فیلم «دراکولا» آخرین ساخته رضاعطاران چندی پیش اکرانش را در سینماهای کشور آغاز کرد و حال این پرسش در اذهان ایجاد شده که آیا فیلم جدید رضا عطاران، شانس شکستن گیشه را دارد؟

فیلم «دراکولا» آخرین ساخته رضاعطاران چندی پیش اکرانش را در سینماهای کشور آغاز کرد و حال این پرسش در اذهان ایجاد شده که آیا فیلم جدید رضا عطاران، شانس شکستن گیشه را دارد؟
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، فیلم به سیاق فیلم های پیشین کارگردانش در ژانر کمدی ساخته شده و خود کارگردان نیز در آن نقش محوری ماجرا را بازی می کند. داستان فیلم، ماجرای  مرد معتادی است که به دست آخرین بازمانده نسل دراکولاها دزدیده می شود. برای ما دهه شصتی ها دراکولا با نام بازیگر مشهور بریتانیایی «کریستوفر لی» در نقش کنت دراکولا در فیلمی به نام «دراکولا و شاهزاده تاریکی» به کارگردانی ترنس فیشر  تداعی می شود. بازیگری که با بازی استادانه اش دراکولا را از اعماق داستان ها و افسانه ها بیرون کشید و زندگی سینمایی تازه ای به او بخشید. با این همه اما، دراکولای عطاران کمترین شباهتی به دراکولای کریستوفر لی ندارد. هرچه قدر دراکولای ترنس فیشر چشمان نافذ و زهره آب کنی داشت، چشمان مخلوق عطاران مهربان است. هرچه دراکولایی که کریستوفر لی به آن جان بخشید، چابک و سرحال و جسور و بلند قامت (در حدود یک متر ونود وپنج سانتیمتر) بود،  دراکولای عطاران مردی میان سال است با شکمی فربه  که از ترس همسرسختگیرش، خونخواری را هر از چند گاهی کنار می گذارد و باز در خفا و به دور از چشم عیالش با خون آدم هایی که در چرخ زدن های گاه و بی گاهش در شهر شکار می کند،  با ترس و لرز به قول قدیمی های مان دمی به خمره می زند و گلویی تر می کند!... در یکی از این ماجراجویی های شبانه دراکولای تشنه لب مردی را شکار می کند که دست بر قضا معتادی سفت و سخت است. معتادی که دراکولا را مجاب می کند به جای نوشیدن خون این و آن، راه آسان تری را برای کیفور شدن برگزیند! مصرف مواد مخدر و همنشینی با سیخ و سنگ و .. راحت ترین کار و دم دست ترین روشی است که فرد معتاد به دراکولای نگون بخت پیشنهاد می دهد! دراکولایی که با نوشیدن چند جرعه از خون آدمیزاد کیفش کوک می شد حالا هر روزی که می گذرد به مواد مخدری که شکار سابقش در اختیارش می گذارد، وابسته تر می شود و هر روز بر گودی چشمش افزوده تر می شود و کرختی و خماری امانش را می برد. دراکولایی که به خون آشامان مشهور نسب می برد رفته رفته بدل به معتاد مفلوکی می شود فرسخ ها به دور از منش و اطوارِ آبا و اجداد خونخوارش و... به یک معنا فیلم تازه عطاران کنایتی است به مسئله اعتیاد و مواد مخدر در روزگار ما. به عبارت دقیق تر، اگر در قرون ماضی مردم با افسانه سرایی درباره خوناشام ها سرگرم می شدند و سردی شب های زمستانی و داغی شبهای تابستان را از یاد می بردند و وقت می گذراندند امروز اما، «اعتیاد» خون آشامی است واقعی و لمس پذیر  که نه یکباره و به روش معمول دراکولاها بلکه ذره ذره و با خفت و خواری خون قربانیانش را می نوشد. اگر در افسانه ها، دراکولاها خانواده کوچکی در شهری دورافتاده بودند، امروز اما، خون آشام های عصر ما در هر کوی و برزنی می پلکند و یا خود شکار می شوند و یا شکار می کنند! اگر در افسانه ها دراکولاهارا می شد با فرو کردن نیزه ای در قلب سیاه شان از بین برد اما، در این زمانه، راحت شدن از شر دراکولاهای مدرن به هیچ رو کار ساده ای نیست! فیلم دراکولا از ضرباهنگ کندی برخوردار است. بازی ها اما در حد قابل قبولی است به ویژه بازی لوون هفتوان در نقش دراکولا که بازی ساده و روانی را به نمایش گذاشته است. فیلم دراکولا در این چند روزی که بر پرده سینماها نمایش داده شده از استقبال نسبتا خوبی برخوردار شده است اما به نظر نمی رسد همانند فیلم های قبلی عطاران مقبول طبع تماشاگر بیفتد و شانس شکستن گیشه را داشته باشد!

مهران مال میر