تجربه چند سال اخیر نشان داده است که افسوس مندانه آسمان تهران همانند سال های نه چندان دور و دیر، گشاده دست نیست و فصل پاییز هیچ دست کمی از هوای بهاری (البته بدون لطافت فصل بهار) ندارد!

تجربه چند سال اخیر نشان داده است که افسوس مندانه آسمان تهران همانند سال های نه چندان دور و دیر، گشاده  دست نیست و فصل پاییز هیچ دست کمی از هوای بهاری (البته بدون لطافت فصل بهار) ندارد! هم از این رو، تا به حال باید دوزاری اداره کنندگان شهر تهران افتاده باشد که برای قابل تنفس کردن هوای تهران دیگر نمی شود به باران و نزولات آسمانی امید چندانی بست. اگر تا چند سال پیش باران و باد، هوای پاییز را در تهران مِقدارکی شاعرانه و عاشقانه می کرد  امروز اما، پاییزِ تهران جَرس خطری است که برای کودکان و سالمندان و بیماران ریوی وقلبی و... به صدا در می آید! چه بسیار خانواده هایی که با شروع فصل پاییز، عزا می گیرند که با پدر و مادر سالدیده شان چه کنند؟ تا کِی می شود با سالدیدگان و کودکان کلنجار رفت و به دلیل آلودگی هوا دربِ خانه  را به روی آنها بست و زندگی را به کامِ آنها و خود تلخ کرد؟  انگار گرفتاری زندگی در شهر تهران کم بود که حالا باید ترس از هوای دوداندود و وارونگی هوا را نیز هر پاییز تاب آورد! مگر برای شناخت یک مشکل و اِشراف بر آن چند سال زمان لازم است؟ یک سال، ده سال، بیست سال! ... تنها کافی است روزنامه ها و نشریات دهه 50 شمسی به این سو را ورق زد تا دریافت که مشکل آلودگی هوای پایتخت مسئله تازه ای نیست و شهروندان تهرانی سال هاست که به جای اکسیژن، معجون عجیب و غریبی از سموم گوناگون را از صبح علی الطلوع تا دلِ شب به داخل ریه ها می فرستند که در دکان هیچ عطاری یافت نمی شود و معجزه این جاست که هر روز صبح باز از بستر بیدار می شوند!
مگر چند درصد از شهروندان تهرانی از این توان برخوردارند که تا تقی به توقی می خورد و هوا به مرز هشدار می رسد،  چمدان های شان را ببندد و از این شکنجه سَرایی که روزی روزگاری نامش تهران بود، بیرون بزنند و به مناطق خوش آب وهوا ییلاق و قشلاق کنند؟! نکته شگفت آور ماجرا اینکه که در طول همه این سال ها صندلی شهردار تهران دست به دست میان این جناح و آن جناح چرخیده اما از میزان مشکلات جور واجور تهران نه تنها کاسته نشده که هیچ؛ هرسال با مشکل جدیدی در تهران «سینه به سینه» می شویم! یافتن سرچشمه های مشکل آلودگی هوای پایتخت کار دشواری نیست. از آسمان خواری و برج سازی های بی حساب و کتاب گرفته تا مجوز های غیرقانونی، فشل بودن ناوگان حمل و نقل عمومی و... مسائلی است که همه تا حدودی با آن آشنا هستند. مشکل اما این جاست که متاسفانه اراده استواری برای گشودن گره آلودگی هوای پایتخت به چشم نمی آید! گویا اداره کنندگان شهر دست ها را به علامت تسلیم در برابر معضل آلودگی هوا بالا برده اند وگرنه که باید تکانی به سازمان اداری خود می دادند و از حجم این همه بیماری و خانواده های مریض دار و گرفتار کم می کردند. زمانی دکتر اسلامی نُدوشن  گرامی،  تهران را به «دیگ آرام پَز» تشبیه کرده بود اما از آن روزگار تا به امروز، تنها پیشرفتی که تهران داشته این بوده که حالا بیشتر شبیه تراکتور پُر سر و صدا و دودزایی شده است که به تندی و بی محابا از روی آسایش و سلامتِ ساکنانش گذر می کند...