این روزها بحث کمیسیونها به یکی از مهمترین بحثهای مجلس دهم تبدیل شده است. تعداد ثبت نامی ها در بعضی از کمیسیونهای آنقدر زیاد است که امکان تشکیل را از بین میبرد و از طرفی بعضی کمیسوینها آنقدر متقاضی کمی دارد که نه تنها به تشکیل نمیرسند که حتی از رسمیت هم می افتند. به گزارش پایگاه خبری فریادگر، کمیسیونهایی که قرار است در کمترین حالت 19 عضو و در بیشترین حالت 23 عضو داشته باشند، در حالتی به سر میبرند که کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی با 38 تقاضا در صدر محبوبترین کمیسیون قرار دارد و از طرفی کمیسیون قضایی و شوراها با 3 متقاضی نقطه مقابل امنیت ملی محسوب میشوند! از طرفی کمیسیونهای اقتصادی با اختلاف بسیار زیادی در صدر پرمتقاضی ترین کمیسیونها هستند. به گفته بهروز نعمتی سخنگوی هیئت رئیسه قرار بود روز گذشته مسعود پزشکیان نایب رئیس مجلس جلسه‌ای با روسای شعب برای تعیین‌تکلیف ترکیب کمیسیونهای تخصصی داشته باشد که این جلسه به دلیل حضور نمایندگان در حوزه‌های انتخابیه لغو و به روز یکشنبه بعد از جلسه علنی مجلس موکول شد. اما سوال این است که چرا پراکندگی تقاضا برای کمیسیونها اینقدر نامنظم است؟ چقدر این اتفاق به حضور 177 نماینده تازه وارد به مجلس ربط پیدا میکند؟ مردم سالاری در گفت وگو با نمایندگان مجلس این مسئله را بررسی میکند.
هر کدام از کمیسیونها چقدر اقبال دارند؟
با نگاهی به لیستی که اوایل هفته جاری منتشر شد ترتیب استقبال نماینده ها از کمیسیونهای مختلف مجلس به این صورت است؛ کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی داشتند ۳۸ تقاضا، کمیسیون صنایع ۳۲ تقاضا، کمیسیون برنامه و بودجه ۳۱ تقاضا، کمیسیون اقتصاد 29 تقاضا، کمیسیون انرژی 28 تقاضا، کمیسیون عمران 25 تقاضا، کمیسیون آموزش و تحقیقات 23 تقاضا، کمیسیون اجتماعی 22 تقاضا، کمیسیون بهداشت 17 تقاضا، کمیسیون کشاورزی 15 تقاضا، کمیسیون اصل نود 7 تقاضا، فرهنگی 4 تقاضا، قضایی و شوراها هر کدام 3 تقاضا. از این 14 کمیسیون، 6 مورد به حدنصاب نمیرسند و 6 کمیسیون تقاضای مازاد دارند.
شرایط اقتصادی کشور و اقبال بیشتر به سمت کمیسیونهای اقتصادی
غلامعلی جعفرزاده ایمن آبادی در پاسخ به این سوال که چرا بعضی کمیسیونها با اقبال کمتری روبه رو هستند به مردم سالاری می گوید: «نماینده ها فکر میکنند شرایط اقتصادی کشور طوری است که باید بیشتر به مسائل اقتصادی توجه شود. برای همین ضرورت دارد که در این کمیسیونها ثبت نام بیشتری صورت گیرد. حساسیت خاصی در این زمینه وجود ندارد. تنها بحثی که از فضای بیرون شده است.» این نماینده مجلس ادامه میدهد: «از آنجایی که بیشترین مشکلات کشور مشکلات اقتصادی است پس نماینده ها فکر میکنند باید به کمیسیون های اقتصادی بیشتر توجه کرد.»
او در پاسخ به این سوال کهع چقدر از این ثبت نام ها به شناخت و عدم شناخت افراد از کارکرد کمیسیونها مربوط میشود؟ می گوید: «سعی شده با جلساتی که برگزار شده است شناخت افراد را نسبت به کارکرد کمیسیونها بیشتر کنیم. نماینده ها در مدرسه که ثبت نام نکرده اند، نمیشود گفت بدون شناخت نسبت به کمیسیونها وارد مجلس شده اند. با توجه به مطالبات مردم در زمینه اقتصادی، نماینده ها هم تصورشان این است که میتوانند در این زمینه ها بیشتر و بهتر فعالیت کنند تا شرایط کشور را از حالت فعلی خارج کنند.» این نماینده مجلس همچنین درباره راه کارهای هیئت رئیسه برای به حدنصاب رساندن باقی کمیسیونها می گوید: «جلساتی داریم که از شنبه و یکشنبه دوباره استمرارش میدهیم و با نماینده ها وارد مذاکره میشویم. البته یک سری از نماینده ها که قبلا درهمان کمیسیون ها بوده اند،امتیازاتی دارند که با آنها وارد مذاکره نمیشویم. اما به یک سری از نماینده های صفر کیلومتر در حد نائب رئیسی مشاوره داده میشود. آنها هم صحبت میکنند و دفاعیاتشان را انجام میدهند. این اتفاق برای تک تک نماینده هایی که خواهان عضویت در کمیسیونی با اعضای مازاد هستند، رخ میدهد. البته با تمام افراد جدید این کمیسیونها فقط صحبت میشود.»
استقبال از بعضی و کم لطفی به بعضی، روال مجلس است
محمود صادقی نماینده لیست امید از تهران در مجلس شورای اسلامی نیز در این رابطه به مردم سالاری می گوید: «این اتفاق مربوط به جدید بودن نماینده ها و یا صفر کیلومتر بودنشان نیست. در دوره های مختلف مجلس اگر نگاهی بیاندازید در یک رده بندی همیشه کمیسیون برنامه و بودجه بیشترین متقاضی را داشته. بعد امنیت ملی و سیاست خارجی، بعد کمیسیون های اقتصادی مثل اقتصاد و صنایع و انرژی و بعد از آن کمیسیونهای آموزش، بهداشت و در آخر فرهنگی و شورا و دیگر کمیسیونها. این ترتیب رایج ادوار مختلف مجلس است.» او درباره چرایی استقبال از کمیسیون های اقتصادی در دوره حاضر می گوید: «دکتر لاریجانی گفت به نظر می آید به خصوص با اولویت بحثهای اقتصادی و لزوم خروج از رکود، کمیسیونهای اقتصادی مورد توجه بیشتری نسبت به کمیسیون های دیگر قرار گرفته اند. این به خاطر شرایط اقتصادی فعلی است. از طرفی بسیاری از نماینده ها به ویژه نماینده های شهرستانها دغدغه خدمت رسانی به مردم حوزه شان را دارند برای همین میخواهند به کمیسیونی بروند که امکانات بیشتری برای شهرشان بگیرند.» او درباره اقبال امنیت ملی در جذب افراد بیشتر نیز می گوید: «اما امنیت ملی و سیاست خارجی جاذبه دیگری دارد. سفرهای خارجی دارد و بعضی افراد به خاطر حوزه کاری شان که سیاست خارجی است این حوزه را انتخاب کرده اند. اما اینها خالی ماندن بعضی کمیسیون ها را توجیه نمیکند. شوراها یکی از کمیسیونهای بسیار مهم است با توجه به اینکه لایحه نظام جامع انتخابات برای سال آینده و انتخابات شورای شهر و ریاست جمهوری قرار استدر این کمیسیون بررسی شود. به نظرم اینها مقداری به کم توجهی دوستان برمیگردد. از طرفی کمیسیون فرهنگی هم خیلی مهم است چون بحثهای فرهنگی در کشور ما نیاز به ورود اساسی دارد.» این نماینده مجلس معتقد است باید برحسب سابقه و تخصص افراد به آنها پیشنهاد کرد که به کدام کمیسیون بروند.
بعضی انتخابها به دلیل نبود اطلاعات کافی ست
صادقی در پاسخ به این سوال که آیا با نماینده صحبت شده است برای اینکه تصمیم شان را عوض کنند؟ می گوید: «البته خیلی با افراد صحبت شده است. در همه جلسات فراکسیون که صحبت پیش می آمد، روی کمیسیون شوراها و فرهنگی خیلی تاکید یشد. اما در نهایت این نماینده هستند که تصمیم میگیرند به کدام کمیسیونها بروند.» او در توجیه این اتفاق می گوید: «موجی ایجاد شده است در مجلس که همه به سمت کمیسیونهای اقتصادی و امنیت ملی میروند و بعضی افراد بی تخصص هم بر اساس همین موج در کمیسیونهای مختلف ثبت نام میکنند.» صادقی معتقد است بعضی از انتخابها به خاطر نبود اطلاعات کافی ست: «اما متاسفانه از بی اطلاعی نماینده ها هم هست. مثلا وقتی از بعضی میپرسید برای چه در امنیت ملی ثبت نام کردی با اینکه تخصصت در حوزه دیگری است می گوید دیدم همه در آنجا ثبت نام کردم من هم همین کار را کردم! اینها برمیگردد به نبود فرهنگ حزبی و ضعف فرهنگ فراکسیونی. تعلقات خاطر شخصی خیلی در تصمیم گیری ها دخیل است. فرد با خودش فکر میکند در آن حوزه ها اثر گذاری بیشتری دارد.» او در پایان خاطرنشان میکند: «از طرفی بعضی تصور میکنند بعضی کمیسیونها برای افراد خاصی بسته شده است. مثلا وقتی به یکی می گوییم چرا به کمیسیون فرهنگی نمیروی می گوید آنجا افراد فلانی هستند و اجازه نمیدهند ما کار کنیم.»