نشست مشورتی اوپکی ها در الجزایر، اگرچه بیش از ۴ ساعت پشت درهای بسته به طول انجامید اما سرانجام حاصلی مثبت داشت که هم اوپکی ها را راضی کرد و هم رضایت ایران را در پی داشت.

نشست مشورتی اوپکی ها در الجزایر، اگرچه بیش از ۴ ساعت پشت درهای بسته به طول انجامید اما سرانجام حاصلی مثبت داشت که هم اوپکی ها را راضی کرد و هم رضایت ایران را در پی داشت. به گزارش نکونیوز، نشست مشورتی وزیران نفت و انرژی اوپک امروز بلافاصله پس از پایان پانزدهمین نشست مجمع بین المللی انرژی (آی یی اف) در الجزیره برگزار شد.در پایان این نشست مشورتی، وزیران نفت و انرژی کشورهای عضو اوپک تصمیم گرفتند به پیشنهاد دبیرخانه اوپک، تولید این سازمان را تا سقف تولید ٣٢.٥ تا ٣٣ میلیون بشکه در روز تعیین کنند که این رقم باید میان اعضای اوپک تقسیم شود. اما میزان سهمیه ها دو ماه دیگر در اجلاس عادی مشخص می شود. زنگنه پس از نشست الجزایر چه گفت؟ بیژن زنگنه پس از بیش از چهار ساعت حضور در نشست مشورتی اعضای سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) در الجزایر گفت: اوپک پس از ٢ سال و نیم برای مدیریت بازار به اجماع رسید. وی ادامه داد: اوپک تصمیم گرفت یک کمیته تخصصی سطح بالایی متشکل از اعضای این سازمان تشکیل شود و این کمیته پیشنهاد خود را درباره سطح تولید کشورهای عضو، برای نشست بعدی اعضای این سازمان ارائه دهد. وزیر نفت تصریح کرد: این کمیته تخصصی سطح بالا متشکل از اعضای اوپک همچنین به رایزنی‌های خود با کشورهای غیر عضو اوپک برای ایجاد ثبات در بازار نفت ادامه می دهد. زنگنه درباره تصمیم اوپک در نشست مشورتی الجزایر گفت: به نظر من این تصمیم خوشحال کننده و بسیار مهمی بود که اوپک پس از دو سال و نیم برای مدیریت بازار گرفت، پیش از این اوپک آماده نبود که تصمیمی بگیرد، با وجود همه تنش‌ هایی که القا می شد یا گاه میان اعضا وجود داشت، این تصمیم مقدمه خوبی برای ایفای نقش اوپک به شمار می آید. وی افزد: اوپک در شرایط بسیار دشوار نشان داد که می تواند متحد باشد، اقتدا و استحکام می تواند داشته باشد و من امروز از این بابت بسیار خوشحالم و گامی بزرگ به پیش برای آینده اوپک می دانم. وزیر نفت در باره دلیل طولانی شدن نشست مشورتی اوپک در الجزایر گفت: بحث های زیادی مطرح شد و در ادامه نشست مشورتی هم به نشست فوق العاده اعضای اوپک بدل شد و تصمیم های این نشست از اعتبار بیشتری برخوردار شد. آیا این یک توافق بزرگ است؟ اعضای اوپک مدتها بود که در اجلاسیه های عادی و حتی فوق العاده خود به هیچ توافقی نمی رسیدند. به گونه ای که برخی از پایان اوپک سخن می گفتند. از سوی دیگر، اختلافات برخی اعضای اوپک بویژه ایران و عربستان که منشا سیاسی داشته، امکان دستیابی به توافق را بسیار کمرنگ کرده بود. ضمن اینکه ایران بارها اعلام کرده بود تا پیش از رسیدن به میزان تولید خود پیش از تحریمها به طرح فریز نفتی نمی پیوندد. پیش از آغاز نشست هم وزیر نفت ایران اعلام کرد که ایران خواستار بازگشت نظام سهمیه بندی اوپک است و سهم ۱۳ درصدی خود را می خواهد که در هر صورت کمتر از ۴ میلیون بشکه در روز خواهد بود. همه این مسایل شانس دستیابی به توافق را کاهش داده بود چرا که برخی صاحبنظران اعتقاد داشتند عربستان حاضر به عقب نشینی سیاسی – اقتصادی در مقابل ایران نیست. اما آنچه در عقب نشینی عربستان تاثیرگذار بود مشکلات اقتصادی حاصل از کاهش قیمت نفت بود که موجب شد اقتصاد بر سیاست تحمیل شود و بدین ترتیب عربستان و حامیانش، علیرغم آنکه شاهد هیچگونه نرمشی از سوی ایران نبودند، برای کاهش ضرر و زیان ناشی از کاهش قیمت نفت، حاضر به عقب نشینی شدند. این امر موجب شد فشار روانی بازار بر روی ایران که می توانست ایران را به عنوان مقصر کاهس قیمت نفت معرفی کند کاهش دهد و به همین دلیل یک موفقیت بزرگ برای ایران محسوب می شود که با وجود تاکید بر حق بدیهی خود برای بازگشت به سهمیه تولید پیش از تحریم خود، در تصمیم گیری برای کاهش سقف تولید اوپک مشارکت کرد. توافق برای تعیین سهمیه مشخص برای کشورهای عضو اوپک، یک توافق بزرگ است اما میزان کاهش تولید نفتی که بر روی ان توافق شده، آنچنان بزرگ نیست که بتوان از این منظر این توافق را یک توافق بزرگ قلمداد کرد چرا که میزان کاهش تولید اوپک در خوشبینانه ترین حالت به یک میلیون بشکه در روز هم نخواهد رسید. در حالیکه اوپک در حال حاضر نزدیک به ۳ میلیون بشکه بیش از آنچه در گذشته توافق شده بود تولید می کند. اما از دو منظر این توافق را می توان توافقی بزرگ ارزیابی کرد. نخست اینکه این توافق در شرایطی حاصل شد که برخی کشورها همچون ایران، الجزایر و حتی عراق رسما اعلام کرده بودند که تولید خود را افزایش می دهند. در چنین شرایطی کشورهایی که بیش از سهمیه قبلی تولید می کنند بویژه عربستان مجبور به کاهش تولید شدند. دوم اینکه اوپک که در سالهای اخیر هیچگاه به توافقی نرسیده بود، با این توافق، صرفنظر از هر کمیتی، نشان داد که هنوز زنده است و همچنان می تواند در بازارهای جهانی نفت تاثیرگذار باشد آن هم در شرایطی که کمتر کسی امید چندانی برای توافق اوپکی ها در میان این همه اختلاف داشت. افزایش قیمت نفت پس از نشست الجزایر خود تایید کننده این مدعاست.