چقدر کالای ایرانی استفاده می کنید؟ این سوالی است که این روزها زیاد از رادیو، تلویزیون و رسانه ها می شنوید. اما آیا تا به حال سعی کرده اید پاسخی به این سوال بدهید؟
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، کافی است نگاهی به محیط منزل یا محل کارتان بیندازید تا دریابید که تعداد کالاهای ایرانی که استفاده می کنید،شاید کمتر از تعداد انگشتان دست باشد! به نظر می رسد با وجود تمرکزی که رسانه ها بر ترویج استفاده از کالاهای ایرانی داشته اند، و با وجود تلاشهایی که برای فرهنگ سازی استفاده از کالای ایرانی صورت گرفته، موانع و مشکلات جدی تری بر سر راه عملی شدن این آرمان وجود دارد.
در جهان امروز، خودکفایی، به ویژه در زمینه کالاهای استراتژیک، از اساسی ترین ارکان قدرت محسوب می شود و بدیهی است که در معادلات پیچیده سیاسی، خودکفایی در تولید کالاهایی از این دست، می تواند شانس دولت ها را در برد و باخت تغییر دهد. با وجود تاثیرات اساسی تولید کالاهای استراتژیک در داخل کشور، نباید از اهمیت مصرف سایر تولیدات داخلی نیز غافل شد. چراکه سیاست و اقتصاد در تعامل با هم رشد می کنند و رشد اقتصاد یعنی گسترش تولید. به این ترتیب مسلما با وجود ضعف اقتصادی انتظار پیشرفت سیاسی یک کشور، آن هم در عرصه های بین المللی، انتظار بی جایی است. با این توضیح، اگر نگاهی به وضعیت تولید وعرضه در ایران بیندازیم، دلیل بسیاری از مشکلات اقتصادی و کندی چرخه سرمایه در کشور مشخص خواهد شد. 
میل به استفاده از کالای خارجی، چه در سطح مرغوب با کیفیت و البته گران قیمت آن، و چه در سطح کالاهای بی کیفیت و نامرغوب تولید کشور چین، جدی ترین تهدید اجتماعی برای تولید داخلی است. مصرف گرایی از ویژگی های کشورهای در حال گذار همچون ایران است اما به نظر می رسد این میل به مصرف در ایران، آنقدر گسترده شده که در سطوح کلان اقتصادی هم تغییراتی را به وجود آورده است.
فرهنگ مصرف خانوار نیز تغییرات اساسی را شاهد بوده است و شاید نیازهایی که قبلا با تولیدات داخلی و حتی محلی رفع می شد و رونق اقتصادی هر شهر و محله بود، امروز کالایی با برند جهانی، یا تولیدات چین و...را طلب می کند. میل به مصرف کالاهای خارجی و به ویژه مارکهای معتبر جهانی در بین جوانان با روند عجیبی گسترش داشته است و کم کم به نوعی رقابت تبدیل شده است! البته شاید بسیاری از همین افراد که برای خرید کالاهای خارجی و در اصطلاح "برند" رقابت می کنند، غافل از آنند که ۲تا ۳برابر قیمت واقعی آن کالا را برای کالایی پرداخت می کنند که چیزی جز کپی کالای اصلی نیست.
بسیاری از نمایندگی های برندهای معتبر که در کشور فعالند، تنها فروشگاههای هستند که با اجاره یا خرید امتیاز نمایندگی، اقدام به عرضه کالای آن شرکت می کنند و در اکثر موارد نه کیفیت قابل قبول و قابل مقایسه با کالای اصلی را دارند و نه خرید افراد را تحت پوشش امکانات برند اصلی، نظیر گارانتی و...قرار می دهند. اما به هر حال این فروشگاه ها موفق شدند در چند سال اخیر با زرق و برق و آراسته سازی فضای داخل فروشگاه هایی که معمولا در مناطق بالای شهر، دقیقا همانجایی که محل رفت و آمد مشتریان آنهاست، مشتریان بسیاری را گرد خود جمع کنند و استفاده از کالای خود را به یکی از مهمترین رقابتها در بین جوانان تبدیل کنند و حتی تنغییراتی را نیز در چرخه عرضه و تقاضا تولید داخلی ایجاد کنند. البته میل به استفاده از کالاهای خارجی آنقدر گسترده شده که حتی افرادی را که قادر به خرید کردن از این فروشگاه ها نیستند با کالاهای تولید چین تطمیع می کند!
پوشاک، کیف وکفش و اسباب بازی در ردیف بیشترین کالاهای وارداتی از چین قرار دارند. اما نگران کننده تر از اینها خیل عظیم لوازم آرایشی و بهداشتی ای است که با کیفیت بسیار نامناسب از چین و... به صورت عمده، وارد کشور می شوند و سلامت افراد را در خطر قرار می دهند.
در صورت ادامه این وضعیت مرگ تدریجی ای که گریبان تولیدات داخلی را گرفته است، هر روز روند سریعتری پیدا می کند و هر روز هزینه ای که خانوارها برای خرید این دسته از کالاها می پردازند بالا تر خواهد رفت. در این وضعیت شاید نسل بعدی حتی اسمی از کفشهای دست دوز تبریز و آثار هنری اصفهان، ترمه های بافت یزد و حتی تابلوی تمام نمای هنر ایرانی، فرش دستبافت را هم نشنوند.
گزارش : فرزانه کریمخان