هربار که به ساختمان پلاسکو می رفتم با نگاهی به بافت فرسوده و سست ساختمان با خود می گفتم این ساختمان با سه ریشتر زلزله خواهد ریخت و اگر خدای ناکرده تهران زلزله بیاید پلاسکو و ساختمان های نظیر آن اولین تلفات را خواهند داد.

هربار که به ساختمان پلاسکو می رفتم با نگاهی به بافت فرسوده و سست ساختمان با خود می گفتم این ساختمان با سه ریشتر زلزله خواهد ریخت و اگر خدای ناکرده تهران زلزله بیاید پلاسکو و ساختمان های نظیر آن اولین تلفات را خواهند داد.
زلزله نیامد اما ساختمان پلاسکو ریخت. با یک آتش سوزی ساده که به آتشی غیر قابل مهار تبدیل شد و بعد صحنه ای را شاهد بودیم که شانزده سال قبل در یازده سپتامبر نظیرش را در حادثۀ برج های آمریکا در تلویزیون دیده بودیم. اما پلاسکو را نه القاعده منفجر کرد و نه طالبان و داعش. با فاجعۀ ساختمان پلاسکو زلزلۀ بم را یادم آمد که آنجا هم سست بودن سازه ها از دلایل نابودی کامل شهر بود. تهران یک پلاسکو بزرگ است و این فاجعه هشداری برای همۀ ساکنان اش. هشداری برای دولت. هشداری برای شهرداری و مجوز های تراکمی غیر استاندارد و آتشنشانی های بی تجهیزات اش. هشداری برای مالکین ساختمان های غیر استاندارد و ایمن است. و هشداری است برای مردمی که با شنیدن صدای آژیر راه را باز نمی کنند و در رویداد حوادث ناگوار نقش درست خود را نمی دانند. پلاسکو هشداری برای همۀ مسئولان و ساکنان تهران بود که اگر جدی نگیریم اش، جدی می گیردمان.