ما ایرانی ها خیلی سخت جانیم. اینقدر به زندگی باخته ایم که وقتی حذف می شویم هم خوشحالیم. اینقدر به گریه عادت کرده ایم که وقتی پیروز می شویم هم اشک می‌ریزیم.

ما ایرانی ها خیلی سخت جانیم. اینقدر به زندگی باخته ایم که وقتی حذف می شویم هم خوشحالیم. اینقدر به گریه عادت کرده ایم که وقتی پیروز می شویم هم اشک می ریزیم.
ما ایرانی ها خیلی سخت جانیم. اینقدر زمین خورده ایم که نای پا شدن نداریم. اینقدر درد داریم که شکست برای مان عادی ست. اینقدر رویا می بافیم که با پرش فوتبالیست های مان به هوا پرت می شویم. پرت می شویم وسط همان زمین فوتبال لعنتی که انگار علیه آرزوهای ماست. اینقدر شادی نکرده ایم که توپ پنالتی رونالدو را هم مثل آرزوهای بعیدمان بغل می کنیم.
ما ایرانی ها خیلی سخت جانیم. اما همین که از پرتغال نباختیم یعنی پیروزیم. همین که پنالتی شان را گرفتیم یعنی پیروزیم. همین که رقبا وقت کشی می کنند یعنی پیروزیم. همین که زنان و دختران مان چند ساعتی در خیابان ها آزادند یعنی پیروزیم. حالا از جام جهانی حذف شدیم اما همین که ایران مان خوشحال است یعنی پیروزیم.
برای روزنامه نگاری چون من که در این میانه ،جنوب شهر را بدنبال خانه ای اجاره ای وجب می زند چشمان اشکبار بازیکنان کشورم داغم را دوچندان می کند. مادران تان کجایند که اشک هاتان را مرهم شوند؟ حتما تا صبح برای غریبی پسران شان گریه کردند. برای وفاداری شان. برای هرچه سختی ست که بر دوش مان سنگینی می کند. اصلا برای فقر و فساد و فلاکت. مادرم می گفت ناف ما را با گریه بریده اند.
ما ایرانی ها خیلی سخت جانیم. گاهی با اشک ها می رقصیم.