سیمون واتکینز، روزنامه‌نگار، در تارنمای اویل پرایس، گزارشی با عنوانِ «روسیه چیرگی بر خلیج فارس را به دست می‌آورد» نوشته است که از حضور پایگاههای نظامی روسیه در بنادر بوشهر و چابهار خبر داده است.

سیمون واتکینز، روزنامه‌نگار، در تارنمای اویل پرایس، گزارشی با عنوانِ «روسیه چیرگی بر خلیج فارس را به دست می‌آورد» نوشته است که از حضور پایگاههای نظامی روسیه در بنادر بوشهر و چابهار خبر داده است.
به گزارش گروه ترجمه مردم سالاری آنلاین، در این گزارش که ادعاهای عجیبی در آن مطرح شده آمده است: با بالاگرفتنِ تنشها در خلیج فارس، روسیه بر آن است تا از بندرهای بوشهر و چابهارِ ایران به عنوان پایگاههای نظامی برای کشتیهای جنگی و زیردریاییهای هسته‌ای بهره گیرد و با پشتیبانی صدها تن از نیروهای ویژه با نام «مستشارانِ نظامی» و یک پایگاهِ هوایی، در نزدیکی بندر بوشهر، به عنوان مرکزی برای ۳۵ سوخوی جنگنده‌ی Su-57 این امر را پیش برد. این را یکی از منابعِ نزدیک به حکومتِ ایران به اویل پرایس گفته است. دور بعدی، رزمایشهای مشترکِ نظامی در اقیانوس هند و تنگه‌ی هرمز نشانگر آغاز این توسعه‌ی نظامی در ایران خواهد بود. چراکه ایران به کشتیهای روسی اجازه‌ی استفاده از امکانات موجود در بندرهای بوشهر و چابهار را خواهد داد. بسته به قدرت عملیِ داخلی و واکنشهای جهانی بدین امر، این کشتیها در جای خود خواهند ماند و در ۵۰ سالِ آینده نیز بر شمارشان افزوده خواهد شد.
این افزایش اندک‌اندک توانایی روسیه در یک کشور، روش عملی و آزموده شده‌ی کرملین برای اعمال نفوذِ اقتصادی یا سیاسی در آن کشور است ... روسیه، دقیقا، از همین برنامه در سوریه استفاده کرد و در آن جا ماندگار شد. روسیه در درون و پیرامونِ لاذقیه‌ی سوریه حضور گسترده‌ی نظامی دارد. بعدها، این حضورِ روسیه به توافقی که در ژانویه‌ی ۲۰۱۷ با سوریه بست گسترش یافت و رسمیت پیدا کرد و روسیه اجازه یافت تا عملیات خود را در لاذقیه ادامه دهد و همچنین از تأسیسات دریایی طرطوس در ۴۹ سال آینده بهره برد. این دقیقا همان قالبِ توافق‌نامه‌ای است که در روزهای گذشته با جمهوریِ اسلامی بسته شده است.
اویل پرایس در ادامه مدعی شده است: با توجه به اینکه ایران در معاملات اخیرِ خود با روسیه که مهم‌ترینشان حقوق نفت و گاز دریای کاسپین بود ضعیف بوده است، تصمیم ایران برای پیشبرد این معامله ممکن است برای افراد زیادی شگفت‌آور باشد، اما این موضوع برآیندِ دو دلیلِ اساسی است:
نخست این‌که، رئیس‌جمهور روحانی و هواداران برجام به دلیل ناتوانی در تحقق رونقِ اقتصادی که در نتیجه‌ی توافق هسته‌ای قولش را داده بودند اعتماد رای‌دهندگان را از دست داده‌اند.
دوم این‌که، ایران در نبردِ کنونی‌اش با ریاضتِ اقتصادیِ ناشی از تحریم و حاشیه‌نشینی سیاسی، هیچ گزینه‌ی دیگری از متحدان بالقوه‌ی جغرافیایی ـ سیاسی ندارد. شورای امنیت سازمان ملل تنها پنج عضو همیشگی دارد: ایالات متحده‌ی امریکا (کنشگرِ نخست در برابرِ ایران)، انگلیس و فرانسه (دنباله‌‌روهای امریکا)، چین (که برپایه‌ی سیاستهایش بالا و پایین می‌شود)، و روسیه. یکی از منابعِ ایرانی، هفته‌ی گذشته، به اویل پرایس گفته است: «اگر شما هیچ راهی برای تهیه‌ی غذا از خواروبارفروشیِ ۱۰ مایل دورتر ندارید، چاره‌ای ندارید که از مغازه‌ای در همین گوشه و کنار خرید کنید، هر اندازه هم که گند و مزخرف باشد.»
توضیح: مردم سالاری آنلاین صرفا به منظور آگاهی مخاطبان بخشهایی از این گزارش را ترجمه کرده و نشر آن به معنای تایید ادعاهای آن نیست.