آنچه توسط جبهه پایداری و مخالفان دولت تدبیر و امید در مجلس می گذرد، از یک سو یادآور عدم حضور اصلاح طلبان در انتخابات مجلس نهم و از سویی دیگر هشداری به اصلاح طلبان برای نگرشی جدی تر و منطقی تر به انتخابات مجلس دهم است.

آنچه توسط جبهه پایداری و مخالفان دولت تدبیر و امید در مجلس می گذرد، از یک سو یادآور عدم حضور اصلاح طلبان در انتخابات مجلس نهم و از سویی دیگر هشداری به اصلاح طلبان برای نگرشی جدی تر و منطقی تر به انتخابات مجلس دهم است. به گزارش پایگاه خبری فریادگر، انتخابات مجلس نهم در زمستان سال ۱۳۹۰ در شرایطی برگزار می شد که پس از حوادث بعد از انتخابات سال ۸۸، فضای سیاسی کشور نیز فضای سردی را تجربه می کرد. به همین دلیل اغلب اصلاح طلبان به بهانه فراهم نبودن شرایط، از حضور در انتخابات مجلس خودداری می کردند و دلیل این امر را اعتراض به شرایط سخت اصلاح طلبان در فضای سیاسی آن روز کشور اعلام می کردند. درآن زمان تنها برخی اصلاح طلبان معتدل در انتخابات کاندیدا شده یا اصلاح طلبان را به حضور در انتخابات ترغیب می کردند. از بین احزاب اصلاح طلب نیز تنها حزب مردم سالاری در انتخابات حضور پیدا کرده بود. اما فضای سرد سیاسی در بین اکثریت اصلاح طلبان موجب شد بسیاری از مردم که دل در گرو اصلاحات داشتند از شرکت در انتخابات خودداری کنند. در این میان سکوت رییس دولت اصلاحات نیز مزید بر علت شد و از آنجا که او در شرکت در انتخابات پیشتاز نشده بود، لذا آن دسته از مردم که در انتظار تصمیم جمعی اصلاح طلبان برای شرکت در انتخابات بودند، بنای تحریم انتخابات را گذاشتند. اما عصر روز برگزاری انتخابات مجلس از دماوند خبر رسید که رییس دولت اصلاحات در انتخابات شرکت کرده و در آن حوزه انتخابیه – که اتفاقا آرای آن بعدا باطل اعلام شد – رای خود را به صندوق ریخته است. اعلام حضور دیرهنگام رییس دولت اصلاحات در انتخابات مجلس، هرچند شایبه تحریم انتخابات توسط اصلاح طلبان را از بین برد اما در عین حال این حسرت را ایجاد کرد که اگر او زودتر تصمیم خود، حتی صرفا برای رای دادن در انتخابات را اعلام می کرد، فضای سرد سیاسی شکسته می شد و آنگاه اصلاح طلبان می توانستند آرای بیشتری را به سمت خود جلب کنند. اما او زمانی و در جایی رای خود را به صندوق ریخت که دیگر فرصتی برای متشکل کردن حامیان اصلاحات وجود نداشت و به همین دلیل نه تنها معدود اصلاح طلبان مشهوری که کاندیدا شده بودند به دلیل عدم مشارکت سیاسی مردم نتوانستند به مجلس راه یابند – از جمله قدرت الله علیخانی، مصطفی کواکبیان، محمدرضا خباز و ... – بلکه مجلسی تشکیل شد که اکثریت آن را اصولگرایان و بویژه اصولگرایان افراطی وابسته به طیف جبهه پایداری تشکیل می دادند. اکنون که دولت تدبیر و امید بر سر کار است و مجلس اصولگرا مهمترین مانع پیش روی آن محسوب می شود، صدق گفتار آن دسته از اصلاح طلبانی که بر حضور در انتخابات مجلس نهم تاکید می کردند و کناره گیری و حاشیه نشینی را به صلاح نمی دانستند بیش از پیش آشکار شده است. حال باید برای انتخابات مجلس دهم برنامه ریزی کرد تا شاهد تشکیل مجلسی همچون مجلس نهم نباشیم چرا که دولت اعتدال گرای حسن روحانی برای پیشبرد اهداف و برنامه های خود نیازمند مجلسی همراه است. هرچند رییس دولت تدبیر و امید گفته کلید حل مشکلات کشور را در اختیار دارد اما باز کردن قفلها بدون کمک گرفتن از کلید دوم امکانپذیر نخواهد بود و کلید دوم، مجلسی همراه و کارامد است. این امر ضرورت برنامه ریزی جدی اصلاح طلبان برای تشکیل مجلسی کارامد و فعال را بیش از پیش آشکار می سازد.