روز چهارشنبه در واپسین روزهای کاری شورای شهر در سال 96، زمانی که با شنیدن خبر استعفای شهردار راهی شورای شهر شوید، پیش از این که با تجمع خبرنگارها پشت درهای بسته مواجه شده، ساعت ها منتظر بمانید بعد در نشستی از آقای هاشمی درباره استعفای شهردار، سوالاتتان را مطرح کنید، از کنار مردی ژولیده که روی نیمکت فلزی کنار خیابان خوابیده عبور می کنید که اگر چشم هایش باز بود منظره مقابلش پارک شهری می شد که همان ضلعش در چند قدمی شورای شهر و شهرداری تهران بود؛ خوابی عمیق که شاید برایش مهم نباشد تهران اصلا شهردار داشته باشد یا نداشته باشد.

روز چهارشنبه در واپسین روزهای کاری شورای شهر در سال 96،  زمانی که با شنیدن خبر استعفای شهردار راهی شورای شهر شوید، پیش از این که با تجمع خبرنگارها پشت درهای بسته مواجه شده، ساعت ها منتظر بمانید بعد در نشستی از آقای هاشمی درباره استعفای شهردار، سوالاتتان را مطرح کنید، از کنار مردی ژولیده که روی نیمکت فلزی کنار خیابان خوابیده  عبور می کنید که اگر چشم هایش باز بود منظره مقابلش پارک شهری می شد که همان ضلعش در چند قدمی شورای شهر و شهرداری تهران بود؛ خوابی عمیق که شاید برایش مهم نباشد تهران اصلا شهردار داشته باشد یا نداشته باشد.
وقتی بحث بیماری فرد پیش می آید، قضیه، بُعد انسانی به خود می گیرد و حتی اگر فرد بیمارشده، شهردار تهران باشد و بگوید که به دلیل بیماری اش دیگر نمی خواهد شهردار بماند، انسانیت حکم می کند که شما او را برای تشریح بیماری اش تحت فشار قرار ندهید یا مثلا نپرسید آیا همان شش ماه پیش نمی دانسته که این قدر بیمار است؟ یا نگویید که «از همان روزهایی که آقای نجفی به عنوان گزینه شهرداری تهران مطرح شد، بیماری قلبی هم همراه نامش ذکر می شد.»
آقای هاشمی رئیس شورای شهر تهران است؛ او بیماری آقای شهردار را تائید می کند و البته آن را دلیل استعفای ایشان برمی شمارد. البته توضیح می دهد که برای مردها، بیماری قلبی  جزء دسته بیماری ها به حساب نمی آید؛ این بیماری یک چیز دیگر است.
از صحبت های آقای رئیس می شود فهمید که دیگر استعفای شهردار قطعی شده اما شهردار آینده چه کسی است؛ آقای هاشمی که از خیلی وقت پیش از این بحث شهردارشدنش مطرح شد و بعد در سرلیست اصلاحات آمد و رئیس شد، می گوید که اعضای شورای شهر در این باره تصمیم می گیرند.
خب اگر اعضای شورای شهر تصمیم بگیرند که خود او شهردار شود چه؟ او می خندد و می گوید که نه قبول نمی کند؛ مثل همیشه با شوخ طبعی می گوید که دلش نمی خواهد مریض بشود و البته توضیح می دهد که «بیماری آقای نجفی از استرس هم می آید و من هنوز جوان هستم.»
در این میان، بحث فشارهای بیرونی به عنوان عامل استعفای شهردار هم خیلی مطرح شد؛ بلبشویی که بر سر شادمانی چند کودک زیر 9 سال در برج میلاد تهران راه افتاد و احضاریه دادستانی برای جناب شهردار که «شما چرا به تماشای رقص دختران ایستادید و حتی دست هم زدید و اصلا چرا به نشانه اعتراض نزدید زیر میز و با عصبانیت خارج نشدید؟»  و سایر ماجراها به کنار؛ لیست امید رای آورد و اصلاح طلب ها توانستند به شکل کامل کرسی های شورا را به خودشان اختصاص دهند؛ یعنی فشارهای بیرونی تا این حد قوی هستند که یک شهردار استرس بگیرد؛ بیماری اش اوت کند؛ استعفا بدهد؛ و اصلا این چه وضعی است که پیش آمده؟
آقای هاشمی می گوید که اصلا سیاست استرس زا است؛ مردان سیاست مرد بحران ها هستند وگرنه به کسی نمی گویند مرد بحران ها. مخصوصا در پست شهرداری تهران واقعا استرسش زیاد است.
با این اوصاف، به نظر می رسد که فرض اعضای شورای شهر درجه بالای مقاومت برابر استرس های و فشارهای بیرونی بود که آقای نجفی نتوانست از این امتحان سربلند بیرون بیاید.
بله؛ گاهی فشارهای بیرونی تا حدی قوی هستند که باعث شوند یک شهردار استرس بگیرد؛ بیمار شود و استعفا بدهد؛ بیماری آن قدر پیشرفته است که اصلا مهم نباشد مردم به یک لیست واحد رای دادند تا یک شهردار باب میلشان را انتخاب کنند که برای شهرشان کارهای خوب انجام بدهد؛ اعضای شورای شهر ضمن قبول فشارهای بیرونی می گویند که فرضشان مقاوم بودن شهردار بوده؛ حالا شش ماه از مدیریت شهری جدید گذشته؛ محمدعلی نجفی استعفا کرد بعد هم معلوم نیست شهردار بعدی دست به مدیرانی که نجفی گذاشت بزند یا جای خودشان بگذارد بمانند و این پروسه جابجایی که آرام گرفت؛ مردم چشم انتظار به رویای «تهران، شهر خوب» نزدیک بشوند یا خیر؟
گزارش : آساره کیانی