اینکه امروز هنرمندان خاصه اهالی سینما قاطعانه از دکتر روحانی حمایت می کنند بی دلیل نیست. همین که سایه شوم فضای امنیتی از سینما برداشته شد و سینما از یوغ سنگین سیاست خارج شد دستاورد کمی نیست. دولت یازدهم معتقد بود ما نیازمند امنیت فرهنگی هستیم نه فرهنگ امنیتی وهمین نگاه با همه کم و کاستی هایی که در مدیریت سینمایی حاکم بود موجب شد تا سینما دراین 4 سال دمی نفس بکشد و فضای امن و آزادتری برای تولیدات سینمایی فراهم شود.

اینکه امروز هنرمندان خاصه اهالی سینما قاطعانه از دکتر روحانی حمایت می کنند بی دلیل نیست. همین که سایه شوم فضای امنیتی از سینما برداشته شد و سینما از یوغ سنگین سیاست خارج شد دستاورد کمی نیست. دولت یازدهم معتقد بود ما نیازمند امنیت فرهنگی هستیم نه فرهنگ امنیتی وهمین نگاه با همه کم و کاستی هایی که در مدیریت سینمایی حاکم بود موجب شد تا سینما دراین 4 سال دمی نفس بکشد و فضای امن و آزادتری برای تولیدات سینمایی فراهم شود.
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، از جمله بزرگترین دستاوردهای دولت روحانی در حوزه سینما در همان ابتدای شروع به کار این دولت رقم خورد و آن هم بازگشایی خانه سینما بود. اتفاقی که موجب شد بسیاری از دشمنی ها و تلخی ها به دوستی و شیرینی در سینما طی دولت یازدهم تبدیل شود و همین سرآغاز بسیاری از اتفاقات خوب بعدی بود. تنش ها و درگیری هایی که قبل از این در زمان جواد شمقدری رخ داده بود سینما را تا آستانه نابودی کشانده بود.
نگاه جناحی، خشن و ضد فرهنگی او سینما را به دره اختلاف و فروپاشیدگی پیش برد و معلوم نبود اگر دولت تدبیر و امید نیامده بود اکنون چه سینمایی داشتیم!
همین فضای آرام و پایان تنش های سیاست زده در سینما اگر تنها دستاورد دولت روحانی باشد برای یک دولت در طی 4سال کافیست. با این حال دستاوردهای سینمایی دولت به همین جا ختم نشد. رونق گیشه های سینما و بالارفتن سطح فروش و دمیده شدن جان به کالبد بی روح اقتصاد سینما ازجمله این دستاوردها بود. سینمایی که از حیث اقتصادی نیز تا مرزهای ورشکستگی رفته بود و مخاطب با آن قهر کرده بود حالا جانی دوباره گرفت و مردم با سینما و سالن هایش آشتی کردند. در این 4 سال بود که پرفروش ترین فیلم های سینمای ایران رکورد خود را ثبت کردند و موفقیت های بین المللی سینمای ایران افزایش یافت.
یکی دیگر ازدستاوردهای مهم دولت روحانی در حوزه سینما ظهور و رشد سینمای «هنر و تجربه» بود که امکانی فراهم کرد تا آنهایی که آثارشان سالها خاک می خورد یا نوع خاص تری از فیلمسازی را تجربه می کردند و فیلم هایشان مورد بی مهری مسئولان سینمایی واقع می شد فرصتی یافتند تا فیلم های خود را به اکران عمومی گذاشته و مخاطبان خاص این فیلم ها نیز فرصتی برای تماشای آثارموردعلاقه خود پیدا کردند.
درهمین راستا می توان به ظهور استعدادهای جوان و نسل جدید کارگردان ها اشاره کرد که درفضای امن و حمایتگردولت یازدهم توانستند استعدادهای خود را شکوفا کرده و توانمندی های خود را به اثبات برسانند. سعید روستایی و محمد حسین مهدویان محصول این دوران هستند که البته شهرام مکری را هم باید به آن اضافه کرد.
واقعیت این است که تغییر ریل سیاست گذاری های سینما در زمان روحانی، سینما را در مسیر اصلی خودش قرارداد و از بیراهه ای که می رفت برگرداند. به پشتوانه همین سیاست ها، سرمایه گذاری در سینما نیز با حاشیه های امن تر مواجه شد و ضریب ریسک پذیری آن بالا رفت.
از حیث محتوا و مضمون نیز شاهد تنوع ژانری به ویژه پیشرفت در سینمای اجتماعی بودیم و فیلم های قابل قبولی ساخته شد که هم توانست نظر منتقدان را به خود جلب کند و هم با اقبال و استقبال خوبی از سوی مخاطبان و مردم همراه شد.
اگرچه سینمای ما به نقطه مطلوب خود نرسیده و همچنان کاستی ها و نارسایی ها در آن کم نیست اما دست کم آن آشفتگی و شهرآشوبی که به واسطه مدیران ضد فرهنگی و سینمانشناس رخ داد و بلای جان سینمای ایران شد از بین رفت و آرامش و امنیت بیشتری برای سینما و سینماگران فراهم شد. راهی که هنوز باید به مسیرش برای رسیدن به هدف ادامه بدهد.
ضمن اینکه از حیث کمی نیز شاهد تحولات چشمگیری بودیم مثلا تعداد پروانه ساخت فیلم اولی از20 نفر در سال90 به 48 نفر در سال 95رسید. تعداد جوایز فیلم های ایرانی درمجامع بین اللملی از 181 در سال 90به 370 در سال 95 رسید.
تعداد سالن های سینمای از 312 در سال 90 به 420 در سال 95 افزایش یافت. اما مهم تر از همه اینها این بود که مردم با سینما آشتی کردند و سینماگران به آینده سینما امیدوار شدند. همین امید بزرگترین ثروت فرهنگی است. امید بذر هویت ما و سینمای ماست.

سید رضا صائمی  - منتقد سینما