با وجود گذشت بیش از ده روز از مرگ دردناک شهروند نابینای اصفهانی، مسوولان بهزیستی همچنان سکوت کرده اند.

با وجود گذشت بیش از ده روز از مرگ دردناک شهروند نابینای اصفهانی، مسوولان بهزیستی همچنان سکوت کرده اند.
به گزارش مردم سالاری آنلاین، چهارشنبه سیزدهم شهریورماه، یک شهروند نابینای اصفهانی هنگام پیاده شدن از اتوبوس بی‌آرتی در حالی‌که نیمی از بدنش داخل اتوبوس و نیم دیگر خارج از اتوبوس باقی‌مانده بود با حرکت اتوبوس دچار حادثه شد و با گیر کردن و کشیده شدن بین اتوبوس و سکوی ایستگاه دچار جراحات شدید شد و در نهایت جان خود را از دست داد.
برخی کارشناسان از جمله مدیر عامل انجمن روشن‌بین اصفهان، این اتفاق دردناک را پیامد نبود مناسب‌سازی می‌دانند و می‌گویند: این شهروند نابینا به دنبال برخوردهای شدید با موانع موجود در مسیر اتوبوس در حال حرکت، دچار صدمات شدید شده و به بدترین شکل ممکن جان خود را از دست داد.
برخی دیگر از جمله علیرضا صلواتی، معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری اصفهان علت حادثه را در سهل‌انگاری راننده دانسته و اظهار می‌دارند: مسافر روشن‌دل در حال پیاده شدن از اتوبوس بوده، راننده سهل‌انگاری می‌کند و بدون حصول اطمینان از پیاده شدن مسافر، شروع به حرکت می‌کند و در نتیجه مسافر دچار سانحه می‌شود.
به دنبال این اتفاق قدرت افتخاری، مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی اصفهان و حومه نیز یادداشتی را در اختیار خبرگزاری ایمنا قرار داده و طی آن توضیحاتی در خصوص این حادثه ارائه داد.
اکنون ده روز از بروز این اتفاق تلخ گذشته است. صرف‌نظر از اهمالی که شهرداری‌ها و شرکت‌های اتوبوسرانی در انجام مناسب‌سازی دارند و این بی‌مبالاتی محدود به شهرداری اصفهان نمی‌شود  و صرفنظر از آنکه مسئولان شرکت واحد اتوبوسرانی مستقیم و غیر مستقیم به اهمال راننده اتوبوس و دستگاه تحت سرپرستی خود اقرار کرده و از این حادثه ابراز ناراحتی کرده‌اند؛ "مسئولان تنها سازمان متولی امور معلولان در کشور" هنوز هیچ واکنشی نسبت به این اتفاق نشان نداده‌اند.
تمام امور معلولان در ایران به سازمان بهزیستی سپرده شده، بنابراین از این سازمان انتظار می‌رود در زمان بروز حوادثی نظیر حادثه اخیر، ورود بهنگام به مساله داشته و ضمن ابراز همدردی با خانواده فرد حادثه دیده و جامعه معلولان، جوانب امر را بررسی کرده و با اطلاع‌رسانی به‌موقع، زمینه آرامش افکار عمومی را فراهم آورد.
مسلما نقش سازمان بهزیستی در قبال جامعه هدف خود نقشی فراتر از یک نهاد معمولی است. این سازمان طبق قانون علاوه بر داشتن وظیفه خدماتی، نقش مطالبه‌گر، حمایت‌گر و به‌عبارتی نقش مادرانه در قبال معلولان دارد و همین امر؛ رسالت این سازمان را سنگین‌تر می‌کند.
اما گویی مسئولان سازمان به‌طور صریح متوجه سنگینی وظایف  خود نشده‌ و در قبال آن تعهدی را احساس نمی‌کنند.
وقتی رئیس این سازمان به‌عنوان راس هرم نهاد حمایتی معلولان؛ پس از ده روز از مرگ دردناک شهروند نابینای اصفهانی در قبال این اتفاق تلخ حتی به اندازه دادن یک پیام تسلیت نیز احساس مسئولیت نمی‌کند آیا باز هم می‌توان نام این سازمان را سازمان بهزیستی گذاشت؟
وقتی هیچ‌یک از مدیران سازمان عریض و طویل بهزیستی حتی به اندازه مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی اصفهان نیز خاطرشان از این اتفاق مکدر نشده و در راستای احقاق حقوق معلولان دستی به قلم نمی‌برند آیا باز باید سازمان بهزیستی را متولی همه‌جانبه امور معلولان ایران خواند؟
اگر دایره حقوقی این سازمان با گذشت بیش از ده روز از مرگ جواد ایزدی، هنوز گزارشی حاکی از پیگیری و بررسی دلایل این مرگ دلخراش ارائه نداده؛ آیا باز هم می‌توان این سازمان را حامی و وکیل مدافع معلولان دانست؟ و آیا اگر این اتفاق برای یک نفر از میان مسئولانِ حتی بی‌ربط به خانواده بهزیستی می‌افتاد آیا مدیران این سازمان باز اینگونه سکوت اختیار کرده و در دادن پیام‌های تسلیت از یکدیگر پیشی نمی‌گرفتند؟
آیا کمترین وظیفه وکیل مدافع این نیست که در قبال خون ریخته موکل خود جنب و جوشی به خود داده و برای احقاق حق وی تلاشی از خود ابراز دارد؟
 دریافت این کمک‌های بلاعوض آن هم در قبال وظایف مسلم سازمان بهزیستی قطعا این سازمان را از اجرای متعهدانه وظیفه نظارتی خود باز خواهد داشت و کمک‌های دریافت شده قدرتِ دادن تذکر و پیگیری حقوقی را از این سازمان سلب خواهد کرد.
این در حالی است که این سازمان حائز اعتبارهای دولتی است و برای هر یک از وظایف خود، بودجه متعارفی دریافت می‌کند.
از طرف دیگر این سازمان در جلب همکاری و مشارکت خیرین و دریافت کمک‌های مردمی با هیچ مانعی مواجه نبوده و در این حوزه‌ها به‌صورت نامحدود اجازه درآمدزایی دارد، بنابراین قاطعانه می‌توان گفت سازمان بهزیستی به کمک بلاعوضی که هرازگاهی از شهرداری‌ها دریافت می‌کند احتیاجی ندارد!
با این‌حال این رویداد، واقعیت جاری است که گاه و بیگاه از مدیران کل ادارت بهزیستی در برخی استان‌ها دیده می‌شود.  واقعیتی که اگرچه توجیه منطقی برای آن پیدا نمی‌شود اما به یکی از عوامل بازدارنده در پیگیری " احقاق مناسب‌سازی شهری" تبدیل شده است.
اکنون شاید بتوان تا حدودی به دلایل سکوت مسئولان این سازمان، عدم پیگیری حقوقی و عدم زیر سوال بردن شهرداری پی برد....
رقیه بابائی/ خبرنگار حوزه معلولین