تلاش برای ایجاد اجماع بین محمدرضا عارف و حسن روحانی طی روزهای اخیر افزایش یافته و خبرهای امیدوارکننده ای به گوش می رسد؛ هرچند که همچنان موانعی برای اجماع وجود دارد.
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، در شرایطی که اصولگرایان بیش از هر زمان دیگری گرفتار اختلاف نظر هستند و با تعدد کاندیدا هم مواجه شده اند؛ فرصت خوبی در اختیار اصلاح طلبان و اعتدال گرایان قرار گرفته تا با ائتلاف در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، نتیجه را به سود خود رقم زده و از حاکمیت مجدد افراطیون بر کشور جلوگیری به عمل آورند.
موج آرای خاموش
طی روزهای اخیر موجی از تلاش برای به صحنه آوردن آرای خاموش به صحنه انتخابات آغاز شده که حاصل آن تغییر نظر برخی از افرادی بوده که مدام بر عدم شرکت در انتخابات تاکید می کردند. خطر حاکمیت مجدد افراطیون بر امور اجرایی کشور و بدتر شدن اوضاع موجب شده که بسیاری از افرادی که تمایلی برای شرکت در انتخابات نداشتند ترغیب شوند تا در صحنه حضور یابند. از سوی دیگر تلاشهایی که برای ایجاد ائتلاف بین دو کاندیدای اصلاح طلب و معتدل حاضر در انتخابات یعنی محمدرضا عارف و حسن روحانی صورت گرفته، آرای خاموش را بیش از پیش برای حضور در انتخابات تشویق کرده است؛ هرچند که هنوز برخی از آرای خاموش، حضور در صحنه انتخابات را منوط به اجماع و ائتلاف عارف و روحانی کرده اند.  اما پرسشی که در فاصله ۵ روز به برگزاری انتخابات در ذهن ایجاد می شود این است که آیا ائتلاف بین عارف و روحانی تحقق خواهد یافت؟
موانع ائتلاف عارف و روحانی
اصلاح طلبان خاطره تلخ انتخابات ۸۴ را به یاد دارند که به دلیل تعدد کاندیدا، میدان را به رقیب واگذار کردند و حاکمیت هشت ساله اصولگرایان بر قوه اجرایی کشور و تبعات منفی آن حاصل همان اختلافات است. به همین دلیل همه تلاش اصلاح طلبان و اعتدال گرایان این است که عارف و روحانی به ائتلاف برسند.اما موانعی هم پیش روی ائتلاف وجود دارد. مهمترین مانع، از نظر برخی این است که روحانی خود را اصلاح طلب معرفی نکرده و به همین دلیل برخی اصلاح طلبان، عارف را تنها کاندیدای اصلاح طلب حاضر در انتخابات می دانند و به راحتی برای کنار رفتن عارف رضایت نمی دهند. از سوی دیگر، اعتدال گرایان که خود را وامدار مشی هاشمی رفسنجانی می دانند، اعتدال را چاره رفع مشکلات کشور می دانند و به اصلاح طلبی و اصولگرایی اعتقاد چندانی ندارند. هر چند در ظاهر، جمع کردن این دو تفکر اندکی دشوار به نظر می رسد اما آنچه نقطه مشترک این دو جریان است، هاشمی رفسنجانی است. هاشمی هم همانند روحانی هیچگاه خود را اصلاح طلب معرفی نکرده اما طی سالهای اخیر به گونه ای رفتار کرده که اصلاح طلبان او را یک شخصیت اصلاح طلب معتدل می دانند. روحانی نیز پیرو همان خط مشی است و به همین دلیل، اعتدال گرایان اگرچه پیرو مشی میانه هستند، اما به اصلاح طلبان نزدیکی بیشتری دارند؛ کمااینکه هاشمی نیز با اصلاح طلبان ارتباط بهتری دارد و زمانی که برای انتخابات ریاست جمهوری یازدهم ثبت نام کرده بود، همه او را یک کاندیدای اصلاح طلب می دانستند. از سوی دیگر عارف نیز بارها از خاتمی دفاع کرده و به صراحت گفته که به اجماع با نظر خاتمی پایبند است و خاتمی هم اصلاح طلبی میانه رو با مشی نزدیک به هاشمی است. به همین دلیل این دو کاندیدا را می توان نمایندگان جریان اصلاح طلبی در انتخابات دانست. پس جمع کردن عارف و روحانی کار چندان دشواری نیست و حتی اگر هاشمی و خاتمی به طور آشکار وارد صحنه نشوند، می توانند برای ائتلاف بین این دو کاندیدا اقدامی جدی انجام دهند.
فرصت تاریخی برای اصلاح طلبان
اصلاح طلبان با حضور عارف و روحانی در صحنه فرصتی تاریخی دارند تا شکلی جدید از حضور در عرصه انتخابات را تجربه کنند. بهترین راهکار، نظرسنجی بی طرفانه با نظر هیاتی مرضی الاطراف است تا کاندیدایی که بر اساس نظرسنجی ها آرایی کمتر دارد به سود فرد دیگر از صحنه کناره گیری کند و به عنوان معاون اول دولت آینده معرفی شود. این کار در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا تجربه شد و وقتی هیلاری کلینتون در رقابت درون حزبی دموکراتها متوجه شد آرای کمتری نسبت به اوباما دارد به نفع او کنار رفت و در کابینه اوباما حضور یافت. اصلاح طلبان فرصتی تاریخی دارند تا هم این تجربه جدید را در کشور به آزمون بگذارند و هم خطر حاکمیت مجدد افراطیون را در قوه مجریه کشور دور کنند. نظرسنجی های سراسری در تمام کشور که متمرکز به تهران نباشد بهترین راهکار برای سنجش میزان آرای عارف و روحانی در سراسر کشور است؛ کاری که توسط حزب مردم سالاری در تمامی استانهای کشور در بین یک جامعه آماری متغیر به صورت خوشه ای در حال انجام است. ائتلاف عارف و روحانی، آخرین راهکار اصلاح طلبان برای بیرون راندن اصولگرایان افراطی از مجموعه دولت است.
آیا اصولگرایان هم ائتلاف می کنند؟
برخی معتقدند ائتلاف بین روحانی و عارف چندان فایده ای ندارد چراکه موجب می شود اصولگرایان احساس خطر کرده و آنها هم ائتلاف کنند. اما واقعیت آن است که اختلاف بین کاندیداهای اصولگرا به حدی مبنایی و جدی است که ائتلاف آنها روی یک یا دو کاندیدای واحد کاملا غیرممکن است. در بین ۶ کاندیدای اصولگرا، غرضی و رضایی سعی می کنند خود را میانه رو بدانند و آنها قطعا از صحنه کنار نمی روند. جلیلی و قالیباف، به طور جدی به ریاست جمهوری می اندیشند و هر یک خود را دارای آرای بالاتری می دانند. ولایتی همانگونه که در مناظره آخر تلویزیونی نشان داد با سایر اصولگرایان اختلافات جدی دارد. در این میان تنها حدادعادل شاید به سود جلیلی کناره گیری کند. پس نگرانی از ائتلاف اصولگرایان جدی نیست چراکه اختلافات آنها بسیار عمیق تر از آن است که ائتلاف اصلاح طلبان، آنها را به طور جدی به ائتلاف متوجه سازد. اتفاقات سال ۸۴ این بار به سود اصلاح طلبان در پیش است؛ مشروط بر آنکه اصلاح طلبان ائتلاف کنند و آرای خاموش به صحنه بیایند.