من به اندازه کافی خوش شانس بودم که به تازگی از جایی دیدن کردم که بچه ها مواد سازنده سوفله گوشت و سیب زمینی گیاهی را پرورش داده بودند و روش تهیه آن را نوشته و غذا را درست هم کرده بودند. بسیار شگفت انگیز بود که می دیدم بچه ها تا این اندازه علاقمند به بیرون بودن و کار کردن در باغچه هایشان هستند.

من به اندازه کافی خوش شانس بودم که به تازگی از جایی دیدن کردم که بچه ها مواد سازنده سوفله گوشت و سیب زمینی گیاهی را پرورش داده بودند و روش تهیه آن را نوشته و غذا را درست هم کرده بودند. بسیار شگفت انگیز بود که می دیدم بچه ها تا این اندازه علاقمند به بیرون بودن و کار کردن در باغچه هایشان هستند. شور و شوق شان برای غذا، این که چگونه کاشته و پرورش می یابد، و عطش شان برای دانش، کاملا هویدا بود. در زمانی که در کنارشان بودم با خودم می اندیشیدم که بیشتر ما بزرگترها تا چه اندازه می توانیم از آنان چیز یاد بگیریم.
آموزگاران آن مدرسه، مدرسه اووال (Oval) در بیرمینگهام،همراه با افراد بسیار دیگری که به جد درباره آموزش حفظ محیط زیست و پایندگی (sustainability) آن کار می کنند می دانند که تا چه اندازه کودکان به این نوع از آموزش عملی عشق می ورزند. گرچه [آنچه در این مدرسه می گذرد] نسبت به زمانی که من در دبستان بودم خیلی متفاوت می نماید اما یکی از ماندنی ترین خاطره های مدرسه ام،کاشتن دانه یک گیاه در کلاس درس است.
بهترین چیز این بود که در این مدرسه احساس روزمرگی نبود. این که آیا دانه رشد می کند یا نه، یا خود کندن زمین، یا یاد گرفتن نام حیوان هایی که در حیاط پیدا می کردند همه چیزهایی بودند که کودکان را درگیر می کردند؛ کودکانی که به راستی به اینها عشق می ورزیدند. بایستی از این فضا حداکثر بهره را بگیریم تا نسل بعدی جوانان را برای مبارزه با تغییرات آب و هوا آموزش دهیم.
حفظ محیط زیست را در برنامه درسی بگذارید
این که تغییرات آب و هوا دارد رخ می دهد- و یک مساله است- یک حقیقت است. گام بعدی باید تلاش برای عملی ساختن دگرگونی هایی باشد که جهان را جایی بهتر می سازند. آیا کار خیلی کار بزرگی نخواهد بود که ببینیم حکومت،همه مدرسه ها را تشویق می کند تا نمونه کار مدرسه اووال را پی بگیرند و مهارت های شاگردان و دلبستگی آنان به تولید غذای خودشان را رشد دهند؟ آیا کار خیلی بزرگی نخواهد بود اگر به هر مدرسه، بودجه اندکی داده شود تا زمین کشاورزی و تهیه غذای خودش را به وجود آورد؟ کودکان باید درباره غذا، انرژی و آب پاینده ((sustainable آگاهی داشته باشند – این باید بخشی از برنامه درسی باشد. به باور من مدرسه های ما می توانند چگونگی تولید غذای سالم پاینده را توضیح دهند، در ضمن این که به کودکان اجازه می دهند تا از سیاره مان و منابعش حفاظت کنند و درباره آن یاد بگیرند. اما ما باید به سرعت عمل کنیم. ما سر یک چهار راه هستیم. اگر یک راه را پیش بگیریم ویرانی سیاره مان را خواهیم دید و اگر راه دیگری برگزینیم شانس حفظ آن برای همدیگر و نسل های بسیار دیگر که پس از ما می آیند را داریم.
یک آموزش و پرورش خوب، تنها درباره رتبه های آزمونی در موضوع های درسی سنتی نیست- درباره داشتن یک دانش پایه فراگیر است در این که جهان چگونه کار می کند. کودکان باید درباره غذا، انرژی و آب پاینده، آگاهی داشته باشند- این باید بخشی از برنامه درسی باشد. البته در این زمینه، بسیاری از مدرسه ها چیزهای زیادی به بچه ها یاد می دهند و فرصت های فوق برنامه ارزشمندی را در اختیار شاگردان می گذارند- زمین های کشاورزی،انجمن های باغبانی و آشپزی، و فضای باز برای بازی و یادگیری - اما ما نیازمند این هستیم که اینها در همه مدرسه ها باب شوند.
مدرسه ها می توانند مرکزهای پایندگی باشند
ظهور آگاهی زیست محیطی من هنگامی بود که من یک ذره [از بچه های مدرسه اووال] بزرگ تر بودم. پس از دوران کودکی ِ با ولع دیدن فیلم های مستند دیوید ایننبورگ، من باید 15 ساله بوده باشم که دریافتم برخی از گونه های مورد علاقه ام – فیل ها و پاندادها- در خطرند. چندی بعد، این مفهوم برای اکوسیستم که هر چیزی را به هم پیوند می زند به راستی جا افتاد. من دریافتم که نمی توانم به این چیزها بیندیشم و درباره آن هیچ کاری نکنم. هر چه بیشتر چشم های من به آنچه انسان دارد بر سر این سیاره می آورد گشوده می شد بیشتر درگیر فهم این شدم که چرا پایندگی در مهم ترین بخش اندیشه همه ما جا ندارد.
آموزش یک کودک را از آغاز تا پایانش تصور کنید و این که درباره چگونگی مبارزه با تغییرات آب و هوا به آن آموزش بدهند- خب،آموزشی نیرومند خواهد بود. شما نمی توانید بدون بردن دانش آموزان در فضای باز احساس با همدیگر بودن در فضای باز را برانگیزید. به همین خاطر است که من کار کردن در زمین کشاورزی دوستم را دوست دارم. کودکان باید فرصت همکاری کردن با هم،در فضای باز با یک هدف مشترک – تمایل به باغچه طبیعی،کشت پیازها یا سبزیجات،یا ساخت یک ساختمان کوچک گلخانه ای – را داشته باشند. همه این فعالیت ها احساس تعلق به اجتماع را برمی انگیزند و به آنان انگیزه گفت و گو درباره محیط زیست و در نهایت سیاره مان را می دهد.
بچه ها- همچون شاگردانی که من در مدرسه اووال دیدم- بسیار باهوش تر از کسانی هستند که به آنها فقط نمره می دهند. ما باید شور و هیجان آنان را برای شیوه تولید و خوردن پاینده تشویق نماییم. این کودکان،و مدرسه ها و آموزگارانشان امیدها برای تغییر آب و هوا را زنده می کنند.
نویسنده : سل اسپلمن
ترجمه : مهدی بهلولی، عضو کانون صنفی معلمان استان تهران
منبع : گاردین