تنها ۸ ماه به پایان دوره ریاست جمهوری محمود احمدینژاد باقیمانده است، اما او همچنان به اقدامات حاشیهساز ادامه میدهد.
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، پیام تسلیت احمدینژاد به مردم آمریکا به مناسبت کشته شدن ۲۰ دانشآموز و ۷ آموزگار در حادثه تیراندازی مدرسه ساندی هوک، از جهات مختلف تعجب برانگیز است. او در حالی به قربانیان این حادثه تسلیت گفته و از درگذشت این افراد ابراز «تاسف فراوان» کرده و همدردی عمیق خود را با مردم آمریکا و خانواده بازماندگان این حادثه تلخ اعلام کرده که در قبال حوادثی که طی ماههای اخیر برای کودکان دانشآموز ایرانی سکوت اختیار کرده و حتی وزرای کابینه او بعضا این حوادث را به تمسخر گرفتهاند. در حادثه تصادف رانندگی اتوبوس کاروان راهیان نور که دانشآموزان بروجنی را از بازدید از مناطق جنگی باز میگرداند، ۲۶ دانشآموز کشته و چندین نفر دیگر مجروح شدند اما در آن حادثه دلخراش، آقای احمدینژاد نه تنها ابراز تاسف نکرد، بلکه وزیر آموزشوپرورش و وزیر راه و شهرسازی که این حادثه مربوط به عملکرد وزارتخانههای آنها میشود نیز تقصیر را به گردن دیگران انداختند و حاضر به عذرخواهی هم نشدند. آش در حادثه آتشسوزی مدرسه روستای شینآباد پیرانشهر شورتر شد چرا که پس از سوختن حدود ۳۰ نفر از دانشآموزان مدرسه و درگذشت یکی از آنها ، وزیر آموزشوپرورش تنها به یک عذرخواهی کنایهآمیز پرداخت و حاضر نشد مسوولیت حادثه را بپذیرد. طبیعی است که وقتی احمدینژاد در مورد کشته شدن ۲۶ دانشآموز بروجنی در تصادف رانندگی سکوت کرده، نباید انتظار داشته باشیم به خاطر آتشسوزی در شینآباد که قربانیان کمتری داشته پیام تسلیت صادر کند. اما آیا واقعا برای احمدینژاد کودکان آمریکا مهمتر از کودکان ایرانی هستند؟
جایگاه آمریکا در تفکر احمدینژاد
احمدینژاد از آغاز دوران ریاستجمهوری خود توجه خاصی به آمریکا نشان میداد. نامهنگاری به جرجبوش رئیس جمهور وقت آمریکا را که بیپاسخ هم ماند در همین راستا میتوان ارزیابی کرد. در دوره دوم ریاست جمهوری احمدینژاد به ویژه طی ماههای اخیر هم شاهد ابراز تمایل او برای مذاکره با آمریکا بودهایم به طوری که یکبار هم اظهارنظر صریح او درباره مذاکره با آمریکا، پس از بازتابهای فراوانی که داشت از سوی او تکذیب شد. تمایل دولتمردان برای مذاکره و رابطه با آمریکا در شرایطی افزایش یافته که اغلب صاحبنظران مسایل بینالمللی معتقدند در حال حاضر در بدترین موقعیت برای رابطه با آمریکا قرار داریم. اما برخی اعتقاد دارند دولت فعلی قصد دارد مذاکره با آمریکا را در همین دوره به سرانجام برساند تا آن را به عنوان اقدامی مهم در کارنامه خود ثبت کند. به نظر میرسد پیام تسلیت او به مردم آمریکا و نادیده گرفتن حوادث مشابه در ایران، از همین رویکرد نشات میگیرد.
رویای مدیریت جهانی
به نظر میرسد احمدینژاد در سال پایانی دولت خود، بیش از گذشته متوجه خارج از مرزها شده است. از یک رویکرد، این موضوع را میتوان به شکست دولت در قبال عملی ساختن وعدههای خود در داخل کشور و افزایش انتقادات نسبت به عملکرد دولت در حوزههای مختلف به ویژه در عرصه اقتصاد ارتباط داد. اما از رویکردی دیگر، این پیام را میتوان گامی در راستای رویای احمدینژاد مبنی بر تحقق مدیریت جهانی ارزیابی کرد. احمدینژاد که در مدیریت کشور به ویژه در عرصه اقتصادی، کارنامهای ناموفق از خود برجای گذاشته به دنبال تعبیر رویای مدیریت جهانی است و اگر در عمل نمیتوان برای نیل به این هدف، اقدامی انجام داد، لااقل میتوان در این مورد سخن گفت. احمدینژاد، نامه خود را با دعای «اللهم عجل لولیک الفرج...» آغاز کرده و به عنوان رئیس جنبش عدم تعهد پای آن را امضا کرده است. صرفنظر از اینکه احمدینژاد با رویای مدیریت جهانی، چه چیزی در سر میپروراند، این پرسش همچنان، ذهن را آزار میدهد که جایگاه مردم ایران و کودکان ایرانی در رویای آقای احمدینژاد چیست؟ آیا رئیسجمهور حاضر است به خاطر عدم صدور پیام تسلیت در پی درگذشت کودکان ایرانی عذرخواهی کند یا تسلیت به مردم آمریکا را جزو وظایف خود در راستای مدیریت جهانی میداند؟