چند سالی است که ساکنان شهر تهران ، این جمله هر سال دریغ از پارسال را با گوشت و پوست و استخوان خود لمس کرده و دیگر هر شخصی یک تا پنج سال بزرگتر از نفر دیگر می تواند همانند پدربزرگ و مادربزرگ ها برایش از روزهای تهران بگوید که هوای تهران به این بدی نبود و لااقل افراد جلوی پای خود را می دیدند. اما آن روزها، این دیدن برای همه یکسان بود و نه فقط برای کارکنان دولت .
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، آلودگی هوای تهران امسال کمی زودتر از سال های پیش آغاز شده و با نهایت سرعت به ساکنان این شهر حمله کرده و جان بسیاری از شهروندان تهرانی را گرفته و برخی دیگر را به مخاطره می اندازند اما مسئولان در این باره چه کرده و چه می کنند؟ آن ها عادت کرده اند همیشه راحت ترین راه را برای این مشکل در پیش بگیرند، حال اگر نتیجه داد که چه بهتر و اگر هم نتیجه نداد که آن ها وظیفه شان را انجام داده اند و لابد قسمت بوده که چنین شود . تعطيلي آخر هفته پايتخت نشينان در حالي به ۴ روز در اين هفته مي‌رسد كه آخرين تصميم‌گيري مسئولان تا پايان روز يكشنبه بر عدم تعطيلي اين كلانشهر تاكيد داشت اما افزايش آلودگي هوا به گفته معاون عمراني استانداري تهران باعث شد كه اعضاي كميته اضطراري هم جلسه خود را تعطيل كنند و هم شهر تهران را.  هر چند تعطیلی پایتخت به خاطر آلودگی هوا موضوع تازه ای نیست و همواره بعد از تکذیب های استانداری، توسط خود استاندار تایید می شود، اما همه کارشناسان امر بر این مساله تاکید دارند که تعطیلی پایتخت راه حل اساسی کنترل آلودگی هوا نبوده و نیست. اما مسئولان عقیده دارند که در حال حاضر بهترین روش همین تعطیلی شهر و خروج تعداد زیادی شهروند و اتومبیل از تهران است . حال ، اگر بپذیریم که این سخن مسئولان صحیح است و تنها راه جلوگیری از اتفاقات غیر قابل جبران این است که در این شرایط اضطراری، افراد یا شهر را ترک کنند  یا در خانه هایشان را محکم بسته و از آن بیرون نیایند، یک سوال مهم و حیاتی مطرح می شود : چرا و چگونه است که تنها ادارات دولتی تعطیل می شوند و اغلب شرکتها و سازمانهای فعال در بخش خصوصی در روزهای تعطیل فعال هستند؟ مگر نه آن که همه افراد این شهر با هم برابرند و مبنای حکومت بر عدالت و مساوات اجتماعی است پس چگونه است که کارمندان دولتی می توانند از حق تنفس سالم برخوردار باشند و کارمندان و کارگران غیر دولتی نمی توانند؟ البته دراین میان، مراکزی مانند مراکز درمانی یا روزنامه ها و پایگاه های اطلاع رسانی به دلیل نیاز فوری افراد جامعه از این قاعده مستثنی بوده و با فداکاری و از خود گذشتگی ای که ویژه شغل آنان است، خدمات رسانی به جامعه را در شرایط اضطراری از وظایف خود می دانند اما آیا کارگران و کارمندان شرکت ها و نهادهای خصوصی باید جان خود را بر کف دست نهاده و به سر کار خود بروند؟
خبر گزاری ایلنا در گزارش روز پانزدهم آذر خود نوشت : « صبح امروز یکی از کارگرانی که مجبور به حضور در محل کار خود شده بود در تماس با ایلنا گفت: متاسفانه شرکت‌های خصوصی، کارگران و کارمندان خود را موظف می‌کنند که در روزهایی که از سوی دولت تعطیل اعلام می‌شود در محل کار خود حاضر شوند. امروز یکی از همکاران من که خانمی باردار بود در محل کار از هوش رفت. وی ادامه داد: گویا هوای آلوده شهر تهران، تنها موجب آزار رسیدن به کارکنان ادارات دولتی می‌شود و کارکنان بخش‌های خصوصی از خطر این آلودگی مصون هستند».
عمق فاجعه زمان آشکار می شود که همشهری آن لاین در تاریخ ۱۹ آذر ماه ۱۳۹۰ در این باره گزارش داد: « اگر مجموع مرگ‌های ناگهانی در پاییز را که به گفته  کارشناسان بهداشت ارتباط معناداری با آلودگی هوا دارد در نظر بگیریم ۱۸۶۰۶ نفر، تنها در دو ماه این فصل جان خود را از دست داده‌اند و به گونه‌ای در مهر و آبان امسال هر روز ۳۱۰ شهروند تهرانی مرگ ناگهانی ناشی از آلودگی هوا داشته‌اند.»
این آماری ترسناک برای میزان مرگ و میر در سال گذشته است اما به گفته کارشناسان، امسال حد آلودگی و هجوم ذرات معلق به این کلان شهر ایران بسیار بیشتر از حد انتظار سال های گذشته بوده و هست و در این حالت چه کسی پاسخگوی مرگ و میر سرپرستان خانواده و بی سرپرست شدن و از هم پاشیده شدن خانواده ها یا مرگ و میر مادران باردار  یا کودکان و از همه بدتر به دنیا آمدن کودکانی با معلولیتهای جسمی و ذهنی است که علاوه بر فشارهای روحی، فشارهای مالی بسیاری را نیز به خانواده ها تحمیل و هزینه های سنگین و غیر قابل بازگشتی را برای کشور در پی دارد؟
گزارش : صبا رادمان