در شرایطی که مدت کوتاهی به انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری باقی نمانده است، اصلاح طلبان موفق شدند تا بر سر نامزد نهایی این جریان به اجماع برسند. بر این اساس دکتر محمد رضا عارف از نامزدی انصراف داد.
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، چنانکه در بیانیه عارف که در مورد علت کناره گیری صادر شده، آمده است، وی بنا به درخواست سید محمد خاتمی دست به این اقدام زده است. از آنجایی که اکثر اصلاح طلبان خاتمی را به عنوان زعیم بزرگ این جریان می شناسند و خاتمی هم در بیانیه ای اعلام کرد که به روحانی رای می دهد می توان انتظار داشت که اکثریت قریب به اتفاق اصلاح طلبان حمایت خود را از روحانی اعلام کنند. از طرف دیگر با توجه به نزدیکی روحانی به هاشمی رفسنجانی و اظهار نظرهای هاشمی در مدت اخیر که روحانی را بهترین گزینه در بین هشت نامزد معرفی کرده است می توان انتظار داشت که اعتدال گرایان و تعداد زیادی از اصولگرایان میانه رو نیز از روحانی حمایت کنند. این ائتلاف مهم می تواند بزرگترین گام اصلاح طلبان در جهت پیروزی در انتخابات پیش رو باشد. زیرا از یکسو جو ناامیدی را که در اثر رد صلاحیت رفسنجانی در جامعه ایجاد شده بود تا حد زیادی بهبود می بخشد و از طرف دیگر بسیاری از رای های خاموش را به میدان خواهد کشید. به علاوه بر اعتبار و مقبولیت اجتماعی اطلاح طلبان به شدت خواهد افزود. زیرا در طرف مقابل در میان اصولگرایان نه تنها امیدی به ائتلاف وجود ندارد بلکه ائتلاف هایی هم که در بین ایشان شکل گرفته بود، امروز ثابت شده است که بر هیچ اساس و اصول روشنی استوار نبوده است. چنانکه ائتلاف های مختلفی شکل دادند که آغاز نشده متلاشی شد و جالب آنکه حتی کاندیداهایشان از سد شورای نگهبان نیز نتوانست عبور کند. ائتلاف ۲+۱ بین قالیباف، ولایتی و حداد عادل نیز که موفق به عبور از این سد شد، بلافاصله نشان داد که پیش بینی ها مبنی بر بی ثمر بودنش کاملا درست است. نه تنها پس از اعلام نامزدهای احراز صلاحیت شده، هیچ یک از این موتلفین از انتخابات کنار نکشید، بلکه اعلام مواضع و برنامه های ایشان نشان داد که اختلافات عمیقی با هم دارند. با اینکه هر سه این افراد سعی در کتمان اختلافات و سرپوش نهادن روی آنها را داشتند، مناظره های تلویزیونی تشت این ائتلاف را از بام به پایین انداخت. بالاخص در مناظره سوم، هر سه این کاندیداها به شدت نسبت به هم معترض بودند و انتقادات تندی را به برنامه ها و صحبت های یکدیگر وارد کردند. این اختلافات به حدی بود که محسن رضایی دو مرتبه پرسید که «شما آقایان مگر با هم ائتلاف نکرده بودید؟»، که البته در هر دو مرتبه با سکوت هر سه مواجه شد. بیانیه حداد عادل در مورد کنار کشیدن وی از انتخابات نیز کاملا موید همین مسئله است. در این بیانیه وی علت کنار رفتنش را کمک به پیروزی نامزدهای اصولگرا عنوان کرده است. او به نفع هیچ یک از اعضای ائتلافش کنار نکشید تا عمق دلخوری خود از ایشان را نشان دهد. حداد از روزی که رفسنجانی برای ثبت نام در انتخابات به وزارت کشور رفت، تمایل خود را به معرفی سعید جلیلی به عنوان نامزد نهایی ائتلاف نشان داد، اما موفق نشد حمایت دو تن دیگر را جلب کند. در بین نامزدهای اصولگرا وی نزدیکترین مواضع را به جلیلی داشت و در مناظره ها تلاش می کرد تا با اتخاذ مواضع نزدیک به جلیلی و گاهی حتی حمایت از وی، او را تقویت کند. این در حالی بود که قالیباف و به خصوص ولایتی نقد های تندی را علیه جلیلی مطرح کردند تا نشان دهند که نه تنها از دیگر موتلف خود پیروی نمی کنند بلکه به هیچ وجه حاظر به کناره گیری از انتخابات نیستند. کنار رفتن حداد به این شکل، یادآور مثل «از اینجا رانده و از آنجا مانده» است. او نه امیدی به ائتلاف خود داشت و نه اکنون دیگر امیدی به جلیلی دارد. تنها امیدوار است که در روزهای آتی ستاره اقبال یکی از نامزدهای اصولگرا بر اساس بخت و اقبال و اتفاقی غیر منتظره طلوع کند، بلکه در انتخابات پیروز شوند. در شرایطی که اصولگرایان هر یک خود را اصلح می دانند و حاضر نیستند شانس رسیدن به قدرت را تحت هیچ شرایطی از دست دهند، اقدام عارف در پایبندی به تعهدش و ائتلاف، در شرایطی که نظرسنجی ها نشان می داد که وی عملکرد خوبی در این مدت داشته و توانسته بود آرا زیادی را به خود جلب کند، نشانگر آن است که اصلاح طلبان تا حدودی از اشتباهات گذشته درس گرفته اند و امروز بیشتر از قبل به مصالح کشور نسبت به مطامع فردی بها می دهند و این اختلاف در اخلاق سیاسی دو جناح چیزی نیست که از چشم تیزبین اکثریت مردم دور بماند.
گزارش : جواد قربانی
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، چنانکه در بیانیه عارف که در مورد علت کناره گیری صادر شده، آمده است، وی بنا به درخواست سید محمد خاتمی دست به این اقدام زده است. از آنجایی که اکثر اصلاح طلبان خاتمی را به عنوان زعیم بزرگ این جریان می شناسند و خاتمی هم در بیانیه ای اعلام کرد که به روحانی رای می دهد می توان انتظار داشت که اکثریت قریب به اتفاق اصلاح طلبان حمایت خود را از روحانی اعلام کنند. از طرف دیگر با توجه به نزدیکی روحانی به هاشمی رفسنجانی و اظهار نظرهای هاشمی در مدت اخیر که روحانی را بهترین گزینه در بین هشت نامزد معرفی کرده است می توان انتظار داشت که اعتدال گرایان و تعداد زیادی از اصولگرایان میانه رو نیز از روحانی حمایت کنند. این ائتلاف مهم می تواند بزرگترین گام اصلاح طلبان در جهت پیروزی در انتخابات پیش رو باشد. زیرا از یکسو جو ناامیدی را که در اثر رد صلاحیت رفسنجانی در جامعه ایجاد شده بود تا حد زیادی بهبود می بخشد و از طرف دیگر بسیاری از رای های خاموش را به میدان خواهد کشید. به علاوه بر اعتبار و مقبولیت اجتماعی اطلاح طلبان به شدت خواهد افزود. زیرا در طرف مقابل در میان اصولگرایان نه تنها امیدی به ائتلاف وجود ندارد بلکه ائتلاف هایی هم که در بین ایشان شکل گرفته بود، امروز ثابت شده است که بر هیچ اساس و اصول روشنی استوار نبوده است. چنانکه ائتلاف های مختلفی شکل دادند که آغاز نشده متلاشی شد و جالب آنکه حتی کاندیداهایشان از سد شورای نگهبان نیز نتوانست عبور کند. ائتلاف ۲+۱ بین قالیباف، ولایتی و حداد عادل نیز که موفق به عبور از این سد شد، بلافاصله نشان داد که پیش بینی ها مبنی بر بی ثمر بودنش کاملا درست است. نه تنها پس از اعلام نامزدهای احراز صلاحیت شده، هیچ یک از این موتلفین از انتخابات کنار نکشید، بلکه اعلام مواضع و برنامه های ایشان نشان داد که اختلافات عمیقی با هم دارند. با اینکه هر سه این افراد سعی در کتمان اختلافات و سرپوش نهادن روی آنها را داشتند، مناظره های تلویزیونی تشت این ائتلاف را از بام به پایین انداخت. بالاخص در مناظره سوم، هر سه این کاندیداها به شدت نسبت به هم معترض بودند و انتقادات تندی را به برنامه ها و صحبت های یکدیگر وارد کردند. این اختلافات به حدی بود که محسن رضایی دو مرتبه پرسید که «شما آقایان مگر با هم ائتلاف نکرده بودید؟»، که البته در هر دو مرتبه با سکوت هر سه مواجه شد. بیانیه حداد عادل در مورد کنار کشیدن وی از انتخابات نیز کاملا موید همین مسئله است. در این بیانیه وی علت کنار رفتنش را کمک به پیروزی نامزدهای اصولگرا عنوان کرده است. او به نفع هیچ یک از اعضای ائتلافش کنار نکشید تا عمق دلخوری خود از ایشان را نشان دهد. حداد از روزی که رفسنجانی برای ثبت نام در انتخابات به وزارت کشور رفت، تمایل خود را به معرفی سعید جلیلی به عنوان نامزد نهایی ائتلاف نشان داد، اما موفق نشد حمایت دو تن دیگر را جلب کند. در بین نامزدهای اصولگرا وی نزدیکترین مواضع را به جلیلی داشت و در مناظره ها تلاش می کرد تا با اتخاذ مواضع نزدیک به جلیلی و گاهی حتی حمایت از وی، او را تقویت کند. این در حالی بود که قالیباف و به خصوص ولایتی نقد های تندی را علیه جلیلی مطرح کردند تا نشان دهند که نه تنها از دیگر موتلف خود پیروی نمی کنند بلکه به هیچ وجه حاظر به کناره گیری از انتخابات نیستند. کنار رفتن حداد به این شکل، یادآور مثل «از اینجا رانده و از آنجا مانده» است. او نه امیدی به ائتلاف خود داشت و نه اکنون دیگر امیدی به جلیلی دارد. تنها امیدوار است که در روزهای آتی ستاره اقبال یکی از نامزدهای اصولگرا بر اساس بخت و اقبال و اتفاقی غیر منتظره طلوع کند، بلکه در انتخابات پیروز شوند. در شرایطی که اصولگرایان هر یک خود را اصلح می دانند و حاضر نیستند شانس رسیدن به قدرت را تحت هیچ شرایطی از دست دهند، اقدام عارف در پایبندی به تعهدش و ائتلاف، در شرایطی که نظرسنجی ها نشان می داد که وی عملکرد خوبی در این مدت داشته و توانسته بود آرا زیادی را به خود جلب کند، نشانگر آن است که اصلاح طلبان تا حدودی از اشتباهات گذشته درس گرفته اند و امروز بیشتر از قبل به مصالح کشور نسبت به مطامع فردی بها می دهند و این اختلاف در اخلاق سیاسی دو جناح چیزی نیست که از چشم تیزبین اکثریت مردم دور بماند.
گزارش : جواد قربانی