتش روسیه از سوریه  را مطرح کرده است.
 
ولادیمیر ژیرینفسکی
این سیاستمدار ۷۱ ساله که از سال ۱۹۹۱ در اغلب رقابت‌های انتخابات ریاست‌جمهوری کاندیدا شده است از حزب پوپولیست «لیبرال دموکرات روسیه» در این دوره از انتخابات نامزد شده است. ژیرینفسکی متعهد شده است که در صورت پیروزی در انتخابات پیش روی ریاست‌جمهوری روسیه در مسائل مختلف دست به اصلاحات سیاسی و اقتصادی بزند.
وی همچنین پیشنهاد انحلال مجلس ملی روسیه و ارائه همه صلاحیت‌ها و اختیارات این مجلس به دوما با هدف فعال کردن نقش سیاسی آن را مطرح کرده است. این برای ششمین بار است که ژیرینفسکی در انتخابات ریاست جمهوری روسیه کاندیدا می‌شود.
 
سرگئی بابورین
وی یک استاد حقوق است که به سیاست روی آورده است. آقای بابورین ۵۹ ساله نامزد حزب محافظه کار «اتحاد ملی روسیه»، حقوقدان و پژوهشگر ارشد مرکز مطالعات اجتماعی و سیاسی وابسته به آکادمی‌علوم روسیه است.
برنامه بابورین در این انتخابات بر مسائل اجتماعی، اصلاحات قانون اساسی، نظام قضائی مستقل و رایگان کردن آموزش و خدمات اجتماعی و تعهد به تصویب مجموعه‌ای از قوانین در جهت رهایی اقتصاد روسیه از نفت است.
 
پاول گرودینین
بازرگان، کارآفرین و سیاستمدار ۵۹ ساله روس که از حزب «کومونیست» در این انتخابات کاندید شده است، از موفق‌ترین تولیدکنندگان توت فرنگی است که در بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۶ توانسته است بیش از دو میلیون یورو کسب درآمد کند. برنامه انتخاباتی گوردینین که «۲۰ گام» نام دارد، بر تغییر مسیر اقتصادی کشور روسیه و بازگرداندن حاکمیت اقتصادی این کشور با تضمین ضمانت رفاه مردم از طریق اجرای سلسله اصلاحات اقتصادی و اجتماعی است.
 
بوریس تیتوف
نامزد حزب «رشد» که رهبری آن را نیز برعهده دارد. وی فعال اقتصادی و نماینده فعالان اقتصادی در دولت روسیه است.
این کاندید ۵۸ ساله که یک بازرگان و از حامیان حقوق تجار و کارآفرینان است امسال در این انتخابات شرکت خواهد کرد.
 
مرزبندی‌های قدیمی
اگر شخص ولادیمیر پوتین را برای لحظه ای نادیده بگیریم ، هفت کاندیدا در همان مرزبندی‌های قدیمی‌قابل تفسیر هستند. خانم سابجاک و آقای یتولینسکی نمایندگان جبهه غرب گرایان هستند و ضدغرب قابل تفسیر است.
آنها به دنبال عادی سازی روابط با غرب و حرکت به سمت غرب هستند و سعی درگسترش روابط اقتصادی خود با اتحادیه اروپایی را دارند. احزاب و افراد حامی‌این دو کاندیدا به دنبال ایجاد فضای باز سیاسی در داخل کشور هستند تا شهروندان روسیه بتوانند از رویه‌های دمکراتیک‌تر اعتراض‌های خودشان را مطرح کنند و در روندها مشارکت داشته باشند.
در طرف مقابل، اردوگاه مخالفان غرب به شکلی منسجم با ادبیات متفاوت حضور دارند. آنها به نوعی در حوزه سیاست خارجی اختلاف چندانی با سیاست‌های کنونی مسکو ندارند و حتی در برخی موارد افرادی مثل ژیرینفسکی گرایشات تندتری را نسبت به رویکرد کنونی مسکو دارد. لازم به ذکر است که گرایش ضد غرب در داخل روسیه قوی‌تر از غرب‌گرایی است و دلیل اصلی آن هم این است که این اقدامات احیای اقتدار زمان‌های نه چندان دور شوروی را دنبال می‌‌کند و حضور در اوکراین و سوریه برای این نخبگان جذاب به حساب می‌آید که باعث فعال‌تر شدن مسکو در عرصه نظام بین‌الملل شده و حوزه نفوذ روسیه را برای اولین بار از زمان فروپاشی به فراتر از خارج نزدیک گسترش داده است.
اگر ریزتر به کاندیداها نگاه کنیم می‌بینم که به جز ولادیمیر پوتین ، هیچ کدام از هفت کاندیدای دیگر حرف و برنامه ای برای بیان ندارند.
برخلاف حزب روسیه واحد ، این احزاب و گروه‌ها عمدتا در دوره انتخابات فعال می‌شوند و تمام. رقبای پوتین تاکنون نتوانستند کادر سازی انجام داده و پایگاه اجتماعی دست و پا کنند. آنها به همین دلیل نظرات این افراد حتی در زمان‌های انتخابات نیز مبهم و نامشخص به نظر می‌رسد. البته نباید حزب کمونیست روسیه را به آتش دیگر احزاب بسوزانیم زیرا این حزب که روزگاری تنها قدرت روسیه بود از کادرسازی خوبی بهره می‌گیرد.
در طول تبلیغات ابهام در برنامه‌ها و ناشناختگی بر میزان سرمای انتخابات افزوده است.هفت کاندیدای دیگر  سعی داشتند با مطرح کردن مسائلی اقتصادی و اجتماعی و مسائل معیشتی به جذب آرا بپردازند و مسائلی خارجی مواضع خاصی ندارند. ریشه ای‌ترین معضل کاندیداها این است که آنها  نمایندگانی برجسته و درجه یک نیستند و این یکی از معضلات روسیه در دوره‌های بعدی خواهد بود.

اقتصاد سوسیالیستی یا جنگ با فساد
در حوزه سیاست داخلی همه احزاب و کاندیداها در قالب چارچوب حزبی خودشون به ارائه‌ برنامه می‌پردازند، البته این برنامه‌ها محدود است و شعارها و راهکارهای مشابهی توسط اکثر کاندیداها بیان می‌شود. به طور مثال وقتی برنامه سایر احزاب را با روسیه متحد مقایسه می‌کنید تفاوت چندانی مشاهده نمی‌شود پس این احزاب چرا نامزد مستقل معرفی کردند؟
دربین این احزاب تنها تفاوت میان چپ‌ها و سایر احزاب است. چپ‌ها بیشتر رویه‌های کمونیستی و سوسیالیستی را دنبال می‌کنند و احزاب کمونیستی روسیه الگو استالینی شدن روسیه را دنبال می‌کنند ولی در سایر بخش‌ها دیدگاه‌های مشابهی با سیستم حاکم را دارند. اما طیف غربگرای روسیه بیشتر بروی مسائل اجتماعی و تاحدی اقتصادی نگاه می‌کنند و مبارزه با فساد را اولویت خود می‌دانند و در زمینه آزادی‌های فردی فعالیت می‌کنند.
در هر صورت کلیت این موضوعات تقریبا از یکسری موضوعات خاص فراتر نمی‌رود. به طور مثال تمامی‌کاندیداها موضوع مبارزه با فساد را مطرح کردند، اما روش و اولویت‌های آنها متفاوت بوده است نکته مهم‌تر آن است که از ورود به مسائلی مناقشه برانگیزتر خودداری می‌کنند.

تزار در مقابل سربازان بی‌رمق
براساس نظرسنجی‌های نهایی پوتین ۶۵ ساله می‌تواند با ۶۹ تا ۷۵ درصد آرا در انتخابات ریاست‌جمهوری فردا (یکشنبه ) ۱۸ مارس روسیه بدون کمک پیروز می‌شود و دور چهارم ریاست‌جمهوری خود را آغاز کند.
نکته جالب این جاست که ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه از همان آغاز کمپین انتخابات با کمترین تلاشی فعالیت خود را آغاز کرد و از مناظره با اپوزیسیون خودداری کرد.
پوتین حتی رویکرد سیاسی خود را نیز منتشر نکرده اما نظرسنجی صورت گرفته توسط VTsIOM اعلام کرد که ۹۰ درصد از افرادی که از سیاست‌های پوتین مطلع هستند، با وی موافقند.
پوتین با پرستیژ تزاری و اقتدار شوروی آنچنان قدرت را در چنگ دارد که احدی را در حد و اندازه رقابت با خود نمی‌بیند.
انتظار می‌رود که «پاول گرودینین»، کاندیدای میلیونر حزب کمونیست با هفت یا هشت درصد آرا در مقام دوم قرار بگیرد. ملی گرایان افراطی پنج درصد و کسنیا سوبچاک یک یا دو درصد آرا را از آن خود می‌کنند و مابقی رقبا آرایی را به دست نمی‌آورند.
میزان آرای پوتین از زمان آغاز کمپین از ۷۷ درصد کاهش یافته، اما محبوبیت وی همواره بابت رسانه‌های داخلی بالاست. پوتین می‌داند که پیروز خواهد شد اما این را هم می‌داند در شرایط رویارویی با غرب، یک درصد هم قدرت چانه‌زنی‌هایش را افزایش خواهد داد.
تلاش‌ها برای کشاندن رای‌دهندگان به صندوق‌های رای شامل تصویری نامتعارف از همسر یکی از سیاستمداران و یک موزیک ویدئو از سوی یک گروه موسیقی دختران می‌شود. تلاش دیگر از سوی ۳۰۰ راننده است که چراغ‌های خودروهایشان را برای شکل دادن تصویری از پوتین در شب هنگام در شهر خاباروفسک در شرق دور روسیه به کار بردند.
در طرف مقابل، غرب در کمال استیصال باید برای حداقل شش سال دیگر با کابوس پوتین دست و پنجه نرم کند. بزرگ نمایی نقش آلکسی ناوالنی یا غائله قتل سرپیکال در بریتانیا همگی برای اعمال فشار به تزار روسیه و نقشه‌های سرخ کرملین است.
نکته اساسی درباره سرمای انتخابات روسیه این است که لشگرهیتلر با آن همه عظمت توسط سرما به زانو درآمد، اما روس‌ها با همین وضعیت کشنده زندگی می‌کنند.
ولادمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه در یک مصاحبه اختصاصی با شبکه ان‌بی‌سی ضمن ابراز اطمینان از پیروزی در انتخابات ۱۸ مارس گفت قصد دارد که پس از پایان دوره جدید ریاست جمهوری در سال ۲۰۲۴ میلادی از سیاست کناره‌گیری کند.
 
چشم‌انداز روسیه پوتین
پوتین وادار به ورود به یک مسابقه تسلیحاتی با آمریکا شده است. روسیه پوتین در حال حرکت به سمت نظامی‌گری است. در دوره‌ای که روسیه از نظام بین‌الملل به عنوان قدرت تاثیرگذار جهانی خارج و مطرح نبود، به مذاق روس‌ها خوش نیامد. به دلیل آن که روس‌ها به فکر احیای مجدد اقتدار اتحاد جماهیر شوروی بودند و در دهه نخست فروپاشی توان آن را نداشتند، به غرور مردم و بویژه ملی گرایان روس در این کشور لطمه وارد شد.
دکتر امیر احمدیان در مورد نظامی‌گری و رقابت ایالات متحده آمریکا و روسیه اذعان‌کرد: «در سطح جهان تنها برند معروف کالاهای تولیدی، تولیدات صنایع تسلیحاتی این کشور و قدرت اتمی‌آن است. ایالات متحده حدود 700 میلیارد دلار هزینه نظامی‌از 18 هزار میلیارد دلار کل تولید ناخالص داخلی دارد. در حالی که روسیه قصد دارد بین 70 تا 100 میلیارد دلار بودجه نظامی‌از 1300 میلیارد دلار تولید ناخالص داخلی این کشور را داشته باشد، یعنی اگر روسیه بخواهد به تنهایی با آمریکا توازن استراتژیک برقرار کند نیاز به سیستم‌های جدید با هزینه کم‌تر و کارایی بیشتر دارد.»
وی افزود:« بنابراین مسئولین این کشور سعی می‌کنند در نظام بین‌الملل با ایجاد سازوکارهایی جایگاه خود را احیا کنند که با انجام مسائلی همچون حضور در خاورمیانه دنبال می‌شود. روس‌ها ناگزیر بودند و هستند در سوریه حضور داشته باشند، این موضوع به سبب نیاز روسیه به بندر طرطوس برای استقرار ناوگان دریایی این کشور در ورود به کانال سوئز و دریای مدیترانه بوده است. بندر سواستوپل هم در شبه جزیره کریمه در حاکمیت دولت اوکراین، به همین سبب و استقرار زیر دریایی اتمی‌روسیه مورد نیاز بوده است. از این‌رو، روسیه به سمت اشغال و انضمام کریمه به خاک خود حرکت کرد. بنابراین روسیه برای جبران عقب‌ماندگی‌های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی نسبت به رقبای اصلی خود، به سمت نظامی‌گری حرکت کرد.»
وی تصریح کرد: «بنابراین روسیه پوتین، به این سمت حرکت کرده است، روسیه یا بایستی از این مسابقه تسلیحاتی دست بردارد (که عاقبت خوشی برای روسیه نخواهد داشت)، چون اگر با آمریکا به تنهایی و نه ناتو، توازن استراتژیک و نظامی‌داشته باشد، باید بخش عظیمی‌تولید ناخالص داخلی خود را صرف مسائل نظامی‌ کند. در آن صورت، سرزمینی با این گستره جغرافیایی، برای بودجه عمرانی و توسعه‌ای خود با دشواری و کمبود منابع مواجه خواهد شد. پوتین باید این سیاست را اصلاح کند و اگر این کار صورت نپذیرد بحران‌های سختی در پیش خواهد داشت که از همین اکنون با آن دست به گریبان شده است و مشکلات اقتصادی بخشی از آن است. معتقدم برنامه پوتین این است که در برابر آمریکا نرمش نشان دهد در عین حال که به قدرت نمایی خود ادامه دهد، زیرا ناگزیر است با غرب به توافق برسد.»