افراد دارای معلولیت بخش قابل‌توجهی از جمعیت کشور را به خود اختصاص می‌دهند که نیازهای ویژه‌ای دارند. در سال‌های اخیر تلاش‌های زیادی انجام‌شده است تا این قشر از جامعه بتوانند به حقوق اولیه شهروندی خود دسترسی پیدا کنند.

 افراد دارای معلولیت بخش قابل‌توجهی از جمعیت کشور را به خود اختصاص می‌دهند که نیازهای ویژه‌ای دارند. در سال‌های اخیر تلاش‌های زیادی انجام‌شده است تا این قشر از جامعه بتوانند به حقوق اولیه شهروندی خود دسترسی پیدا کنند. دسترسی به این حقوق تنها از راه قانونی امکان‌پذیر است. قوانینی که بعد از گذشت بیش از یک دهه همچنان ضمانت اجرایی ندارند و هر نهاد دولتی و وزارت خانه‌ای به‌راحتی حقوق قانونی این افراد را می‌تواند نادیده بگیرد و آب از آب هم تکان نخورد.
در حال حاضر افراد دارای معلولیت به‌راحتی از چرخه حمل‌ونقل عمومی به‌ویژه مترو کنار گذاشته‌شده‌اند و این موضوع هزینه سرسام‌آوری را به جامعه معلولین وارد می‌کند که ابعاد آن کمتر مورد بررسی و مطالعه قرارگرفته است و اصولاً موضوعاتی موردبحث قرار می‌گیرند که هزینه کمتری داشته باشند یا بودجه گرفتن برای آن‌ها راحت‌تر باشد. تصویب اصلاحیه قانون جامع حقوق معلولین تنها چراغ امید فعالان حقوق معلولیت است که هر بار ایرادی به آن وارد می‌شود و این روندی است که گویا تا قیامت ادامه خواهد یافت. جالب است موضوعات احساسی در جامعه با دو فوریت می‌آیند و تصویب می‌شوند و این قانون به دلیل بلند نبودن صدای معلولین همچنان در حال طی کردن مراحل اداری خود است و صدها هزار نفر با تشکیل کمپین‌های خودجوش همچنان منتظرند تا نماینده‌های مجلس شورای اسلامی به وظایف خود عمل کنند و خواسته به‌حق معلولان را به رسمیت بشناسند و در جهت رفع اساسی مشکلات گام بردارند. در کنار موانع متعدد اجتماعی، فیزیکی که زندگی عادی را برای افراد دارای معلولیت بسیار سخت و طاقت‌فرسا می‌کنند ارائه طرح‌های جداکننده معلولین از جامعه شامل داشتن شهرک‌های رفاهی جدا از سایر افراد، مراکز تفریحی جدا و سایر مواردی که با مبانی حقوق معلولیت همخوانی ندارد توسط برخی چهرهای به اصطلاح فعال حقوق معلولیت نشان می‌دهد که معلولین راه درازی برای رسیدن به حقوق اجتماعی خود دارند و موانع زیادی باید از سر راه برداشته شوند که در بسیاری از نقاط دنیا مانع به‌حساب نمی‌آیند. حضور چهرهای مطرح حوزه معلولین در فراکسیون‌هایی غیر از فراکسیون معلولان خبر خوشی برای جامعه بزرگ معلولین به‌حساب نمی‌آید و این موضوع همواره باعث شگفتی حامیان حقوق معلولیت است. به نظر می‌رسد توجه به حوزه معلولین برای برخی افراد صرفاً فرصتی است برای دیده شدن و گرفتن ژست‌های خدمت به آسیب‌پذیرترین قشر جامعه و طی کردن مراحل ترقی. این موضوع نشان می‌دهد که در بالاترین سطوح همچنان نگاه به معلولین و معلولیت نگاهی خیرخواهانه و پایین‌دستی است و در ابتدا باید این موانع اصلی برطرف شوند و افراد بر اساس تجربه و سوابق علمی و عملی وارد امور تعیین‌کننده در حوزه معلولیت شوند.
واقعیت این است که حرکت به سمت توسعه پایدار بدون به کارگیری تمام پتانسیل‌های جامعه و فراهم کردن فرصت حضور تمام اقشار جامعه امری غیرممکن است. از جمله مواردی که می‌تواند بسیار به این موضوع کمک کند ایجاد رشته مطالعات معلولیت در دانشگاه‌های کشور و علوم بهزیستی است که زمینه‌ساز تربیت درست افرادی خواهد بود که بتوانند بر اساس مبانی اصولی فعالیت کنند.
ما افراد دارای معلولیت در روز جهانی معلولین یکدل و یک‌صدا خواهان این هستیم که هر نوع فعالیت نمادین در حوزه معلولیت متوقف‌شده و مسئولین محترم صرفاً به وظایف قانونی خود عمل کنند و در هرجایی که قانون گریزی یا حقوق معلولین به رسمیت شناخته نشده است به عنوان تخلف برخورد شود و از این طریق شرایط برای حضور اجتماعی معلولین در جامعه قطعا هموار می شود.