مردم سالاری آنلاين - سه مرحله برای جلوگیری از وابستگی به تلفن همراه!

وقتی در قلاب گوشی‌های هوشمند خود گرفتار شده‌ایم...

سه مرحله برای جلوگیری از وابستگی به تلفن همراه!

بسیاری از زنان، مردان و کودکانی که بسیاری از اوقات روزانه خود را در گوشی‌های هوشمند یا شبکه‌های اجتماعی سپری می‌کنند، به احتمال زیاد می‌توانند چیزهای زیادی از لین مانوئل میراندا، خالق جوان نمایش موزیکال همیلتون بیاموزند. این نمایش خلاق و پیشگام برنده 11 جایزه تونی شده است. از وی در مصاحبه‌ای پرسیده شد که در کجا و کی فرصت خلاق و پیشرو بودن را یافته است. او به عنوان یک خواننده مشتاق کتاب و فردی که علاقه‌مند به کنار زدن قید و بندهاست، پاسخ داده است که ایده این نمایش در هنگام استراحت به ذهن من خطور کرد. ایده‌های خوب ممکن است در وقت حمام، وقت بازی با فرزند یا لگو بازی کردن به ذهنتان خطور کند. اما هنگامی که از محیط اطراف خود جدا شده‌اید و مشغول استفاده از گوشی‌های هوشمند خود هستید، فرصت خلاقیت را از دست می‌دهید.
میراندا معتقد است که اکنون نشانه‌های بدی در زندگی ما برای آینده وجود دارد که نه تنها برای خلاقیت بلکه برای سلامت جسم و روان و ارتباطات خانوادگی و اجتماعی ما نیز مضر است. بدون شک چنین سناریوهایی را همه ما بارها دیده‌ایم:
زوج‌های جوانی که برای صرف شام به بیرون آمده‌اند، اما پیش از آنکه منوی غذا را نگاه کنند، شبکه‌های اجتماعی، ایمیل و پیام‌های خود را نگاه می‌کنند و در طول صرف غذا بارها گوشی خود را چک می‌کنند. خریداران و مسافرانی که در صف ایستاده‌اند، افرادی که از خیابان‌های شلوغ عبور می‌کنند و حتی دوچرخه سواران و رانندگانی که نگاه آنها به جای اینکه به سمت محیط اطرافشان باشد به سوی صفحه تلفن‌هایشان است. بچه‌هایی که در چرخ خرید نشسته‌اند در حال بازی با یک دستگاه دیجیتال هستند، به جای اینکه در حال اکتشاف محیط اطرافشان و یادگیری از آن باشند. مردمی که در خیابان راه می‌روند در حالی که سرهایشان در گوشی‌هایشان است، به یکدیگر برخورد می‌کنند، سکندری می‌خورند یا به مانعی برخورد می‌کنند. مشاهداتی از این دست، باعث شده است نانسی کولیر، یک روان درمانگر در نیویورک این سئوال را بپرسد که «واقعاً چه چیزی در زندگی مهم است؟». او در کتاب جدیدش با عنوان «قدرت خاموشی»، گفته است که ما بخش زیادی از زمان خود را صرف اموری می‌کنیم که واقعاً برای ما مهم نیستند. او گفته است که در محیط کارش و در اجتماع همواره با افرادی روبه‌رو می‌شود که ارتباطشان با آنچه که واقعاً مهم است، انسان را بارور می‌کند و مبنای انسان بودن ما را می‌سازد، قطع شده است. دسترسی سریع و آسان به فناوری‌ها از سنین پایین، جامعه مدرن را به سویی می‌برد که می‌تواند تأثیرات منفی بر روی جسم و سلامت روان افراد بگذارد. فکر نکنید که من اشتباه می‌کنم. من عاشق فناوری هستم و با آن مخالف نیستم. من عاشق راحتی و کمک‌های فراهم شده توسط برنامه‌های بی‌شمار تلفن هوشمند خود و بانک اطلاعاتی که در گوشی همراه خود دارم، هستم. اکنون کامپیوترها سرعت عمل ما را افزایش و خطاهای ما را کاهش داده‌اند، موجب ذخیره و انتشار حجم عظیمی از اطلاعات، دسترسی به منابع علمی و سرگرمی شده‌اند. مزایای فناوری‌های نوین را همگی می‌دانیم. اما من همچنین عاشق قدم زدن و دیدن دوستان و آشنایان و غریبه‌ها هستم. اعتدال در دنیای دیجیتال باید مشخصه اصلی رابطه سالم ما با فناوری باشد. بسیاری از ما تبدیل به برده دستگاه‌هایی شده‌ایم که قرار بود ما را آزاد سازند، به ما وقت بیشتری برای تجربه زندگی و رابطه با مردمی که دوستشان داریم، بدهند. در عوض ما هر روز توسط زنگ تلفن‌ها و پیام‌ها بمباران می‌شویم که به ما احساس اجبار برای مشاهده و پاسخگویی می‌دهند. کولیر می‌گوید که «در حال حاضر مردم 150 بار در طول روز یا هر 6 دقیقه یک بار گوشی خود را چک می‌کنند. جوانان به طور متوسط 110 پیام در طول روز می‌فرستند. 46% از کاربران گوشی‌های هوشمند می‌گویند که گوشی‌هایشان چیزی است که بدون آنها نمی‌توانند زندگی کنند». محققان دانشگاه مریلند تحقیقی بر روی دانش‌آموزان 10 کشور انجام داده‌اند، در این تحقیق بیان شده است که دانش‌آموزان اگر 24 ساعت از گوشی خود دور باشند، احساس اضطراب می‌کنند. همچنین از هر سه نفر یک نفر اظهار کرده است که ترجیح می‌دهد برخی از نیازهای اساسی خود را از دست بدهد تا گوشی هوشمندش را. من بیم این را دارم که ما کم کم تبدیل به ربات‌های دیجیتال بشویم. آیا نسل آینده می‌دانند که چگونه با یک نفر به صورت چهره به چهره حرف بزنند، آیا آنها به صدای پرندگان، طلوع آفتاب یا مردمی که با آنها در این سیاره زندگی می‌کنند، توجه می‌کنند؟ به جای دیدن گالری‌های هنری، شرکت در کنسرت‌ها و پیاده‌روی در مسیرهای جنگلی و کوهستانی بخش زیادی از وقت خود را در اینترنت می‌گذرانیم. حتی برخی به مکان‌های تفریحی و گردشگری می‌روند، اما در محیط واقعی نیستند و در محیط مجازی در حال برقرار کردن ارتباط با دوستان خود هستند. ممکن است این سئوال به ذهن شما بیاید که آیا مهم است که زندگی دیجیتال خود را محدود کنیم؟ کولیر باز هم می‌گوید که «روابط واقعی چیزی است که ما به آن احتیاج داریم زیرا عمیق‌تر از روابط دیجیتال است و به ما عشق و احساس حمایت شدن می‌دهد». آیا تا به حال احساس کرده‌اید که در محیط کار نیز گوشی‌های هوشمند در انجام کارها اختلال ایجاد می‌کنند، زیرا نمی توانیم از آنها چشم‌پوشی کنیم؟ آیا تا به حال از ایجاد حس صمیمیت با دوستتان به خاطر اینکه مشغول نوشتن در گوشیتان هستید، پرهیز کرده‌اید؟ آیا بی‌وقفه در حال گرفتن عکس‌های سلفی و پست کردن تمامی کارهای روزمره‌تان در شبکه‌های اجتماعی هستید؟ از نظر سلامت جسمانی هر یک ساعتی که با دستگاه‌های دیجیتال کار می‌کنید، مانند این است که در یک ساختمان بی‌حرکت نشسته‌اید. صفحه نمایش‌ها در حال دزدیدن اوقاتی هستند که کودکان و بزرگسالان باید صرف فعالیت‌های بدنی، ورزش، مطالعه، خلاقیت و نوآوری و ارتباط مستقیم با دیگران کنند که همگی برای رشد جسمی و اجتماعی ما لازم هستند. کودکانی که بیش از حد از رسانه‌های آنلاین استفاده می‌کنند، در معرض استفاده مشکل‌آفرین از اینترنت هستند و کسانی که ساعات زیادی به بازی‌های اینترنتی می‌پردازند، در خطر اعتیاد اینترنتی قرار دارند. کولیر به عنوان یک روان‌شناس و مددکار اجتماعی بالینی می‌گوید «تنها تفاوت بین اعتیاد دیجیتال و دیگر گونه‌های اعتیاد این است که از سوی اجتماع نسبت به آن اغماض و چشم‌پوشی وجود دارد». در کتاب قدرت خاموشی، او یک برنامه 30 روزه سم‌زدایی دیجیتال را ارائه کرده است. او سه مرحله را برای جلوگیری از وابستگی دیجیتال بیان کرده است: 1- ابتدا برای خود مشخص کنید که واقعاً به چه مقدار استفاده از ابزارهای دیجیتال احتیاج دارید، مثلاً برای کار، پیدا کردن مسیرها و یا اطلاع‌رسانی از حال خود به اعضای خانواده و اینکه چه مقداری از زمان استفاده‌تان تنها از سر عادت، برای ارسال پیام و مطلب و وقت‌گذرانی است. 2- تغییرات اندکی ایجاد کنید. از استفاده از گوشی هنگام غذا خوردن و صحبت کردن با دوستانتان پرهیز کنید. برای هر روز خود یک کار را تعیین کنید که بدون استفاده از گوشی انجام دهید. 3- در مورد اینکه چه چیزی برای شما اهمیت دارد، بسیار آگاه و حساس باشید، چه چیزی باعث رشد و نمو شما می‌شود و به آنها وقت و توجه بیشتری اختصاص دهید.
جین برودی
ترجمه : سمیه دالوند
منبع : روزنامه نیویورک تایمز