در سرزمین ما دم دمای انتخابات که فرا می رسد؛ فشار خون بسیاری از مردم بالا می رود. مردمی که در چند روزه انتخابات انگار اسپند روی آتش اند و آرام نمی گیرند و قرار ندارند!

در سرزمین ما دم دمای انتخابات که فرا می رسد؛ فشار خون بسیاری از مردم بالا می رود. مردمی که در چند روزه انتخابات انگار اسپند روی آتش اند و آرام نمی گیرند و قرار ندارند! از بس که سیاستمداران آنها را از فلان و بهمان می ترسانند و چنان صحنه ای می آرایند که گویی خطرهای در کمین کشور در هنگامه انتخابات همانند نان و ماهیِ انجیل چند برابر شده است! گروه های سیاسی که در طول سال انگار در خواب خوشگوار زمستانی بوده اند، یکباره در نزدیکی های انتخابات؛ به اصطلاح رایج به «بدو بدو» می افتند و لیست بلند بالا به مردم معرفی می کنند و انتظار دارند مردمی که شب خوابیده و صبح با لیستی رو به رو شده اند که تنها ویژگی اش حمایت فلان سیاستمدار محبوب و انگشت تاکید او بر روی اسامی درج شده در لیست است؛ برای لیست کذا فرش قرمز پهن کنند. مردم ما هم که نه حال و حوصله دقیق شدن بر «لیست» را دارند و نه اصلا حزب و دم و دستگاهی وجود دارد که در آنها به شور بنشینند و انتقادها و نظرات شان را به گوش هم حزبی ها و به اصطلاح لیدرها برسانند! با این همه اما، گرد و خاک انتخاباتی که فرو می خوابد و کارکنان محترم شهرداری که پوسترها و اعلان های تبلیغاتی را از روی زمین و دیوار پاک می کنند؛ شوق سیاسی مردم والبته بعضی سیاستمداران فعال در موسم انتخابات همانند همه سال های رفته؛ به همان آسانی ای که مرغی از بامی می پرد، ناپدید می شود و مردم به دنبال گرفتاری های خودشان می روند و با این بهانه که «یک سر دارم و هزار سودا» دیگر چندان در بند انتخابی که کرده اند نیستند و حساب کشی از فرد یا افراد پیروز را موکول به چهار سال بعد می کنند! در تمام طول سال هم اگر گله و شکایتی از روند اداره امور دیدند یا شنیدند؛ در همان مکان معروف یعنی تاکسی یا اگر خیلی امروزی باشند در فضاهای مجازی به غرغر کردن و پچ پچه های درگوشی می پردازند که:« این دفعه هم فلانی کاری نکرد و بهمان جنس ارزان نشده که گران هم شده و ...» به مصداق این عبارت که :«خوپذیر است نفس انسانی» این ماجرا هر از چند گاهی که انتخابات در کشور ما صورت می پذیرد، تکرار می شود و عادت بسیاری از ما شهروندان شده است. در حال و هوایی که در کشورهای توسعه یافته از نظر سیاسی، انتخابات تازه اولِ رقابت ها و چانه زنی ها و انتقادها است؛ در سرزمین گرامی ما به سبب فقدان تشکل های سیاسی، مردم پس از انتخابات به خانه های خود باز می گردند و برخی سیاستمدارانی که در بحبوحه انتخابات در رسانه ها و سایت ها بی تابانه از فرد مورد نظر خود پشتیبانی می کردند؛ فردای انتخابات ناپدید می شوند و چنان «آسوده برکنار چو پرگار» از کنار مسائل پس از انتخابات می گذرند که مغز آدمی را به جوش می آورد! در این که انتخابات در کشور ما هماره با شکوه برگزار شده است شکی نیست اما عمده آن است که شکوه انتخابات و شوق سیاسی مردم را پس از انتخابات با رونق بخشیدن به احزاب و تربیت سیاستمداران حرفه ای نگه داریم. روز انتخابات در کشور ما همیشه از یاد نرفتنی بوده است اما، سیاست تنها صندوق رای و یک ماه انتخابات نیست. مردم می باید از امکانات نگهداری و انتقاد از رایی که در صندوق ریخته اند نیز برخوردار باشند. تاکسی و صفحات مجازی البته جایی است که می شود سفره دل تنگ را برای آنهایی که مختصر حوصله ای برایشان مانده است گشود اما سیاست، غر و لند کردن و جوک و خنده پس از انتخابات نیست. نهادهای مدنی و احزاب (از تکرار این واژه ها گریزی نیست!) تنها ابزارهایی هستند که می توانند مردم را به صورت جدی در صحنه سیاست به بازی بگیرند.